De verkiezingen zijn geweest: Nabeschouwing , conclusie en Hoe Het Ook Kan.

“Ieder volk krijgt de regering die het verdient”, zo wordt nog al eens gezegd. Dat betekent in ons geval nogal wat. Want wat wij gekregen hebben is niet anders te omschrijven dan als “Versplintering met als constante factoren:  grijs, niet vernieuwend maar wel tevreden met zichzelf”.

Met name dat “niet vernieuwend” is treurig. Want wel beschouwd hebben we op een aantal terreinen ernstig vernieuwing nodig. Ik zal er een paar noemen:

  •          Uitzichtloze situatie voor veel werkloze 45-plussers (plus grote inkomensonzekerheid)
  •          Bij velen: Een veel te hoge werkdruk (qua uren, te leveren zaken binnen te weinig tijd, druk van de baas, te weinig erkenning, twijfelachtige inhoud van het werk)
  •          Ook bij velen: Een veel te hoge druk in privé (tekort aan ontspanning en rusttijd), te verdelen in (van oud naar jong):

o   Ik moet te veel zelf doen wat ik niet meer kan en ondersteuning wordt snel minder

o   Ik heb niet meer de energie van vroeger maar heb wel de zorg voor (schoon) ouders, buren, vrienden, volwassen kinderen en kleinkinderen. En daar komt voorlopig ook geen einde aan

o   Probeer maar eens een huishouden met kinderen en partner te runnen naast je werk en al je verplichtingen. En minder werken kan helaas niet omdat……

o   Ik wil nog steeds een deel van de leuke dingen doen die ik deed toen ik studeerde, maar zelfs mijn startbaan kost erg veel tijd en energie. En de druk via de sociale media is ook al zo heftig

  •          Jongeren zonder perspectief. En vaak ook zonder relevante baan.
  •          Iedereen die “niet mee kan in de huidige maatschappij”
  •          Verarming op vele gebieden, zoals zorg, onderwijs, vervoer, geestelijke ontwikkeling, toekomstperspectief, toenemende discriminatie,……..
  •          Een niet tot nauwelijks groeiende economie
  •          Te veel geld wat te weinig rente oplevert maar wat je wel nodig hebt voor straks (de meeste vangnetten voor studie, werkloosheid, pensioen etc. zijn geminimaliseerd)

Maar misschien wel het ergste van alles: Een knagend gevoel bij velen dat dit niet de juiste weg is, dat deze weg voor heel velen geen perspectief biedt en we in de kern niet toekomen aan die zaken waar we wel aan toe willen komen om onze kwaliteiten echt in kwijt te kunnen. (Ja, lees die nog maar eens).

En als we of de middelen of het geld of de handen niet hadden, dan konden we daar wellicht begrip voor hebben. Maar we hebben alles! Nog eens: WE HEBBEN ALLES. We weten alleen niet (meer) hoe we de juiste keuzes en de juiste verdeling moeten maken . Is dat nieuw? Ja, en wel sinds de zomer van 2010. In dat voorjaar leek het er op dat we massaal wakker waren geworden. Ons bewust waren van het einde van een periode en vol goede moed op weg naar een nieuwe periode. Maar al in diezelfde zomer trad heel veel verkramping op, zeker bij beleidsmakers. Het adagium was (en is bij velen): Vasthouden wat we hebben!

Ik roep: Laat los! Ga op zoek naar nieuwe kansen! Laten we ophouden met stemmen zolang er geen alternatief is wat echt ergens op lijkt!

Ik denk dat ik straks “Les Miserables” op zet. Briljante musical gebaseerd op een triest verhaal van Victor Hugo. Die manier werkte dus niet om zaken te veranderen. Maar er was wel een kiem. En we weten hoe die destijds is uitgegroeid.

Leven is dansen met omstandigheden. En soms moet je al dansend die omstandigheden proberen bij te stellen.

Rob Franse, 20 maart 2015

Eén gedachte over “De verkiezingen zijn geweest: Nabeschouwing , conclusie en Hoe Het Ook Kan.”

  1. Beste Rob,
    het spijt mij, maar je bent enigszins eenzijdig bezig. Dat komt omdat je je eigen problemen projecteert op maatschappelijke omstandigheden, die natuurlijk niet rooskleurig zijn, maar ook niet hopeloos. Als je dagelijks met de huidige gezondheidszorg wordt geconfronteerd piep je wel anders. En dan bedoel ik niet het geneuzel over huishoudelijke hulp. Maar ga eens in een cliëntenraad zitten van een willekeurige zorginstelling of een verpleeghuis. In ieder geval doe je dan iets voor je medemens. Als, ja als, je niet omkomt van de ellende die dan over je wordt uitgestort. En die mensen zijn echt weerloos. Daar helpt geen beschermende vader, of hoe dat infantiele beeld er ook uit mag zien. Denk je eens in hoe het is als je moet piesen en je hebt daar hulp bij nodig, omdat je uit je zelf niet meer overeind kunt komen, maar degene in een wit schort die jou moet helpen zegt gewoon: ‘even wachten, ik kom zo’ en gaat lekker theedrinken. Dan ben je pas echt de klos want je doet het in je broek. Hier valt niets meer te dansen, Rob.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *