Of is het trots in plaats van blij? In ieder geval ben ik ingeburgerd. Dat schijnt al heel wat te zijn tegenwoordig. Er is namelijk geen geld en geen tijd om bestaande of nieuwe Nederlanders te vertellen wat het Nederlands burgerschap betekent. Jammer en dom. Heel dom. Daar veranderen het zingen van het Wilhelmus, een bezoek aan het Rijksmuseum en de wapperende driekleur in de tweede kamer helemaal niets aan. Het maakt mij niet meer of minder burger van dit land.
Sommige hele grote bedrijven in Nederland zijn duidelijk geen burgers. Een beetje dividendbelasting schijnt al genoeg te zijn om te emigreren. Ze hebben vast geen inburgeringscursus gehad. Of ze hebben die cursus wel gehad maar zijn kennelijk niet zo blij en trots als ik op dit land. Er wordt zelfs geschermd met een vertrek naar Engeland. Nou, daar krijg je het beter hoor! In dat land maakt zo’n beetje iedere politicus zich schuldig aan machtsmisbruik via ongewenst seksueel gedrag.
Doordat ik zo goed ingeburgerd ben betaal ik ook met trots m’n belastingen; al meer dan 40 jaar. Dat is namelijk goed voor ons land, zo besef ik mij. Maar het schijnt ook een beetje dom te zijn. Sommige groepen burgers (?) vinden het namelijk heel normaal om de belastingen te ontwijken. Dat is namelijk niet fout want het kan dus het mag en het is dus legaal. Nog sterker, wanneer je niet ontwijkt dan ben je toch een beetje een sukkeltje.
Goed burgerschap. Het is als een echo uit een verleden waar we ten onrechte wat schamper over doen. Iets wat door een vorige regering verder te grabbel is gegooid door goed burgerschap te vertalen in verplichte mantelzorg. Met alle ellendige consequenties van dien. Verplichtingen zijn, mits goed uitgelegd, uiterst delicate zaken. Je voelt je verplichtingen aan of je doet het niet. Het heeft heel veel te maken met voorbeeldgedrag en juist heel weinig met overheden die mij vertellen dat ik verplicht ben om…….. Dat werkt zelfs averechts.
Vandaag heb ik me met interesse en ook wel met enig plezier door de zaterdagkranten gewerkt. Wanneer ik me beperkt had tot de koppen dan was ik mistroostig geworden. Maar ik heb me niet beperkt, ik heb echt gelezen. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat er verdraaid veel goeie denkers en schrijvers bestaan. Rationele mensen met, ieder op zijn of haar eigen manier, een goed gevoel voor burgerschap. Mensen die zien dat we helemaal geen verkeerd land hebben maar wel een land wat snel wat aanpassingen behoeft. Haalbare aanpassingen.
Aanpassingen die mij een nog blijere en trotsere burger kunnen maken. Of ben ik, dit opschrijvende een naïeveling? Een blije eikel, zogezegd? Ik denk het niet. Ik zie de risico’s, ik heb m’n zorgen én ik zie de mogelijkheden en kansen. Verwonderen heet dat. En begint het hele leven niet met verwondering?
Nou dan.
Rob Franse, 11 november 2017