Het gaat goed met ons. Het gaat zelfs zo goed met ons dat we in alle rust kunnen nadenken over de vele verschillende ontwikkelingen en nieuwe mogelijkheden. Gelukkig weten we op meerdere manieren te signaleren dat niet alle ontwikkelingen en mogelijkheden direct ‘gladjes’ verlopen. Her en der zijn er zaken die stomweg niet goed gaan. Misschien is het wel beter om te zeggen ‘nog niet goed gaan’.
We signaleren zaken en we proberen iets met die signalen te doen. Ondertussen lukt het ons best aardig om de zaken niet uit de hand te laten lopen. We hebben in onze westerse wereld geen oorlog, geen burgeroorlog, geen gewapende opstand, geen platgelegde systemen, wel gas, water en elektra, wel onderwijs, wel goede gezondheidszorg en de meesten van ons geven ons eigen leven een zeer dikke voldoende.
Dat bedoel ik met luxe. Al die veranderingen en ontwikkelingen samen leiden bij velen tot zekere vormen van onbehagen. Meer is het gelukkig niet. Hoe anders was dat in de tijd van bijvoorbeeld mijn grootouders? Of zelfs in de jeugd van mijn eigen ouders die opgroeiden in een oorlog?
De wereld, onze wereld, verandert steeds weer. Soms zijn er absolute hoogtepunten, zoals de jaren ’90 kort na de val van de muur, en soms zijn er dieptepunten. Wanneer het huidige onbehagen ons diepste dieptepunt is sinds ’45 dan moeten we ons gelukkig prijzen. Maar we moeten er wel wat mee doen!
Wie moet er wat mee doen? Wij allemaal. Wie in het bijzonder? Alle machthebbers in alle soorten en maten. En wijzelf natuurlijk. Wat wij zelf kunnen, misschien wel moeten doen, is optimale ondersteuning geven aan de groep onder de 32 jaar oud (de generaties Y en Z). Waarom? Omdat zij onze toekomst zijn en nog niet de teleurstellingen hebben meegemaakt die iedereen boven de 32 wel heeft meegemaakt. De teleurstelling dat na de val van de muur in ’89 ons welbehagen op vele gebieden is omgeslagen in onbehagen. Wij, de 32-plussers, zou je om die reden verwend kunnen noemen. Wij hebben lang, misschien te lang, meegemaakt dat het crescendo ging zonder dat we daar al te veel voor hoefden te doen of te laten.
Maar nu moeten we wél wat doen. We moeten wat doen zodat we zelf weer meer behagen en vertrouwen in de toekomst krijgen. En we moeten de generaties Y en Z, wat ook onze toekomst is, zo ondersteunen dat ze krachtig genoeg worden om zonder burn-outs echt keuzes te kunnen maken. Krachtig, dat is het toverwoord. Dat is iets heel anders dan maximaal scoren op een zo hoog mogelijke opleiding, bij sport en in je sociale leven. Krachtig betekent kunnen kiezen. Krachtig betekent ‘nee’ kunnen zeggen. Krachtig betekent je niet altijd willen spiegelen aan anderen.
Of dat moeilijk is voor ons verwende stelletje? Zeker. Maar het is wel de moeite waard. En het is nodig. Voordat we afglijden van onbehagen in …………. Lukt het jou zelf niet? Zoek dan steun bij anderen. Bij wie? Nou, bij mij bijvoorbeeld (in alle onbescheidenheid).
Hoe ik zo kom op bovenstaande verhaaltje? Ik heb naar Bas Heijne gekeken (www.human.nl/onbehagen). Een prachtige uitzending en er volgen er nog 3 (de komende dinsdagen rond 23.00 uur). Hij laat buitengewoon duidelijk zien waar en hoe het onbehagen is begonnen. Maar ik vrees dat hij niet met echte oplossingen gaat komen. Bovendien legt hij nadruk op ‘onbehagen’ in de sombere zin van het woord.
Laat mij dan de positieve kant benadrukken: Het is slechts onbehagen. En we zijn er zelf bij om het weer behaaglijk te krijgen. Doen en niet opgeven! Wat doen? Leven en opvoeden met liefde, aandacht én kracht!
Rob Franse, 12 april 2018
Mooi stukje Rob !
Een hartekreet waar ik het volkomen mee eens ben. Goed om het zo te benoemen!
…opdat we allen met waardigheid naar vermogen blijven bijdragen…….