Eén mijner vrienden heeft zich onlangs aan een Turks strand zitten verbazen. Nog enigszins in z’n werk modus bekeek hij de 5 man die belast waren met de strandstoelen. Dat ging prima, maar 5 man? Volgens hem konden 2 man het ook wel aan…..Wat verder tot rust komend (mijn vriend, níet de 5 man) viel het hem op dat het eigenlijk wel prima was zo. Iedereen was tevreden. De 5 man met het werk wat ze met gemak aan konden en de gasten die op hun wenken bediend werden.
Terug in Nederland zaten we dat met nog 2 vrienden te bespreken. De aanleiding lag in zorgbehoefte bij familieleden, hoeveel moeite dat kost, hoe hard zorgverleners moeten werken, wat ze niet mogen doen, de ontevredenheid bij de zorgontvangers, etc.
Stel nu eens dat deze strandstoelenmannen het werk met 2 man moesten doen. Dan weet je een paar dingen zeker: 3 Man zijn ongelukkig omdat ze geen werk hebben, 2 man zijn ongelukkig omdat ze veel te hard moeten werken, het merendeel van de strandgasten is ongelukkig omdat ze lang moeten wachten alvorens ze door 1 van de 2 mannen met een inmiddels chagrijnige kop geholpen worden, de baas van de mannen is chagrijnig omdat de klanten ontevreden zijn (en ontevreden klanten consumeren minder en komen niet terug), de ziektekostenverzekering van alle 5 de mannen is ongelukkig omdat 2 mannen vaak fysiotherapie nodig hebben en de andere 3 psychische ondersteuning voor henzelf (ze doen er niet meer toe) en hun gezinnen (doordat pa zo chagrijnig de hele dag thuis hangt), de Turkse overheid is ongelukkig omdat ze 3 man een soort WW of bijstand moeten betalen, de Turkse centrale bank is ongelukkig omdat de 2 werkende mannen geen tíjd hebben om te consumeren (en angst hebben hun baan kwijt te raken) en de andere 3 mannen geen géld hebben om te consumeren, waardoor de inflatie dreigt om te slaan in deflatie, de belastingdienst is ongelukkig omdat er minder inkomstenbelasting binnenkomt en de eigenaar van de baas is ongelukkig omdat hij als bedrijf meer belasting moet betalen omdat de inkomstenbelastingen in het land zo tegenvallen door al die werklozen.
Waarin, lieve lezers, verschilt het verhaal van de strandstoelenmensen met dat van de zorgverleners in Nederland? Of met dat van Nederlandse onderwijzers, politiemensen, buschauffeurs etc. etc. ? Het verschil zit ‘m er in dat de strandstoelenmensen het heel behoorlijk naar hun zin hebben, net als alles en iedereen die daar tot in de zoveelste graad mee te maken heeft en dat veel Nederlanders het niet naar hun zin hebben (evenals hun directe omgeving).
Het enige voordeel wat een beperkt aantal Nederlanders zou kunnen hebben is een hogere verdienste (althans, in geld…….). Geld dat dan weer op gaat of op moet gaan aan andere belastingen, WW, WAO, bijstand, ziektekosten etc. etc.
Hoe je ook rekent, in Nederland zoeken tenminste 2.000.000 mensen naar werk (of meer werk) en hebben tenminste 600.000 mensen het zo veel te druk met hun werk dat ze dreigen te bezwijken. En dan heb ik het nog niet over drukte vanwege gezin, mantelzorg en administratie enerzijds (dat komt bovenop die 600.000) en mensen die bij wat minder hoge of zware eisen best wel wat zouden willen werken (1.000.000 bovenop de 2.000.000?).
Eens even rekenen: 3.000.000 mensen, op een werkende bevolking van nu 10.000.000?) die in enige vorm best (meer)willen werken en zeker 1.000.000 mensen die het te druk hebben. Stel nu eens dat je iedere werkgever verplicht om nu, onmiddellijk, voor iedere 4 bij jou werkenden er 1 extra aan te nemen (PS: Geen managers natuurlijk :-)). Dat zou toch een hoop werkdruk weg kunnen nemen. En plezier terug kunnen brengen bij 5 van de 4. Betere kwaliteit, meer service, minder stress, minder ziekteverzuim, blijere klanten……….
En ja, dat is voor een flink deel te betalen uit wegvallende kosten voor de 3.000.000 (deels) inactieven, een aantrekkende consumptie, meer mensen die belasting betalen (IB en BTW) etc.
Plotseling hoor ik: Geen gezeik, iedereen rijk! Een echo uit het verleden van Koot en Bie (of Jacobse en van Es). En er roepen wat mensen iets over “dat kan toch helemaal niet”. O nee, kan dat niet? Heeft iemand ooit geprobeerd om dit idee rekenkundig uit te werken?
“Problemen los je niet op met de denkwijze die deze problemen veroorzaakt hebben”. En ook niet met het roepen “dat kan toch helemaal niet”.
Mijn vragen:
- Kan iemand dit eventjes berekenen?
- (Bij voorkeur nadat die berekening gemaakt is) Kan iemand mij vertellen waar mijn denkfout zit?
Ik ben benieuwd wie het de komende tijd aandurft om mij te vertellen dat er iets efficiënter kan. Wordt vast een leuk gesprek :-). Bedankt Paul!
Rob Franse, 17 maart 2016