Maand: juli 2016

Ik vertelde je vorige week al dat ik weer op reis ben. Heel grappig is het om te horen dat sommigen dan denken dat ik op vakantie ben. Neen, ik ben niet op vakantie, ik ben op reis. Dat zijn 2 verschillende dingen die soms kunnen samenvallen. Wat ik bedoel met een reis, met reizen, met op reis zijn, is het gebruik maken van je vermogens  om iets nieuws te zien, te ruiken, te proeven of te ondergaan. Erg goeie plekken daarvoor zijn je achtertuin  -lui in de halfschaduw met een licht briesje-, je eigen omgeving nu er zo veel mensen op vakantie zijn –een bijna tastbare rust-, of de steeds veranderende vlammen in je vuurkorf of open haard. En ja, ook op vakantie kun je zo’n plek tegenkomen……….

Wat er op zo’n plek en op zo’n moment gebeurt is niets anders dan het ontstaan van ruimte voor andere delen van je waarnemingsvermogen. Dat waarnemingsvermogen was er al, maar werd niet gebruikt omdat het verstopt zat onder andere delen van je waarnemingsvermogen, zoals “het is in orde, we rijden de juiste weg, ik krijg genoeg aandacht en ik heb de concurrentie onder controle”. Een moment, op die plek, van stille verwondering.

Reizen, mijn reis, gaat over je kunnen verwonderen. Je verwonderen zoals je dat kon toen je nog een peuter was en heel veilig aan de hand van pappa of mamma voor het eerst een olifant zag. Of sneeuw. Of een waterglijbaan.

Reizen is, dus, in hoge mate verwónderen. En verwonderen lukt slechts dan wanneer je al die dingen die moeten, die van jouzélf moeten, echt opzij weet te zetten.

Daarom is het verhaal van de vogel Phoenix ook zo mooi en altijd actueel. Een bijzondere vogel die ook reist. Een prachtige vogel die verbrand en mooier dan ooit (!!) uit de as herrijst. Wat er dan tevoorschijn komt is dat wat er al was, maar dan ontdaan van alle onzin, alle opsmuk, die we hadden toegevoegd. Opsmuk die ooit heel nuttig was, bijvoorbeeld om ons te handhaven op straat, op school, in je werk of om een partner te veroveren. Opsmuk die z’n nut gehad heeft. En nu eigenlijk in de weg zit.

Misschien is dát wel het op reis gaan, de voortgang van de reis. Verwondering door de schellen van je ogen weg te laten vallen. Een volgend boek niet alleen te openen, maar eerdere boeken ook werkelijk te sluiten…..Reizen en leven als de vogel Phoenix.

René Descartes zei ooit “Ik denk dus ik ben”. Misschien moeten we daar wel aan toevoegen “Ik reis dus ik ben”

 

Rob Franse, 15 juli 2016

Plotseling realiseer ik me dat ik al weer een tijdje op reis ben. En dat voelt zo goed!

Heb ik dan een tijd lang niet gereisd? Nee, zo is het ook weer niet. Maar, om met Marcel Proust te spreken, reizen heeft niets te maken met het maken van veel kilometers maar met het aanschaffen van nieuwe ogen (tamelijk vrij vertaald trouwens). En nieuwe dingen, zoals nieuwe ogen, zijn er niet zo maar. Het broeit en groeit. Veel zaaisels ontkiemen niet eens, sommige zaaisels komen om tijdens hun ontkieming en tot je verbazing zie je plotseling dat sommige zaaisels met kracht groeien. Wellicht overlevingskansen hebben. Meer zijn dan zomaar iets.

Wanneer je dat ontdekt? Nou, wanneer je het ziet. Iedereen die met enthousiasme tuiniert kan beamen dat je al een paar keer langs een bepaalde plek bent gelopen zonder het te zien. En plotseling zie je het wel. Daar waar je het 5 minuten eerder nog niet zag. Terwijl het er toen echt ook al moest zijn.

Dat is nu precies het geheim van het leven. Het lag al die tijd voor je neus. Je was er al mee bezig. Je deed het al……Maar je realiseerde het je niet. Je zag het niet.

Zo goed als dat voor de huidige chaotische wereld geldt, geldt dat ook voor mijzelf. Ja, de wereld is in chaos. En inmiddels denk ik soms, heel irrationeel, dat de antwoorden er stomweg liggen. Zo is het in ieder geval voor mij persoonlijk. Op het moment dat ik ophield met zoeken en aan de slag ging bleek ik het al gevonden te hebben. Althans, dat neem ik aan.

Ik ben inmiddels pre-vutter en levensgenieter, lezer en denker, schrijver en verteller, gastheer en bestuurder. En gisteren? Een week geleden? Een maand geleden?  Zijn het feiten of is het een gevoel? Feit is dat ik ervaar weer op reis te zijn. Dat is waar het om gaat. Dat is ook wat ik uitstraal. Daardoor neem ik mensen mee. En nemen mensen mij mee.

Plotseling zie ik alleen maar kansen. Plotseling? Alleen al het feit dat ik pré-vutter ben en geen werkloze maakt veel verschil. Het niet nadenken over al of niet betaald werk maar maatschappelijk relevant aan de slag zijn. Er absoluut van overtuigd zijn dat je een weg ingeslagen bent die juist is. En daardoor wel iets móet opleveren.

Ik zie ook geen valkuilen. Ik zie een weg, een reis. Valkuilen zijn er slechts richting een doel. Op reis zijn er geen valkuilen maar slechts uitdagingen.

Het is de réis, niet het doel. En op die reis stel je zo af een toe een doel (bij). Vaag zit ergens tussen je onbewustzijn en je onderbewustzijn een doel dat net niet helemaal zichtbaar is. Alsof het versluierd is in een belofte. Dat is het doel wat je tijdens je reis zo af en toe voor ogen hebt. Echter, zodra en wanneer  je bewustzijn zich echt richt op dat doel dan, ja dan, moet je je afvragen of je nog wel reist.

 

Rob Franse, 5 juli 2016