Maand: mei 2016

Er is de laatste jaren nogal wat vernietigend beleid gevoerd. Op meerdere gebieden en op     verschillende niveaus. En wanneer dat aangepakt of teruggedraaid wordt dan maakt mij dat gelukkig. Of ik nu gelukkig ben? Nou, eigenlijk wel een beetje. En het geeft hoop voor die zaken die nog niet teruggedraaid zijn!

Allereerst is er de berisping van de gemeentes door de hoogste rechter aangaande de vaak rigoureus teruggeschroefde huishoudelijke hulp. Dat mag niet zo maar! Tegelijkertijd blijkt uit onderzoek dat mensen die hulp krijgen, o verrassing, vaak helemaal niet zo zelfredzaam zijn als de overheid dacht! En, wederom verrassend, dat mantelzorgers niet dezelfde kwaliteiten hebben als professionals.

Vervolgens een gele kaart van de Algemene Rekenkamer voor de IT van de belastingdienst. Het systeem blijkt zo krakkemikkig te zijn dat niet alleen kleine wijzigingen in de belastingwetgeving nagenoeg onmogelijk zijn, maar dat zelfs tariefswijzigingen voor ongekende problemen zorgen.

De rekenkamer had trouwens ook een gele kaart voor defensie. Dat snap ik. Wanneer je “pang pang” moet roepen bij oefeningen omdat er geen kogels zijn, dan ben je nog slechter bewapend dan wij destijds als jongetjes met onze  blaaspijpen van PVC. Wij hadden tenminste nog bessen!

En hojo, hojo, minister Henk Kamp gaat vanaf 1 oktober energiebesparing verplicht stellen. Het blijkt namelijk dat energiebesparing op basis van vrijwilligheid nauwelijks werkt. Bijzonder toch?

En lieve mensen, dat is de oogst van slechts één dag!

En natuurlijk, de veranderingen moeten nog plaats vinden. We zijn er nog niet. Maar het geeft wel hoop. Mij geeft het ook hoop dat een aantal andere idiote zaken wellicht aangepakt gaan worden.

Wat dacht je bijvoorbeeld van de huidige uitkeringsregels voor mensen zonder werk? En dan met name voor 50-plussers? Sollicitatieplicht terwijl echt iedereen weet dat het nagenoeg zinloos is. En er wel mogelijkheden zijn om deze groep betekenisvol voor zichzelf en de maatschappij in te zetten? Maar ja, of de IT systemen dat aankunnen…….

Of van de complete manier waarop we met vluchtelingen omgaan? Ja, het stelt ons voor enorme uitdagingen en nee, je kunt echt niet iedereen binnenlaten. Maar het zijn wel mensen. Toch? En een beetje menselijke benadering……..

Zal ik ook nog iets zeggen over verpleegtehuizen? Nee, laat ik dat maar niet doen. Dan praat ik mezelf de put in.

 

Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. En wat moeten we blij zijn met de Trias Politica. En met alle mensen die zich niet zo maar neerleggen bij slecht beleid.

Maar lieve regeringsmensen, tweede kamer stemvee, eerste kamer mensen die hun poot niet stijf weten te houden, naar de mond pratende beleidsambtenaren…….Is het misschien een idee om bij iedere volgende beleidsbeslissing je oor eerst eens te luister te leggen bij de mensen op de vloer? En daarmee bedoel ik niet de managers van de vloer en ook niet de vloermensen die door de managers uitgezocht zijn, maar de vloermensen op de vloer, bij de koffieautomaat en op straat.

Het vernietigen van vernietigend beleid is een goede stap. Het zou een nog betere stap zou zijn om de tijd te nemen om eerst te luisteren naar de praktijk, dan na te denken (ja, dat is moeilijk en het kost tijd), dan nog eens na te denken over meer dan alleen het budget en de gevolgen van korte termijn budget beslissingen en dan tot een weloverwogen (!) besluit te komen. Richting een beleid dat brede ondersteuning krijgt

Dan roep ik niet alleen “hoera” maar zelfs “driewerf hoera”.

 

Rob Franse, 18 mei 2016

 

Hebben we nog een groot verhaal? De vraag wordt de laatste tijd door menig groot denker gesteld. En vaak wordt er achteraan gezegd “De politieke elite moet weer met een nieuw groot verhaal komen”. Of “Zijn we de verhalen moe?”. En ook “Wat is ons perspectief?” “Wat bind ons?”.

Maar kíjk dan toch.! Hét grote verhaal ligt niet alleen voor ons, we zitten er middenin! En dat verhaal zou je kunnen noemen “ VOOR IEDEREEN EEN BETEKENISVOL EN LEUK BESTAAN!”.

Sinds wanneer we daar middenin zitten? Sinds ca. 1965. Dus al zo’n 50 jaar. En als je bij 50 jaar de balans opmaakt, wat mij een mooi en terecht moment lijkt, dan moet je zeggen dat we onnoemelijk veel bereikt hebben met z’n allen. Wereldwijd! Zo hebben we al 70 jaar geen wereldoorlog meer gehad, is het ijzeren gordijn gevallen en het Maoïsme verdwenen. In veel landen hebben vrouwen enorm veel meer mogelijkheden dan ca. 40 jaar geleden, is het onderwijs zeker voor de onderkant van de maatschappij (naar woord trouwens) enorm verbeterd, is de gezondheidszorg beter dan ooit. Niet alleen de techniek, maar ook welvaart en welzijn zijn voor een veel grotere groep dan in het verleden een weldaad. Velen van ons leven in vrijheid, dat zou je soms bijna vergeten.

En ja, dat begon zo’n beetje rond 1965 vorm te krijgen. De jaren ’60 staan ten onrechte in geheugens gegrift als de tijd van hippies en flower power. Dat was een uitwas (maar wel een fraaie) van een kleine groep. Veel belangrijker was de vrije zaterdag, de auto, de wasmachine en de pil!

Zijn we er dan? Neen, we zijn er niet. Nooit. En op dit moment zitten we in een dip op vele gebieden. En misschien moeten velen van ons ook wel wat (al te hoopvolle) verwachtingen bijstellen. Verwachtingen die zeker sinds de val van de muur in 1989 wat al te gemakkelijk als voorschot materieel werden verorberd in de vorm van materialisme en hedonisme. Ik hoop dat je er van genoten hebt. Het was voor velen ook een buitengewoon mooie tijd, zo tussen 1990 en 2005.

Dus, omdat we er niet zijn en zelfs een dip beleven moeten we stomweg terug naar de hoop van de jaren ’60, maar dan mét nieuwe perspectief voor íedereen.

Dat begint met het herbenoemen en bevestigen van de grote idealen. Dus vrede, vrijheid, gelijkheid (of gelijkwaardigheid),  welvaart en welzijn. Voor iedereen een betekenisvol bestaan gecombineerd met een “leuk” bestaan.  In verscheidenheid met respect voor elkaars verschillende ideeën.

Als dát geen groot verhaal is…….

Maar helaas, het evenwicht is om vele verschillende redenen in de laatste 15 jaar steeds verder verdwenen. En dat is in de laatste 3 tot 5 jaar ernstig merkbaar ook! Dat is door niemand expres gedaan. Het is ontstaan en het heeft vele verschillende oorzaken.  Dat streven naar herstellen van evenwicht, naar een betekenisvol en leuk bestaan voor iedereen, zou wat mij betreft de basis moeten zijn van álle beleid.

En ja, dat betekent dat we de basis van ons denken, ook ons politieke denken, het denken in werk en pensioen etc. in het kader moeten stellen van “betekenisvol en leuk voor iedereen”. Dat is een heel flinke paradigma shift. Dat is gedeeltelijk terug naar de jaren ’60. Maar dan mét al het reeds verworvene. Mét het leren van de sindsdien gemaakte fouten. Met alle nieuwe mogelijkheden van bijvoorbeeld de techniek en de digitalisering.

En misschien betekent het wel meer gaan denken in vertrouwen en minder in (doorgeslagen) controle. Wél in overleg gaan met het soort mensen en partijen waar we nu níet mee overleggen. Minder denken in efficiency en meer denken in volledige en betaalde werkgelegenheid. Meer de mens centraal en minder de cijfers.

En nee, ik heb geen pasklare antwoorden op de uitdagingen van deze tijd. Wat ik wel heb is een Groot Verhaal waar ik in geloof. En waar ik voor wil gaan. En dat is vrede, vrijheid, gelijkheid (of gelijkwaardigheid),  welvaart en welzijn. Voor iedereen een betekenisvol bestaan gecombineerd met een “leuk” bestaan.  In verscheidenheid en met respect voor elkaars verschillende ideeën.

Als dat geen groot verhaal is……..

Maar ik geef graag toe dat het niet zo sexy klinkt en simpel lijkt als “het verslaan van de vijand”. En precies dat laatste is wat er nu wereldwijd gebeurt. We zien vijanden, we benoemen vijanden, we noemen ze internationalisering, Euro, Islam, Joden, neo-liberalisme, vluchtelingen en wat al niet meer. En we luisteren naar politiek en media die dit steeds weer benoemen.

We luisteren naar verhalen over schuldige vijanden in plaats van naar ons eigen Grote Verhaal. En daar wordt je niet alleen niet gelukkig van, het brengt ons ook geen stap voorwaarts..

Dat gezegd hebbende ga ik op zoek naar een politieke partij die het Grote Verhaal, of mijn Grote Verhaal zo je wilt, wil uitdragen en uitvoeren.

Ja ja, het leven is een zoektocht. Een reis. En dan kun je maar beter zorgen dat de reis aangenaam is.

 

Rob Franse, 12 mei 2016