Welkom in de nieuwe wereld!

Rond 1965 vormde zich “een nieuwe wereld”. En nu, 50 jaar later, gebeurt dat weer. Het grote verschil tussen die momenten is dat we in 1965 veranderden naar een wereld die vanaf dat moment rustig en stukje bij beetje veranderde, zonder al te grote schokken. Anders gezegd: We wisten waar we aan toe waren.

Deze keer weten we absoluut niet waar we aan toe zijn. En of je dat nu leuk vindt of niet, het is wel de werkelijkheid. Een werkelijkheid waarmee je moet leren omgaan. Dat zal de één beter afgaan dan de ander. Sommigen zullen het leuk vinden, anderen stomweg niet. Waar het (dus) om gaat is je aanpassingsvermogen. Toch?

Bovenstaande zal voor iedereen die het nieuws enigszins volgt (voor zo ver dit lukt) niet nieuw zijn. Ik ben er van overtuigd dat we ons uiteindelijk allemaal wel aanpassen. Pinnen hebben we uiteindelijk ook (bijna) allemaal onder de knie gekregen.

Waar ik veel nieuwsgieriger naar ben is hoe we ons “als mens” daarbinnen ontwikkelen. Of tenminste staande houden.

Mijn stelling: Een mens is een sociaal wezen die “er graag bij wil horen” (wat dat dan ook is) en graag “erkenning” wil. Punt.

Deze mens is bij voorkeur een vertrouwenwekkend mens met de volgende eigenschappen:

• Leuk, met humor, warm (ook lichamelijk) en gezellig (luchtig)
• Krachtig (niet machtig), wijs, intelligent en behept met kennis
• Luisterend, interesse tonend, empathisch, verbindend, goed uit z’n woorden komend, enthousiasmerend en energiek

Je hebt het dan over een mens die in evenwicht is. Een mens die z’n mensenbrein boven z’n zoogdieren en reptielenbrein uit laat stijgen. Iemand die zowel in z’n linker als in z’n rechterhersenhelft leeft. Helaas ken ik bijzonder weinig mensen die al deze kwaliteiten in zichzelf verenigd hebben, maar de wens is mooi ♥

Maar ho! Nu heb ik het over een mens in z’n sociale omgeving. Hoe zit dat in de werkomgeving? Er moet tenslotte wel brood op de plank en rook uit de schoorsteen komen(hoewel brood wellicht vervangen wordt door ander voedsel en rook door zonne-energie). Dwingt die werkomgeving je meer en meer om in je linkerhersenhelft te gaan leven? Dus meer technisch en abstract en minder in je rechterhersenhelft? Dus het fundamentele.

Nog niet zo lang geleden kwam er een man in een mortuarium om naar z’n overleden broer te kijken. Hij voelde aan z’n broer en die was nog warm! “Zuster”, riep hij, “M’n broer leeft nog!”. Waarop de zuster in haar gegevens keek en zei “Nee hoor meneer, alle gegevens kloppen, hij is echt dood”. Het mag duidelijk zijn, deze zuster gebruikte haar rechterhersenhelft nauwelijks meer.

De vraag is dus wat mij betreft niet of en hoe snel we ons aanpassen aan nieuwe, technische, mogelijkheden. De vraag is ook niet of we alle informatie kunnen volgen (dat lukt beslist niet). De vraag is zelfs niet of we de veranderingen op ons werk kunnen volgen (dat lukt de meesten uiteindelijk best wel). Neen, de vraag is of we daarnaast in staat zijn om ook onze rechterhersenhelft te blijven gebruiken. Dus die rechterhelft die zorgt voor het fundamentele, het grote geheel, betekenis en waardering.

Wanneer we (dus) te veel met onze linkerhelft in ons werk blijven zitten, en dat ook nog gedurende vele uren per dag, dan verdwijnt de ruimte om ook je rechterhelft te gebruiken. Wanneer dat gebeurt dan ontstaat er een lelijke disbalans. En bij zo’n disbalans zet je veel van wat je in een mens, dus ook in je zelf, waardeert (zie eerder in dit artikel) op het spel.

Dus ja, een nieuwe wereld. En laten we in de nieuwe wereld toch vooral ook onze rechterhersenhelft mee laten doen! (hieronder het complete lijstje met de functies van de hersenhelften).

Veel geluk in de nieuwe wereld!

Rob Franse, 13 oktober 2015