Hoe vaak hoor je het niet. Hoe vaak zeg je het zelf niet: “Je mag toch verwachten dat……”
Ik heb het niet over teleurgestelde Olympische sporters. Daartussen zat een aantal sporters wiens verwachtingen stomweg te hoog waren. Dat heeft te maken met realiteitszin. Het zijn jonge mensen met relatief beperkte levenservaring. Dat kan gebeuren. Daar leer je van.
Waar ik het wel over heb zijn de verwachtingen die jij hebt over ánderen!
Waar baseer je die verwachtingen eigenlijk op. Op jouw waarden en normen? Op jouw gedrag? Op de manier waarop jij denkt “recht” te hebben op? Laten we verwachtingen niet verwarren met hoop. Hoop is iets moois. Verwachtingen zijn dat in véél mindere mate. Misschien is het wel heel onredelijk om verwachtingen over en van anderen te hebben. Hoe kunnen zij überhaupt weten dat jij die verwachtingen over hen hebt?
Voordat ik daar op in ga: Je kunt alleen maar teleurgesteld worden doordat je verwachtingen niet ingelost worden. Vanuit die gedachte lijkt het erg onverstandig om al te veel verwachtingen te hebben J.
Verwachtingen over anderen dus. Die komen voort uit jouw eigen waarden, normen en gedrag. Heel vanzelfsprekend voor jou. Wanneer we als mensen langere tijd bij en met elkaar leven, naar dezelfde scholen gaan, dezelfde kerk bezoeken, dezelfde soort sergeants hebben meegemaakt in dienst, dezelfde sport bedrijven, dezelfde verenigingen bezoeken, ja dan ontstaat er als vanzelf een zekere mores. Waarden, normen en gedrag die als vanzelfsprekend zijn. En wanneer er van tijd tot tijd nieuwe mensen bijkomen dan nemen zij die waarden en normen als vanzelf over.
Maar wanneer er in één keer een hele groep bijkomt? Zeker wanneer er in de al langer bestaande groep ook al een groot verschil in waarden, normen en gedrag is?
Je zou kunnen zeggen dat in Nederland sinds ongeveer 1968 de waarden steeds minder universeel zijn geworden. We verlieten onze geboorteplaatsen, onze vaste structuren, ons onderscheid in rangen en vooral standen, onze kerken en onze families. We werden steeds sneller beïnvloedt door andere mensen en door media. Het paste heel goed bij het verlichtingsdenken en de snel groter wordende wereld. Het benauwde en de verkramping verdween. De wereld opende zich steeds meer en de welvaart nam enorm toe. En vrijheid…..Vooral vrijheid…….
De laatste jaren echter, ook door een inmiddels tegenvallende welvaart en een grotere tweedeling in de maatschappij, worden we in toenemende mate geconfronteerd met onzekerheden. Onzekerheden over het nu en het straks. En dan toont zich meer dan ooit (het smeermiddel –overheids-geld is er bijvoorbeeld bijna niet meer) het gebrek aan algemene waarden en normen.
Is dat erg? Ja, wanneer je blijft roepen “je zou toch mogen verwachten dat…..”. Nee, wanneer je die verschillen accepteert en jouw verwachtingen durft uit te spreken naar anderen. En dan niet bang bent om te horen én te acceptéren dat veel van die verwachtingen van jou niets beter zijn dan de verwachtingen van anderen. Dat die ander ook verwachtingen heeft; vaak net of flink anders dan die van jou. En over jou!
Ik heb het dus niet over integratie. Of over mislukte integratie. Ik heb het over mezelf en over jou. Over mezelf en over jou in samenlevingsverband, in verenigingsverband, in vrijwilligerswerk……..
Hou dus op met teleurgesteld en boos zijn omdat je mocht verwachten dat. Spreek je verwachtingen naar de ander uit en vraag hem of haar naar zijn of haar verwachtingen. Het zou een mooi begin kunnen zijn van een veel prettiger leven en functioneren voor jouzelf!
Rob Franse, 20 augustus 2016
Zonder verwachting dat jij straks niet meer verwacht dat…………
Dag Rob, een mooie visie. Als Maurits Hendriks ook deze visie zou hebben gehad, dan had Yuri van Gelder zijn oefening kunnen doen in de door hemzelf gerealiseerde finaleplaats.
spijker, kop