M’n eigen plekje: Een superplekje

Al weer 10 dagen geleden schreef ik in “Leuk!, ik heb er zin in”, een stukje enthousiasme op. En ja, vrijdagavond was oergezellig. Mooi maal, goede wijn, prima sigaren en heerlijk gezelschap. En ook zaterdag ging goed van start…….Maar ja, hoe gaan dingen als je iets echt mooi wilt maken. Aan het eind van de dag blijk je nog flink wat werk over te hebben (sommigen zouden het tijd tekort noemen). Het werd dus nog een paar dagen doorwerken, maar ons nieuwe superplekje staat!

En is het daarmee ook af? Zit ik er al naar m’n zin? Nee, natuurlijk niet. Je hebt een beeld in je hoofd (een droom zo je wilt), en in dat beeld zie ik bijvoorbeeld volgroeide klimplanten en een complete aankleding. Misschien is dit wel één van de mooiste momenten van een eigen plekje; de basis staat en in je dromen zie je het eindresultaat. Werken aan dat resultaat maakt de wereld wat mij betreft zo geweldig leuk. Daar is-ie-weer: Verwonderen-verdiepen-samen-iets moois bouwen-genieten. Van ons eigen plekje.

Ik weet wel zeker dat een eigen plekje voor iedereen erg belangrijk is. Zeker nu er bijvoorbeeld op veel kantoren flexplekken zijn. Er veel jonge werkenden zijn met flexcontracten. Zorgtehuizen gesloten worden.

Je eerste eigen plekje is bij mamma op schoot. Het volgende plekje is ergens onder de vleugels van pappa en mamma. In je puberteit ben je op zoek naar je eigen plekje (ja, dat geldt ook voor hangjongeren). Als oudere wil je niet meer verplaatst worden. En wanneer je geluk hebt dan hoeft dat ook niet meer. Maar de periode er tussen in wordt een steeds ingewikkelder periode.

Gedurende een heel lange tijd was het logisch om na je opleiding ergens (wellicht met partner) je nestje te bouwen. Vanuit dat veilige nest bouwde je verder. Dat gaf rust en geborgenheid. En energie. Ook voor diegene die begon met zwerven, wereldreizen maken en wat al niet meer, kwam ooit het moment van een eigen plekje. Toch mag je je afvragen of dat voor de generatie die nu onder de 30 jaar oud is, nog zo zal zijn. De verwachtingen van verschillende werkgevers, de verwachtingen in bepaalde beroepen, de verwachtingen in bijvoorbeeld de academische wereld, zijn steeds meer gericht op maximale flexibiliteit. Beleid en verwachtingen gericht op een leven lang studeren, ontwikkelen en daar heen gaan waar de volgende functie is.

En toch is dat raar. Het is raar gezien de aard van de meeste mensen (al vele eeuwen geleden zijn we gestopt met ons nomaden bestaan en ontstonden de eerste nederzettingen) en het is raar vanwege de zich nog steeds in sneltreinvaart uitbreidende mogelijkheden om altijd en overal met iedereen te communiceren……………………

Ik moet daar eens verder over nadenken. En dat ga ik doen op m’n eigen plekje. Ik wel. Wat een voorrecht!

 

Rob Franse, 19 april 2014

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *