Een zeer ontspannen presentatie

Met ons hebben zo’n 35 personen genoten van de presentatie van het boekje ‘Caroline kookt voor veel vrienden’. Naast alle lof uitingen -het boekje was mooi, slim, vooral overzichtelijk en met heel leuke en goed zelf te maken recepten- viel ons vooral op hoe ontspannen het geheel verliep. En dat met vele mensen die elkaar nog nooit eerder hadden gezien.

De diversiteit van de groep was echt heel groot. Ja, ze waren allemaal afgekomen op de presentatie van het eerste kookboek van Caroline. Ze kwamen voor beide of voor één van beide. Natuurlijk hoe dan ook een goede reden om te komen. Misschien zat daar het geheim wel in: Er was een reden -anders dan alleen gezelligheid, borreltje, hapje, verplichting- en die reden was leuk en concreet. Je kon daardoor ook makkelijk anderen aanspreken over het boekje, de recepten en de tekeningen.

Naderhand vroegen we ons eventjes af of je op deze manier altijd tot een leuke bijeenkomst kunt komen. Er is een leuk onderwerp, je kunt iets kopen, je kunt samen iets bespreken, er is beperkte keus uit wat drankjes en hapjes, je wordt ontvangen en uitgeleide gedaan, de tijd is beperkt tot minder dan 2 uur (niemand komt te laat, blijft hangen of wordt vervelend dronken) en je weet dat je mensen niet zult mislopen. Bovendien ben je weer op tijd thuis.

Maar misschien is het wel heel anders dan wat ik hierboven beschrijf. Misschien is het zo dat samen-eters stomweg gezellige mensen zijn.          Zou kunnen…….

En toch…..In deze tijd van doorgeslagen vrijheid die door velen simpelweg vertaald wordt met ‘dat maak ik zelf wel uit’ zou het zo maar eens kunnen zijn dat de overduidelijke uitnodiging geholpen heeft. Noem het maar vrijheid in gebondenheid.

Eigenlijk diezelfde vrijheid in gebondenheid die ook al 10 jaar succesvol geldt voor ons groepseten: Je geeft je op, je komt binnen tussen 18.20 en 18.30, eten begint snel na 18.30, je eet wat de pot schaft (en je bent er van te voren van op de hoogte), je krijgt wijn, bier of water (dat zijn de keuzes) en koffie of thee. Om 20.00 is het wegwezen.

Vrijheid in gebondenheid. Ik vind het mooi. Misschien ook wel omdat daar alleen maar fatsoenlijke mensen op afkomen?

 

Rob Franse, 14 november 2018

Delen wat niet van jou is

Dat klinkt niet alleen vreemd. Het is ook vreemd. Het is zoiets als mensen die ongevraagd jouw koelkast leeghalen omdat aan anderen uit te delen. Ongevraagd. En daar dan nog goeie sier mee maken ook. De meeste mensen laten het dan ook wel uit hun hoofd.

We respecteren wat van een ander is. We respecteren iemands eigendom. Meestal respecteren we ook iemands privacy. We lopen niet zomaar bij een ander naar binnen om daar bijvoorbeeld foto’s te maken van iemands interieur en dat te delen. Het is immers niet van jou.

Delen wat niet van jou is doen we niet. Gelukkig maar. Er zijn ook wetten die daarbij helpen. Wetten over eigendom van zaken. Portretrecht. De privacywet AVG. Verbod op ongewenst kopiëren van een andermans creaties, zoals boeken en muziek.

Het zijn ook niet alleen maar wetten, regels en afspraken. Het is ook een kwestie van fatsoen. En gelukkig zijn er nog altijd veel heel fatsoenlijke mensen.

Des te vreemder is het dat een flink aantal van ons het compleet normaal vindt om foto’s en filmpjes te maken van mensen in nood. Mensen die bij een ongeluk betrokken zijn. Mensen die stervend zijn…….. En, dat is helemaal bijzonder, dat razendsnel naar zoveel mogelijk mensen rondsturen. ‘Delen’ wordt dat genoemd. Je deelt dan niet iets van jezelf, maar je deelt iets van een ánder. Je deelt iets wat die ander (diegene in hoge nood) echt niet zou willen. Een ander waar je verdorie helemaal niets mee te maken hebt.

Even 10 jaar terug. Toen hadden we nog geen mobieltjes met foto en film mogelijkheden. Laat staan de mogelijkheid om die foto’s en filmpjes razendsnel te delen. Toen stonden er rond een ongeluk zelden mensen met draaiende camera’s. En als dat dan al gebeurde, dan werden de beelden niet gedeeld. Als dat wél was gebeurd dan was de wereld te klein geweest. Iedereen boos.

Het lijkt er dus op dat de mogelijkheden (!) van het snel kunnen maken van beelden die je snel naar velen kunt delen iets extreem onfatsoenlijks en dwangmatigs heeft los gemaakt bij zeer velen.

Stel nou dat ik dat soort beelden gedeeld kreeg….. Dan zou ik betreffende gek daar indringend op aanspreken. ‘Waarom heb je de opname gemaakt en waarom deel je dat met mij en iedereen?’. Maar het overkomt me gelukkig niet.

Wat ik me dan wel afvraag: Vinden al die anderen die dit soort beelden gedeeld krijgen dat normaal? Worden ze er blij van? Hebben zij op hun beurt iets om lekker te delen? Spreken zij die ander er niet op aan?

Of gaat het hier om een groep mensen die zelf niets te delen heeft maar wel erg graag aandacht krijgt en dus iets gaat delen, hopelijk als eerste (!), om op die manier aandacht te krijgen? Misschien wel ‘likes’?

Hoe langer ik er over nadenk hoe vreemder ik het vind. Nee, vreemd is een verkeerd woord. ‘Walgelijk’ komt beter in de buurt.

 

Rob Franse, 7 november 2018