Prikkels voor de grijze massa

Ja, je kunt natuurlijk heel somber worden. Geen kunst aan. Er zijn genoeg redenen. Maar omdat ik er niets mee opschiet stel ik me voor dat ik midden in een groepje mensen zit die het allemaal zeker weten. Dat vind ik mooi, want ik weet het zelf niet zo zeker en ga dus maar eens luisteren.

Het gezelschap bestaat uiterst interessante mensen. Allereerst Samsom en Rutte. Zij weten dat het weer fantastisch gaat met Nederland. De economie gaat weer de goede kant op; met dank aan henzelf. Niks geen reden om te somberen. Bovendien “participeren we”.  Zij krijgen de steun van het CPB die ook in de kring zit “het gestage herstel zet door……”. Daarnaast zit het SCP: “De Nederlanders beoordelen het leven met een 7.8; de tijdelijke verslechtering heeft niet doorgezet”. “Dat klopt mooi met mijn bevindingen”, zegt Jeffrey Sachs van Columbia University “Nederland staat 4^e op de wereldwijde geluk ladder”.

“Ja maar”, roept Joris Luyendijk, het is allemaal bedrog. En nog heel Amoreel ook. We bouwen zeepbellen. Eigengewin van een klein groepje. Mevrouw Lagarde vult namens het IMF aan dat regeringen nu wel eens wat moeten gaan doen hoor, want al dat gratis geld…..Eigenlijk hebben we geen idee wat de effecten op langere termijn zijn van die lage rente en zo. Een tevreden pensioendirecteur, Peter Borgdorff, zegt dat hij best kan zorgen voor wat hogere pensioenen in ruil voor het loslaten van wat garanties; “tenslotte hebben we de laatste 10 jaar 8% rendement op ons vermogen gemaakt”……. Net aangesloten in de kring, regelrecht uit Davos, zegt Klaus Schwab van het World Economic Forum dat er nog nooit grotere beloftes geweest zijn dan nu…….Maar dat het gevaar ook nog nooit groter is geweest. Wat nou, grotere gevaren, “Wir schaffen das” roept Frau Merkel. Ook met de vluchtelingen. “Precies”, roept de burgemeester van Keulen, “en anders houd je gewoon een armlengte afstand”.

Tsja, erg veel wijzer word ik niet van deze mensen. Iets als “het gaat best wel goed en we zijn best wel tevreden maar er zijn wat uitdaginkjes”.

Ik besluit door te lopen naar een kringetje mensen die ik niet zo goed ken. Het zijn er best veel en ze lijken niet echt tevreden. De ene uit dat met veel boosheid en roept “daar moet een piemel in” ,een ander roept net zo boos dat het allemaal de schuld is van de zionisten en weer een volgende vindt het een schande dat de zorg voor z’n oude moeder zo verslechterd is. Nu ik wat beter kijk en luister valt het me op dat het merendeel over het nu best redelijk tevreden is, maar (!) men maakt zich erg veel zorgen over straks. Want straks zijn er minder banen, zijn de inkomens lager, is de WW lager. En het pensioen is natuurlijk minder geworden en dat wordt ook steeds slechter. De gezondheidszorg is echt wel een dingetje; net als de druk van de mantelzorg. Ook veel gehoord: “In ons eigen kleine kringetje gaat het best goed, nu nog wel, maar daar buiten? En straks? En behouden we wel onze waarden. Wat zijn de kansen voor onze kinderen. Zijn er straks wel betaalbare woningen voor hen? En hoe moet het met al die asielzoekers die altijd overal voorrang krijgen?”

Ik overweeg even of ik de 2 kringen bij elkaar zal brengen. Ze lijken zelf niet echt aanstalten te maken.

In dat 2^e kringetje probeer ik mee te luisteren met een paar bevlogen leraren en een aantal MBO en HBO leerlingen. Vele leerlingen voelen zich hier niet thuis. Dreigen alle vertrouwen in de mensheid te verliezen. Ze zoeken hun identiteit en zoeken vastigheid. Ze hebben weinig vertrouwen in de toekomst, geen enkel vertrouwen in de politiek. Ze hebben het gevoel er niet bij te horen. Een enkeling luistert naar een bevlogen leraar, het merendeel kijkt, leest en luistert…..naar sociale media. En of ze daarnaast nog naar iemand luisteren? Jazeker, een grote groep luistert naar een geblondeerde man uit Limburg. En een andere grote groep luistert naar een bebaarde man die het woord van Allah verkondigt.

De sociale media, de blonde uit Limburg en de bebaarde weten het heel zeker. Net als deze leerlingen. Heel zeker. En naar mensen die het niet zeker weten wordt nauwelijks geluisterd. Tsja, wat zal ik ze nou in contact brengen met die eerste kring? Want ook daar zitten mensen die het heel zeker weten, maar dat zijn de mensen die het verkeerde zeker weten terwijl de sociale media, de blonde en de bebaarde het juiste zeker weten.

Of ik die 2 kringen nog bij elkaar ga proberen te brengen? Daar moet ik eens even over nadenken. Ik weet het niet zo zeker. Maar alle kringbezoekers weten het wel zeker geloof ik. Ze weten dat de ander het fout heeft. Maar dat weten ze dan ook zeker.

 

Rob Franse, 3 februari 2016

Je zou kunnen zeggen dat het niet krijgen van de juiste schokken of wake-up calls op het juiste moment, je doet voortsudderen op een manier die in het beste geval niet bevredigend is. En je in het slechtste geval niet op tijd waarschuwt om het roer om te gooien.

Iets in onze manier van omgaan met onszelf en de (latente) signalen klopt niet. Iets waardoor we weleens waar vrij rustig kunnen voortkabbelen, maar iets wat tevens inhoudt dat we het “gevaar” niet tijdig voorzien. En dat gevaar is niet zo zeer een beer op de weg, maar wel het niet in de gaten hebben dat we kansen vergooien, de verkeerde richting op bewegen, te weinig energie in onze relatie stoppen, in hetgeen we werkelijk willen, wat we werkelijk belangrijk vinden.

En dan kan het zo maar te laat zijn. Veel spijt. “Waarom heb ik dat nooit eerder gezien”. Nu is het te laat. Had ik maar…….  Geef het toe. Ook jij herkent dit bij jezelf.

Om al dit soort redenen wens ik mensen, zeker in hun jonge leven, tijdig de nodige schokken toe. Schokken om wakker te worden. Om je ogen open te doen en de juiste keuzes te maken. Toch kreeg ik daar onlangs voor op m’n donder. En nog terecht ook! Simpelweg omdat mijn goed bedoelde opmerking, ongeweten, een oude wond opende. Een wond veroorzaakt door een schok die je niemand toewenst. Want zo is het natuurlijk ook. Vaak, al te vaak, hebben mensen de nodige schokken gehad. Schokken die te heftig waren. Schokken die onherstelbaar waren. Of het nu uiteindelijk goed is afgelopen of niet. (Gelukkig is het in deze situatie goed afgelopen).

Maar het blijft me ernstig bezig houden. In bovenstaande gaat het vooral om persoonlijke ontwikkelingen. Persoonlijk leed ook.

 

Een klein dood jongetje, op een ver strand gefotografeerd, veroorzaakte zo’n schokeffect wat een hele wéreld even wakker schudde. Net als een stel gekken in Parijs. Of dwazen in Keulen.  Het doet ons, en dan vooral regeringsleiders en journalisten, de ogen openen. Maar of dat helpt? Ja, het is een schok. Een schok die ik eigenlijk niemand toewens. Maar wel “effect” heeft……….

Het schokt ons bijvoorbeeld meer dan de 750.000 doden per jaar ten gevolge van muggenbeten met een ellendige afloop.(Tot het gevolgen zou kunnen hebben voor de Olympische Spelen natuurlijk). Het schokt ons meer dan alle onbekenden die zo maar doodgaan aan eenzaamheid. Of ondervoeding. Of…..

Pffffff. Even wakker schudden dus.

Ik beloof mezelf plechtig voortaan beter na te denken voordat ik iemand iets toewens. En vervolgens ga ik proberen het beter onder woorden te brengen. En wanneer ik nu de daad bij het woord voeg dan hoop ik, oprecht, dat een ieder op het juiste moment de juiste wake up calls krijgt, zonder dat die wake up call schade aan richt, maar met een positief effect op een ieders reacties en handelen. Waarbij ik het nog mooier zou vinden wanneer dit schokeffect helemaal niet nodig zou zijn. En vervolgens hoop ik dat onze collectieve emoties niet alleen maar de boventoon voeren bij de schok van een goed genomen maar heel nare foto.

Aan de andere kant zou ik zo graag heel veel mensen wakker schudden…….Wakker schudden om niet in de valkuilen van dit leven te vallen, wakker schudden om zich te realiseren wat ze aan waardevols hebben wat zomaar weg kan zijn wanneer je het niet de juiste aandacht geeft. En dat is zowel persoonlijk als wereldwijd……… Dit is wel een tijd om wakker te worden hoor.

 

Rob Franse, 30 januari 2016