Écht teamgevoel verdwijnt nooit!

Ook na 50 jaar blijkt dat teamgevoel niet te zijn verdwenen. Na amper 300 meter en 2 bochten zette ik m’n auto even stil. Dak open, diep ademhalen, een verse sigaar opsteken en proberen weer te landen.

We hadden zojuist twee en een half uur ‘gepraat’. Ofschoon praten een verkeerd woord is voor het contact dat we hadden. Het was meer zoeken en graven in een hoofd waarvan ik vermoedde dat de harde schijf er nog was, gevuld en wel, maar dat de zoekfunctie ernstig haperde en de weergave van het gevondene een minstens even groot probleem was.

Hij bleef z’n best doen. Met mij op korte afstand me tot het uiterste inspannend om een gesproken woord of een reactie van een oog of ooglid waar te nemen. Het duurde bijna een uur voordat ik bepaalde reacties begreep. Toen zaten we inmiddels ‘in ons oude basketbalteam’. Jongens A. Zestien a zeventien jaar oud. Hij destijds ijzersterk en ik een heel grote mond. Samen met onze maatjes van die tijd ongeslagen kampioen geworden. Daar sloeg hij op aan. Namen van teamgenoten kwamen boven. De namen van teams waar we tegen speelden. Zelfs de namen van mijn broers. Z’n oude gebaar met de linkerhand was er weer. Ik zag weer iets terug van het laconieke en het stoïcijnse terwijl hij zich met enige moeite tegoed deed aan de marsepeinen basketballetjes die mijn echtgenote voor deze gelegenheid had gemaakt. Ook z’n humor bleek er nog te zijn. Op de vraag van zijn echtgenote of hij diep aan het graven was reageerde hij -heel zachtjes- met ‘klein schepje’.

Er is nog sprake van contact. Van herinneringen. Van humor. Het maakte het contact, hoe moeilijk ook, voor allen de moeite waard. Nu nog wel.

Maar wat is dit een ongelooflijke klote ziekte die een vierenzestig jarige en ooit ijzersterke intelligente man doet veranderen in een hulpbehoevende oudere. ‘Lewy-body-dementie’ heet het en het is een combinatie van Parkinson en dementie.

We spraken nog wat door, vooral over toen, alvorens hij werd opgehaald. Mooie herinneringen aan ons basketbal verleden. Aan ons team. Iets wat kennelijk niet slijt. Hij liep mee naar mijn auto. Langzaam. Zijn echtgenote voor ons uit om het te filmen. Bij het terugkijken valt me op dat we beiden nog steeds groot zijn. Een zekere tevredenheid uitstralen. Naast elkaar. Langzaam……….

Die avond daalde een diepe vrede over me heen. Ik had ‘m weer gezien. We hadden contact. We hebben ooit als teamgenoten mooie tijden beleefd die niet (!) vergeten zijn.

Een team. Een echt team. Teamgenoten. Genoten. Geleerd. Herinnerd voor altijd…………

Rob Franse, 19 mei 2022

Eén gedachte over “Écht teamgevoel verdwijnt nooit!”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *