Val me niet lastig!
Of kom met het grote plan, het grote verhaal, waardoor ik denk ‘Eindelijk; daar heb ik vertrouwen in. Ik doe mee!’
Zo niet, geef me dan de gelegenheid m’n werk/m’n taken ongestoord af te maken zonder steeds iets te veranderen. Al die veranderingen, het getuttel en de vele eisen maken alles te complex. Het is te veel.
In de tussentijd zoek ik iets ontspannens. Iets leuks. Iets kleins wat me niet te veel moeite kost.
Zo zat ik achter in de tuin met het boekje ‘De lengte van het leven’ van Seneca. Bij de zinnen ‘Alles is bekend, alles ten volle genoten. Fortuna mag het verder allemaal inrichten zoals ze wil, zijn leven is al binnen’ riep Caroline plotseling “de vlinder”.
Een prachtige koninginnenpage had zich ontpopt nadat Caroline de laatste van 6 rupsen op het einde van de zomer gered had. De rups had als pop de winter doorgebracht en kwam juist op dat moment tevoorschijn om ons gedurende de rest van de dag gezelschap te houden.
Gesterkt door deze ervaring van enerzijds verdieping en anderzijds verwondering las ik m’n boek uit. Ik maakte uitstapjes naar Nietzsche (nu we God vermoord hebben zullen we het echt zelf moeten doen), Sartre (onze radicale vrijheid komt met een prijs) en Isaiah Berlin (negatieve vrijheid is met rust gelaten worden, positieve vrijheid is dat je in staat bent ‘een goed leven’ te leiden).
Wat ben ik (en wat zijn wij) momenteel aan het doen. Waar doen we het voor. Zijn we bezig met ‘hebben’ of zijn we bezig met ‘zijn’? Zijn we bezig met een lang leven of met een lang bestaan? Lukt het ons om iets toe te voegen aan onszelf, onze kinderen, onze omgeving en de maatschappij? Aan de toekomst?
Wim van de Donk schreef op 4 mei: ‘Als vrijheid er alleen is voor mensen die het zich kunnen veroorloven, wordt het een leeg begrip’. Het raakte me. Zo goed als een paar recente en goede gesprekken met leeftijdsgenoten gingen over onze zorg dat er inmiddels wel heel veel mensen zijn die zonder perspectief en in relatieve armoede (moeten) leven. Dat zelfs bij ons het geloof in overheidsdiensten dramatisch gekelderd is.
Wie of wat zorgt er nog voor een algemeen perspectief voor iedereen? Wie of wat zorgt er nog voor geborgenheid? Hoe redden we onszelf en ons nageslacht?
Voor dit moment kies ik er voor om me te laven met oude wijsheden, afgewisseld met de ontspannen omgeving van huis, tuin, echtgenote en ander goed gezelschap. Wie weet wat daaruit voortkomt.
Ik blijf vooral lezen en luisteren. Wie weet waar dat me brengt.
Rob Franse, 5 mei 2022