Ho ho ho, dit verhaal gaat niet over kerst en ook niet over kalkoenen. Het gaat over iets veel ingewikkelders, namelijk: Hoe groot is de kalkoen en wie krijgt welk stuk?
Jarenlang , tot zo’n 10 jaar geleden, was dat helemaal niet zo’n probleem. We kochten ruim in en soms kwam het laatste stuk gewoon niet op. Het was te veel! Dat kon dus best wat minder. Dat paste ook beter bij de financiële situatie. Zo gezegd, zo gedaan. Gedurende een aantal jaren aten we wat minder kalkoen. Iedereen ook best tevreden. Of in ieder geval begripvol.
De laatste 2 jaar lijkt er weer wat meer financiële ruimte voor een grotere kalkoen. Volgens sommigen ziet de, of hun, financiële toekomst er ook voor de komende jaren goed uit. Daarom hebben dit soort slimmeriken, of geluksvogels, al een deal gesloten met de kalkoenenboer voor de komende 10 jaar (NB: De geluksvogels zijn dus géén kalkoeken). Trots en blij zetten de geluksvogels de kalkoen op tafel. In hun blijdschap snijden ze voor zichzelf extra grote stukken af. Dat kan ook best, want er is weer méér. De ook aan tafel zittende ouwe kip en het zielige musje krijgen net zo veel als afgelopen jaren. Immers, daar waren ze toen ook tevreden mee……
Op de terugweg naar huis knaagt er iets bij kip en mus. Moeten ze nou blij zijn dat ze ook dit jaar weer kalkoen gegeten hebben? Net zo veel als vorig jaar? Moeten ze blij zijn dat de geluksvogels het, in ieder geval dit jaar, met hen wilden delen? Zij hebben volgend jaar weer zo’n grote kalkoen, maar of ze dat dan weer delen? En op die manier? Of ze ons überhaupt uitnodigen?
Bij de geluksvogels knaagt er niets. In tegendeel. Niet alleen hebben ze zelf prima gegeten, maar ze zijn er ook best trots op dat ze gedeeld hebben met kip en mus. Ze gaan er zonder meer vanuit dat kip en mus blij zijn dat ze een goed stuk kregen.
Overigens, zegt de ene geluksvogel tegen de andere, moeten we nog maar eens kijken hoe we het volgend jaar doen. Wanneer mus volgend jaar een partner meeneemt dan krijgen ze allemaal natuurlijk een beetje minder. Maar dat is volgens mij nog steeds ruim voldoende.
Enigszins peinzend gaat ieder zijns weegs, de nacht in. Gek eigenlijk, er was meer kalkoen, we zaten samen aan dezelfde tafel, iedereen heeft genoeg gegeten, maar waarom maken we ons toch al een beetje zorgen over komend jaar?
Rob Franse, 6 december 2016