Ooit zei Youp van ’t Hek dat hij “Tsjakkaaa” niet meer kon zeggen omdat “iemand anders” zich dat tot zijn handelsmerk had gemaakt…..
Ik moest daar aan denken vanwege een aantal reacties op mijn mail van vorige week over een klooster nieuwe stijl en een aantal artikelen in de media. Dan gaat het vooral om ideeën van Wilders, van Trump en het gaat over Telegraafkoppen. Eerlijk gezegd begrijp ik dat ook wel. Door bepaalde ideeën, gedachten en meningen op een bepaalde manier en met een bepaalde toon te uiten krijgen ze een lading waardoor vele anderen er niet eens meer over willen denken, laat staan praten. A la Youp dus. En nee, ik ga de voorbeelden niet geven.
Terug naar het kloosteridee. Je mag ook het woord “hofje” gebruiken of “campus” of …….. Want wat is er fout aan verschillende groepen mensen verschillend behandelen? Bij een voetbalvereniging krijgen de spelers uit het 1e een andere behandeling dan die uit het 23e; vindt iedereen logisch. Aan een masterstudent stel je andere eisen dan aan een MBO leerling. Van een beroepschauffeur verwacht je andere kwaliteiten achter het stuur dan van je tante. Toch?
Toen ik 10 jaar geleden in Amsterdam werkte maar veel in Zwolle kwam viel het me op dat er in Amsterdam een bedrijfsrestaurant was met veel snelheid en dat het restaurant in Zwolle vooral leek op het onderkomen van de biljartvereniging. Een Groninger die ik belde zij “jaja” en bedoelde dat hij even wilde praten (wat heel wat is voor een echte Groninger) terwijl de Maastrichtenaar met “jaja” stomweg “nee” bedoelde. Met Rotterdammers ga je anders om dan met Amsterdammers. Plattelanders wonen niet voor de grap op het platteland en stedelingen niet voor de grap midden in een grote stad.
Of ik anders omga met een Brabander dan met een Amsterdammer? Ja! Anders kom ik niet tot zaken. Of ik anders omga met een oude oma dan met een weerbarstige tiener? Ja! Of ik als vrijwilliger anders met mensen omga dan als professioneel marketeer? Wat dacht je?
Hou je vast, we gaan een stap verder! Of ik met een asielzoeker anders omga dan met een geboren Maarssenaar? Natuurlijk. Of ik anders omga met een homo dan met een hetero? Soms wel ja. Of ik anders omga met een zwaar Christelijk iemand dan met een humanist? Zeker. Of ik anders omga met een streng gelovige Moslim dan met een Christen? Allicht. Weet je hoe dat heet? Je aanpassen!
Terug naar m’n verhaal van vorige week over het klooster. Of zo je wilt hofje, of campus……… Wanneer mensen zo verschillend zijn dan is het toch wijsheid om zo te gaan wonen en leven dat je elkaar geen overlast bezorgt? Niet om elkaar nooit (meer) tegen te komen maar wel om, ieder op zijn of haar eigen manier, zo prettig mogelijk te leven? Met op punten gelijkgestemden? Ik denk zo maar dat de meesten van ons dan veel meer tot hun recht komen.
Daar over doordenkend: Waarom geldt voor iedereen, ongeacht het beroep, dezelfde pensioenleeftijd? Waarom geldt voor alle kinderen de plicht om naar school te gaan maar mogen ze wel heel verschillende ideeën en overtuigingen voorgeschoteld krijgen? Waarom mag iedereen met een rijbewijs de snelweg op en/of met gladheid rijden? Waarom mag iedereen zeggen wat hij wil, zonder te weten bij wie het terecht komt (en hoe er dus op gereageerd wordt)? Waarom telt ieders stem bij stemmingen voor 1? Waarom mogen we überhaupt allemaal overal over stemmen?
We leven in een overgangstijdperk met vele onzekerheden en snelle veranderingen. Misschien is het wel een tijd om wat meningen te herzien en op wat andere manieren tegen zaken aan te kijken. Daarbij zou het zo maar eens kunnen zijn dat bepaalde ideeën van mensen en partijen die we niet zien zitten wel degelijk goed kunnen zijn. Maar ik weet het; het kost mij ook moeite om dat toe te geven. Het begint, denk ik, met het niet “laten” kapen van je ideeën. Met niet te snel betitelingen als populisme, fascisme of gutmenschen ergens op te plakken.
Goed naast elkaar leven kan zo maar eens beter blijken te werken dan slecht samen leven. Onder voorwaarden natuurlijk…………………….
Rob Franse, 12 januari 2017
Vraag: waaruit bestaat jouw verschil in behandeling door jou van 010-ers en (vooruit: ik laat het uit mijn 010-se bek komen:) Amsterdammers?
Opmerking nav je voorbeeld over pensioengerechtigde leeftijd: omdat niemand weet op 20-jarige leeftijd of hij wil doorwerken tot zijn/haar 70-ste of 75-ste – maar het bedrag dat hij/zij op zijn 67-ste kan scoren wel vast moet staan opdat de boel dan bijeen gespaard kan worden in de tussenliggende tijd. Ik heb overigens begrepen dat als je later met pensioen gaat, je ook meer pensioen scoort.
Als ik het goed doe dan merken zowel Rotterdammers als Amsterdammers daar niets van. Dat is de crux.
Lijkt mij bar lastig in een gezelschap van zowel 010-ers als die anderen….
De Grote Gemeenschappelijke Deler
Een woord in jouw één-na-laatste zin staat dwars op ‘mijn’ uitkomst van een dialoog.
“Goed NAAST elkaar leven kan zo maar eens beter blijken te werken dan slecht samen leven”.
Volgens mij zoeken we naar de oplossing waarbij ‘Goed MET elkaar leven’ het motto is.
Als idealist zoek ik geen compromis “Naast elkaar ……” proeft voor mij als het equivalent van ‘vooral de verschillen in stand houden’. Terwijl we mijns inziens, in de afsluiting, feitelijk overeenkwamen dat juist in de overeenkomsten de verbinding gezocht moest worden.
Je laatste zin “Onder voorwaarden natuurlijk…………………….” sluit dat niet uit.
Wat zijn volgens jou die voorwaarden?
Komen die in je volgende blog?
Ik wacht nieuws-gierig af.
Roger,
Ik ben net als jij een groot voorstander, pleitbezorger etc. van goed samenleven. Ik ben echter ook een nuchter mens. Gisteren bezigde ik de zin “Opvoeden en leven gaat vooral om aandacht en liefde…..mét kracht”. Dat woordje “kracht” vergeten we vaak. Er zijn momenten in ons bestaan dat je ervaart dat het op dit moment wellicht een stap te ver is om samen te leven. Dan kun je 2 dingen proberen: Toch samen verder of met wederzijds goedvinden en met goede afspraken het eens naast elkaar proberen. Daarmee geef je een ieder de kans om zaken op je eigen manier en tempo te proberen. Wellicht dat je vanuit die positie wel degelijk wilt kijken naar die ander zonder direct mee te doen. Het zetten van die stap naar “naast elkaar” vraagt om kracht!
En wie weet brengt dat mensen uiteindelijk juist weer bij elkaar.
Die voorwaarden zijn volgens mij krachtige afspraken, je houden aan die afspraken en respectvol met elkaar omgaan.