De geur van gemaaid gras op 15 februari

Het is 15 februari 2019 om half vijf ’s middags. De zon schijnt fel in m’n linkerooghoek maar ik weiger het gordijn dicht te doen. Vanaf half twaalf ben ik vier en half uur aan één stuk buiten geweest. Ik ben aan het bijkomen van m’n verbazing. Zo rond half vier (ik zat voor m’n huis met krant, koffie en sigaar in de volle zon op m’n schommelbankje) meende ik echt de geur van vers gemaaid gras op te snuiven. Ik spitste m’n oren en dacht daadwerkelijk het geluid van een grasmaaier te horen!

Binnen tien seconden vond ik de veroorzaker van dit geluid. De buurvrouw stond verhit boven haar grasmachine. ‘Ik vind dit echt helemaal niet leuk Rob!’ Met enige verbazing keek ik haar aan: ‘Buurvrouw, voor vandaag is dit tot heerlijk. Ik denk dat we een Dordogne achtig klimaat krijgen’. Na een korte aarzeling zei ze: ‘Nou, kom dan maar op met de wijn! Ha ha ha’

Toch heeft ze wel een punt dunkt me. Het zou logischer geweest zijn wanneer ze sneeuw aan het schuiven was…..

Het zet me aan het denken. Gisteravond had ik de openhaard aan want het was maar een enkele graad boven nul. Vanmorgen waren de autoruiten bevroren. Eén van mijn zwagers zond een foto waarop hij lachend in tenminste anderhalve meter sneeuw stond. De buurman vertrekt straks naar de wintersport. Eén van mijn broers zit aan de Riviera met in gedachte de winter van vorig jaar toen het ook echt winter was in Nederland (aan de Riviera is het overigens precies hetzelfde weer inclusief de strak blauwe lucht als hier maar dan nog een paar graden warmer). Voor mijn raam langs passeren 2 kinderen op stepjes gevolgd door hun pappa zonder jassen aan. Pappa draagt zelfs niet meer dan een overhemd (uitslover). Ik heb toepasselijke Cubaanse muziek opstaan. De tuin verraadt dat het nog geen voorjaar is maar lijkt met de vogels (ze zingen al!) te overwegen dat het voor het eerst is dat mensen in de volle zon in de tuin zitten tussen de vetbollen in. Eén van m’n katten lag al op een stoel in de zon te snoezen, maar verkoos na een kwartiertje de schaduw….

Kortom: Het is weer om midden overdag te genieten van een buitenlunch met een wijntje om ’s avonds net zo makkelijk aan de boerenkool met worst te gaan. Open haard aan.

Of ik dit ooit eerder heb meegemaakt? Ik geloof het niet. Het geeft me de gelegenheid mijn dionysch pessimisme in praktijk te brengen (ik las eergisteren een middagje Nietzsche). Ik denk met de buurvrouw dat dit soort weer op deze plaats op deze tijd reden kan zijn voor zorgen.

Maar ik verkies het om er voluit van te genieten. Ik laat de kans niet voorbijgaan. En ik ga het morgen weer doen. Misschien wel de gehele komende week. Zowel Darwin als Nietzsche zouden trots op me zijn!

Rob Franse, 15 februari 2019

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *