Het voordeel van een koude zaterdag is voor mij te vinden in het me terugtrekken in de serre met een heel pak kranten en bladen. Ze sloten deze keer aardig aan op mijn ervaringen van afgelopen week.
Die ervaringen en de gelezen artikelen gaan voor een groot deel over vijftigplussers die “wel klaar zijn met de cultuur op het werk”. En dan gaat het niet zo zeer om de werkdruk of het werktempo, maar veel meer over het gebrek aan interesse in vakmanschap. Leveren, op tempo, gaat voor nadenken en inhoud. Inmiddels hoor ik een flink deel van de nog werkende vijftigplussers verzuchten jegens de werkloze vijftigplussers dat zij wellicht veel beter af zijn. Dan maar minder geld omhanden, maar de manier waarop werkgevers met je menen om te moeten gaan is in veel gevallen vergelijkbaar met regelrechte prostitutie. Geen enkele interesse meer in de mens en zijn ervaring, maar slechts de opdracht om binnen de regels in razend tempo te leveren.
De vijftigplusser zonder werk weet zich “gesteund” door UWV cijfers die zeggen dat vijfenveertig(!)plussers slechts 2% kans op een loondienst baan hebben. Vele vijftigplussers zouden graag aan het werk willen. Ook wel tegen een lager inkomen. Maar helaas.
In de leeftijdsgroep 25-40 zie je momenteel iets heel anders gebeuren. Niks niet rustig beginnen in je werk, maar van meet af aan knallen; verwachtingen waarmaken. Bij voorkeur 6 ballen tegelijk in de lucht houden. Zowel zakelijk als privé. En met regelmaat zie je dan ook, vooral jonge ambitieuze vrouwen, in een burn-out belanden. Of erger.
Voor me zie ik plotseling 2 families uitgeput aan het avondmaal. Iedereen moe. De ene van veel te veel ballen in de lucht moeten houden, de ander van het niet aan de slag komen. 2 vaders en 2 moeders van rond de 30 met gillende kinderen die ook tijdens het maal nog steeds gestoord worden door hun mobiele apparaten, een echtpaar van tegen de 60 met alle frustraties over hun huidige werk, de uitputting nabij en een ander even oud echtpaar met een teveel aan tijd, frustraties van niet aan de bak komen en een gebrek aan inkomen. Niemand aan tafel die tevreden is over de kwaliteit van het werk of de kwaliteit van het privéleven.
Stel nu eens dat deze families heeeel verstandig zijn. Dan zouden ze tot een gezamenlijke herverdeling van taken kunnen komen. Meer kwaliteit in het werk, meer kwaliteit in privé, minder moe, betere verdeling van geld…… Maar dan moet er wel eerst overeenstemming komen met werkgevers, de regels van de werkgevers, het UWV, wellicht PGB’s, fiscale regelgeving, eventueel met pensioenfondsen, etc………En iedereen is al zo moe.
Maar toch. Het zou zo logisch en zo goed zijn om tot een herverdeling te komen. Wat zou er gebeuren zonder al die regels die ons meer en meer gevangen houden? Een bijna 60 jarige vader die zijn 30 jarige dochter voor een aantal uren op kantoor komt ondersteunen of vervangen? Standaard allemaal eten van of bij het echtpaar zonder werk? Of nog een stap verder: De werkloze 60 jarige komt een aantal uren per dag de werkende 60 jarige helpen?
Ach, een mens blijft hopen en dromen. Wie weet wat daar ooit uitkomt.
Rob Franse, 14 maart 2015
Beste Rob,
Je noemt de werksituatie volslagen idioot. Ach, ach. In mijn kennissenkring is een dame, 45 jaar oud, na 4 jaar werkeloos te zijn geweest weer spoorslags aan het werk gegaan. Soms lukt het dus.De situatie op de arbeidsmarkt is slechts een onderdeel van een veel groter drama in deze maatschappij, waar onbenullen en vage ‘afgestudeerden’ in de politicologie het voor het zeggen hebben. Regelmatig vraag ik aan Judith of Poetin al aan de grens staat. Nederland is er namelijk helemaal klaar voor. De ongelofelijke brutaliteit van de zorgverzekeraars gekoppeld aan een kgb-achtige hang naar gegevens waar zij geen recht op hebben, maar die hun macht alleen maar verder vergroot, woekert als een kankergezwel door onze maatschappij.
Ik zou zeggen: ga rustig in je Bommel-stoel zitten, zolang het nog kan, voordat een ziektekostenverzekeraar je eruit jaagt.
Wouter
Raak verwoord. Als we niet oppassen dan is straks het merendeel van de vaag afgestudeerden in een positie terechtgekomen waar ze niet alleen elkaar bezighouden maar vooral zichzelf bevredigen door bij herhaling te roepen “ik heb de macht, de macht”. Misschien moeten we hopen dat ze elkaar zo bezighouden dat die paar overgebleven vaklieden gewoon hun werk kunnen doen…….. Gelukkig staat mijn Bommelstoel enigszins verdekt opgesteld; wie weet zien ze me over het hoofd…..
Op 16 maart 2015 14:17 schreef prikkelsvoordegrijzemassa :
>
PS. Ga vooral niet zoeken.
Wouter