“Rob, schrijf daar eens over. Dat overkomt jou toch ook wel eens? Het lijkt er nu op dat jou dat niet overkomt. Dat kan toch niet?”. De vraag is me meerdere keren gesteld door meerdere mensen. Het kwam er echter niet van om er over te schrijven. Vreemd genoeg is de aanleiding om er nu wel over te schrijven deels gelegen in het tegenovergestelde. Daar kom ik straks op terug.
Ja, ik herken het en ik erken het. Ik heb ook van die momenten. En als ik ze heb dan laat ik ze nog toe ook. Als een soort loutering. In eerste instantie herken ik het meestal niet. Het moment dat ik me realiseer dat lijf en kop niet willen ligt altijd wel een uurtje nadat het begonnen is. En wanneer ik het herken dan weet ik ook dat er geen knop is om even snel te schakelen. Ik laat gebeuren wat er gebeurt. Na verloop van tijd en veel zuchten en zielig zijn begin ik mezelf voorzichtig uit te lachen. Dat moment hangt eigenlijk altijd samen met bewegen, bij voorkeur gewoon door huis en tuin. Beetje dingetjes recht leggen en zo. Vaak is een volgende stap passende muziek en dingen doen. Dat dingen doen kan zijn het maken van al bestaande lijstjes, het heen en weer verplaatsen van dingen die niet verplaatst hoeven te worden en “wegschrijven” van m’n somberheid.
Eerst toegeven en dan dingen doen. Bewegen. Dat is mijn oplossing voor zo’n moment. Daarnaast zijn er ook dingen die ik beslist niet doe. Daarbij moet je denken aan TV kijken, lezen, stilzitten, alcohol nuttigen, iedere vorm van nieuwsvoorziening, sociale media, contact zoeken met anderen of naar bed gaan. Vervolgens komt er een moment dat je, al bewegend, merkt dat je weer energie gebruikt. Een draai van ronddraaien in je hoofd naar bewegende handen en voeten waardoor de inhoud van m’n hoofd ophoudt met “draaien”.
De volgende stappen zijn “er uit” en “contact zoeken”. Dat kan door gewoon naar buiten te lopen en de eerste de beste “goeienavond” te wensen. En wanneer je geen mensen tegenkomt dan zeg je een verdwaalde kat gedag. Bij iemand langs gaan of bellen kan ook, maar pas wanneer je niet van plan bent je klachten te delen maar interesses te delen. Absoluut niet doen: Schermgebruik! En al helemaal niet via E-mail, facebook of wat dan ook. Dat lijken contacten maar zijn het de facto niet! Misschien begon de ellende daar wel mee, nog voor het moment dat lijf en kop niet meer wilden. Al die schermpjes geven de mogelijkheid om er niet op uit te gaan, anderen niet te spreken, niet te bewegen, niet te doen,……….Denk daar maar eens over na.
Ik zou terugkomen op de tegenovergestelde reden: Een paar dagen geleden bevond ik me plotseling in een gesprek waar de verwijten over en weer vlogen. Veel primaire emotie, boosheid en ergernis. Niet goed. Maar het was wel een start naar een verbetering en daarmee het opheffen van ergernissen via “doen”. En al doende was er steeds meer ruimte om de ergernissen verder weg te praten en excuses te maken. In dit geval heeft het geleid tot herinrichting van een ruimte die iedereen veel meer tevredenheid geeft en minder ergernissen oplevert. Nu kun je zeggen “geen glans zonder wrijving”. Het hoort er bij. En je leert er van. Allemaal waar.
Voordat ik tot mijn conclusie kom (niet wetenschappelijk onderbouwd, mijn mening) besef ik me dat ik de laatste tijd veel hoor over jonge mensen die verschillende vormen van depressiviteit kennen. Ik hoor het in sneltreinvaart steeds vaker. En ik kende het al bij een flink aantal leeftijdsgenoten. Zou het wellicht zo kunnen zijn dat velen van hen zich te veel “verstoppen” achter schermen, schermcontacten en thuis “zitten” zonder de handen te gebruiken? Dus met alle ruimte om het hoofd “te laten draaien”? Zou voor deze groep kunnen gelden dat ze te weinig bewegen en te weinig face-to-face echt contact hebben? Dus inclusief aanvaringen?
Mijn heel voorzichtige conclusie, zeker voor iedereen die veel met zijn of haar hoofd bezig is: Zorg dat je de gehele dag in beweging blijft en gebruik waar mogelijk je handen en voeten. En zorg dat je met regelmaat op de dag iemand spreekt, face-to-face. Kijk iemand aan en zie en luister. Zelfs het goedemorgen zeggen tegen een onbekende is beter dan contact hebben via een schermpje…..
Rob Franse, 14 oktober 2016
Hoi Rob,
Ook al geef je aan dat je je mening niet wetenschappelijk heb onderbouwd; er zijn voldoende wetenschappelijke onderzoeken die bewijzen dat bewegen een positief effect heeft op bijvoorbeeld (tegengaan van) depressies en somberheid en ook nog een positief effect op verhogen van creativiteit. Maar wist je dat zelfs het denken aan bewegen het zelfde effect kan geven! Zie onderstaande link/url. Zie daar de kracht van de mind!
Groet, Jon
http://www.ninefornews.nl/de-kracht-van-gedachten-door-te-denken-aan-beweging-worden-je-spieren-sterker/
Wanneer wetenschap en praktijkervaring elkaar ontmoeten ontstaan er mooie dingen……
Oh ironie: deze boodschap uiten via …….. een schermpje.
De ironie is me niet ontgaan. En ik heb om die reden ook al een reactie telefonisch ontvangen. Het vinden van een zeker evenwicht in deze valt niet mee. Voor dit moment heb ik gekozen om blog en E-mail te zien als een “elektronische briefwisseling”. En houd ik me verre van Twitter etc. Maar zelfs op dit moment dat ik typ kan ik niet gelijktijdig face to face contact hebben, dus ja…….Lastig. Proberen een evenwicht te vinden.