Ik ben nog steeds aan het nagenieten. Het was een top avond, waarbij de kwaliteiten van de gerechten, de smaken van de wijnen en elkaars gezelschap in steeds wisselende gesprekken een perfecte harmonie vormden. En dat op een grauwe maandagavond in februari.
Nieuwsgierig? Na een eenvoudig biertje allereerst coquilles in een zware pernod saus, begeleid door een rijpe Condrieu. Vervolgens hazenrug. Onze slager Martin had ons verwend met een perfect afgestorven haas (wellicht voor menigeen te bestorven) welke door Caroline perfect in balans was gebracht met wat jeneverbes, tijm, wijn en preisselberen. Een fraaie lalande de Pomerol uit 2009, ooit “en primeur” gekocht, deed de rest. Het intermezzo was een het filmpje van mijn afscheid bij de bank; echt leuk om terug te zien. Maar voort gaat de avond; nu een paar mooie en echt rijpe kazen, waaronder een oude peccorino met truffel, welke met een Colheita 1998 van Dirk Niepoort hielp bij de spijsvertering. En dan sluit je, alvorens de koffie te nuttigen, af met perzik/bitterkoekjes volgens huisrecept met een pedro ximenez.
Overdreven? Wellicht. Lekker? Beslist. Was het wel besteed in de juiste setting? Absoluut. Is dit verantwoord in “crisistijd” ? Mwah. Kon het niet wat minder? Misschien. Maar we hadden zulke leuke gasten waar we zo graag dankjewel tegen wilden zeggen en waaraan deze spijzen en dranken zo goed besteed waren……
En o ja, de grijze massa’s zijn aan alle kanten perfect geprikkeld. We hebben er wederom een prachtige herinnering bij.
En mocht het zo zijn dat de crisis toch doorzet? Dan doen we het de volgende keer met boerenkool en een biertje. Niks mis mee.
Geniet van het leven. Laat je kansen niet onbenut. Leef. Je weet tenslotte maar nooit.
Rob Franse, 10 februari 2015