Kattenbrokkendieven

Kattenbrokken blijken een grote aantrekkingskracht te hebben. Onze eigen kat, een nogal kieskeurige tante, eet ze bij voorkeur direct nadat ze in haar bak gestort zijn. Daar gaat een compleet ritueel van mauwen, kopjes geven aan tenminste 2 kasten en indringend kijken naar de plek waar ze vandaan moeten komen aan vooraf. Vervolgens moet ik hard schudden en de plastic bak met brokjes even zo houden dat ze er eenmaal een kopje aan kan geven. Langzaam en met veel lawaai schud ik dan een beperkt aantal brokjes uit de plastic bak in haar voerbak. Dat doe ik door genoemde plastic bak tussen haar en haar voederbak te houden zodat ze extra veel moeite moet doen. Vervolgens nog een aai over d’r kop en eten maar.

Dat gaat dagenlang prima tot ze voorvoelt dat ze aan de laatste brokken uit het pak toe is. Deze blieft madam niet. Inmiddels weet ze waar de zak met nieuwe brokken staat. Ik hoef m’n hand er maar naar uit te steken om haar tot grote opwinding te brengen. Ik heb weleens geprobeerd de zak gewoon open te maken en deze op de plek van haar bak neer te zetten. Fout! Zo hoort het niet. Ze moet de brokken in haar bak horen vallen! Op die manier zijn verse brokken het allerlekkerste…..

Veel minder kieskeurig was buurkat Gerard. Type blije eikel. Gewoon bij ons naar binnenhollen wanneer de deur openstond en eten wat je eten kunt. Helaas, Gerard is niet meer. Dat betekent overigens niet dat het aantal liefhebbers voor deze brokken is afgenomen.

De laatste week krijgen we iedere avond tussen tien en elf uur een egel op bezoek. Deze hoor je van verre aankomen door het dorre blad heen. Honger! De wurmen zitten te diep en de slakken zijn verdroogd. Gul strooien we een handje kattenbrokken in de hoek bij de schuur en wel zodanig dat de egel zich beschut voelt maar wij hem of haar wel kunnen gadeslaan. Wat een herrie maakt zo’n beest bij het eten. Ieder brokje wordt wel vijf keer verknaagd. Tsja, kattenbrokken zijn harder dan wurmen. Inmiddels heeft zich een tweede egel gemeld. Een flinke dikkerd. Ondertussen kijkt onze kat van tijd tot tijd wat hooghartig naar deze wonderlijke verschijningen. Ze trekt zelfs haar neus enigszins op.

Ach, we kunnen best wat extra brokjes strooien. Over korte tijd gaan de egels immers in winterslaap. Bovendien hebben we de laatste tijd wat minder last van de kattenbrokkendieven. Deze kattenbrokkendieven zijn niet alleen opportunisten maar ook razend slim, brutaal en toch voorzichtig. Behalve de twee jongere vogels dan. Ik heb het over de eksters. Twee volwassenen en 2 ‘pubers’. Briljante tactiek trouwens. De ene ekster land op de schutting en verplaatst zich langzaam over de schutting tot onder de Acer vanwaar hij de serre en de openstaande pui aandachtig in zich opneemt. De andere ekster is op het gras geland en beweegt zich quasi nonchalant richting eerder genoemde openstaand pui. Beide hebben op een zeker moment goed in de gaten dat wij hen niet in de gaten hebben, de kat slaapt en de bak met kattenbrokken onbewaakt is. Vervolgens hipt een van beide zonder geluid te maken naar binnen en passeert de brokken. Pas wanneer alles echt veilig lijkt en de brokkenbak precies op de vluchtweg staat slaat de ekster toe om direct door te vliegen naar buiten.

Dit dievengilde leert het vervolgens aan hun pubers. Maar dat gaat niet in een keer goed. Het kroost, twee stuks, hipt achter vader of moeder aan maar maakt toch net een beetje geluid. Daarbij snap ik hen van tijd tot tijd. De oudere vogel vliegt direct weg maar de pubers moeten zich eerst omdraaien en dan de juiste weg vinden. En dat gaat soms fout! Ja, ook zij vliegen weg maar den dat de eerste keren niet door de openstaande schuifpui maar proberen via het gesloten glazen dak buien te komen. Paniek! Onhandig landend in onze kamerplanten. Piepen. Fladderen. Ach, meestal vinden ze uiteindelijk zelf de uitgang. Een enkele keer help ik hen met een grote handdoek. Jonge eksters leren best snel hebben we gemerkt. De kattenbrokken staan inmiddels wat verder weg en enigszins uit het zicht.

Of ik me nu verveel nu de eksters hun werkterrein deels verlegd lijken te hebben? Nee hoor. Inmiddels heeft een achttal staartmezen onze rijpende venkel ontdekt. De zaden worden met enthousiasme uit de planten geplukt. De staartmezen hebben het zichtbaar naar hun zin. En ik ook.

Rob Franse, 26 augustus 2022

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *