Maand: mei 2019

En dat kan volgens mij wel degelijk. Maar eerst het waarom! Het merendeel van ons is tevreden en die tevredenheid heeft heel veel te maken met (individuele) vrijheid. Dat is een groot goed wat in meerdere eeuwen is opgebouwd en waar we geen afstand van moeten willen nemen. Vrijheid kent echter haar beperkingen om te kúnnen bestaan; zoals duidelijke en geaccepteerde regelgeving. Die beperkingen zullen we, zeker met het oog op de toekomst, móeten accepteren. Daarnaast wil een flink aantal van ons meer solidariteit (de verschillen zijn in ons land in vergelijking met andere landen gelukkig klein, maar groeien anderzijds al jaren!), zeker naar de toekomst toe. Tenslotte voelt een flinke groep zich ongelukkig bij de globalisering en het gemis van verbondenheid met de eigen groep (wat vaak valselijk vertaald wordt middels romantische verhalen over een vroeger wat misschien wel niet bestaan heeft).

Omdat we nu eenmaal samen in één (nog steeds geweldig) land leven en dat graag zo willen houden, en waar mogelijk verbeteren, zal er voor iedereen voldoende te halen moeten zijn. Of dat kan? Natuurlijk kan dat. Zuidelijk Spanje voor de reconquista, Jeruzalem tot niet zo heel lang geleden en Amsterdam in de Gouden Eeuw zijn daar prachtige voorbeelden van. ‘Samen beter worden en de extremen uitbannen’ als ik het wel heb…….

Wat we daarvoor moeten doen? Het echte liberalisme (dus niet het neo-liberalisme) afstoffen, onderwijzen (dus inclusief altruïsme) en de goeie zaken van het (internationale) socialisme en het conservatisme plus nationalisme (met hun verhalen) er aan toevoegen. Leven en laten leven. Dus niet zoiets als de uitruil binnen het kabinet Rutte/Samsom maar elkaars stérke punten samenvoegen.

Er hoort regelgeving en wetgeving bij. Niet in het klein maar in het groot, zoals internationale (!) kartelwetgeving, migratiewetgeving (vluchtelingen), energiewetgeving etc. Dáárvoor zal je moeten samenwerken. Daarvoor heb je bijvoorbeeld de EU nodig. En waar mogelijk moet je (andere) zaken vooral nationaal, regionaal of zelfs stedelijk regelen; naar eigen goeddunken maar met inachtneming van de internationale afspraken.

Kortom: Vrijheid in gebondenheid. We hebben maar één klein probleempje: Er zijn wat erg veel mensen die verschillen willen uitvergroten en we hebben flink wat mensen die ‘de macht’ willen. Dat is tot daar aan toe, ware het niet dat wij nou al te vaak precies op deze mensen stemmen of ze benoemen op belangrijke posities.

Misschien moeten we er toe overgaan om die mensen naar voren te brengen die de macht eigenlijk niet willen, maar wel de combinatie van fatsoen, kracht (niet macht) en wijsheid hebben om dit te bewerkstelligen. Ik ben alleen zo bang dat die beperkte groep zal zeggen dat onze constellaties dusdanig zijn dat ze daar hun handen niet aan willen branden. Dat is dan weer jammer……

Rob Franse, 15 mei 2019

Wanneer je als kitten al een perfect zwart glanzende smoking hebt met een hagelwit shirt en een prachtige zilverwitte snor, dan ga je daar uiteindelijk naar leven. Bij Poeh, zo heette onze kater, duurde dat niet zo gek lang. Reeds op vrij jonge leeftijd vertoonde hij wat je noemt ‘heerengedrag’. Bij voorkeur zocht hij een plek op waarvandaan hij alles en iedereen goed kon overzien. Meestal was dat een behagelijke plek die enigszins verscholen lag voor al te spiedende blikken en voorzien was van een goede vluchtweg. Een heer bekijkt en beschouwt de zaken tenslotte met onverholen en oprechte aandacht en laat zich daar niet in storen, laat staan dat hij zich in de menigte stort. Toch waren er momenten die hem van tijd tot tijd noodzaakte om zich richting de keuken te begeven. Dat waren de momenten dat hij zich realiseerde dat hij niet alleen een heer maar vooral ook een Bourgondiër was. Zowel zijn gehoor als zijn reukzin waren geheel en al afgestemd op de meest exquise soorten vis, vlees, gevogelte en bovenal wild! Niets was zo overweldigend lekker als een verse haas; alleen de geur al!

In het begin moest ik er hartelijk om lachen. Ik vond het passen bij een zeker opportunisme en een gezonde eetlust. Een eetlust die zo gezond was dat de 9 kilo al snel gehaald werden. Het gaf hem een zekere waardigheid, die extra kilo’s. Een waardigheid die hij vooral toonde wanneer hij na zo’n voortreffelijk hapje licht schommelend op weg ging naar één van zijn favoriete plekken om zich daar luid spinnend over te geven aan al die zaken die een tevreden heer betamen. Tsja, wat gaat er om in zo’n kater? Uiteindelijk denk ik vooral helemaal niets; enkel tevredenheid en rust. Rustig uitbuikend in het zonnetje en je van tijd tot tijd zo kerend op de rug dat ook de omvangrijke buik kon profiteren van de aangename zonnestralen.

Als ik daar al iets van geleerd heb dan is het je overgeven aan het genot van een prachtig maal om daarna al mijmerend op een perfecte plek ook echt níets meer te doen dan mijmeren. Een gelukzaligheid die steevast overtroffen werd door die van Poeh. Hij won het op dat terrein altijd, hetgeen hij spinnend en knipogend aangaf.

Hij heeft zijn waardigheid in de laatste paar weken enigszins verloren maar hij wist zijn Bourgondische behoeften en geneugten, aangepast aan zijn snel teruglopende gezondheid, tot de laatste minuut weten te bevredigen met kleine stukjes garnaal en tonijn waarna hij zich terugtrok op zijn schapenvel op de bank alwaar hij zich maar al te graag liet aaien. Zijn instemming en goedkeuring uitte hij met een beschaafd spinnen en (steeds dieper) zuchten.

Zo is ook het einde ingetreden, liggend op die bank en uiterst vriendelijk geholpen door de dierenarts. Geen lijden en geen pijn. Helaas, mijn voorbeeld voor een Bourgondische instelling, opperste tevredenheid en rust is verdwenen. Ik moet de komende tijd maar zien of ik genoeg afgekeken en onthouden heb. Ik heb per slot van rekening 14 jaar lang kunnen kijken hoe het moet. Wat je al niet kunt leren van een Bourgondische kater.

Rob Franse, 8 mei 2019