En dus maak ik foute grappen. Verhef ik m’n stem. Ben ik gelaten. Zoek ik naar muziek die ik niet kan vinden. Weet ik niet waar ik trek in heb. Zet ik een film op. Loop ik buiten rond. Zit ik niet lekker.
Eigenlijk zoek ik iemand waar ik lekker onredelijk boos op kan worden. Iemand die ik de schuld kan geven. Iemand met een irritante kop. Iemand die echt iets verkeerds tegen me zegt.
Ik heb geen zin om te lezen en ik heb geen zin om te schrijven. Om te schrijven moet je in zekere rust kunnen nadenken. Een rust die ik eventjes niet heb.
Hoe zou het met me zijn wanneer ik een aantal irritante kinderen in huis zou hebben? Bij voorkeur allemaal in quarantaine? Wanneer ik ook nog pijn in m’n kop zou hebben? En geldzorgen?
Ik zeur. Weinig zo irritant als een man op leeftijd die moppert en zeurt.
Best gek dat er niets is wat me inspireert. Er zou toch voldoende moeten zijn. Het is alsof de inspiratie onder een dikke deken ligt. Onder een brei die ‘bûh’ heet. Iets wat bijna ondoordringbaar is en zich steeds weer sluit over alles wat ik normaal gesproken interessant en uitdagend vind.
En dan plotseling krijg ik een telefoontje. Een ander geluid. Iemand die iets van me wil. Iemand die zegt ‘Er is al zoveel wat niet doorgaat, dit moet gewoon doorgaan’. ‘Het lijkt te mogen het lijkt veilig’.
De muziek klinkt plotseling wat beter. Het valt me op dat de zon, zei het waterig, schijnt. Ik ga aan de slag.
Mijn conclusie: Wat is het prettig dat er flink wat mensen zijn die het een en ander van me nodig hebben. Wat is het belangrijk om deel uit te maken van een groep mensen die elkaar nodig heeft. Een groep mensen die samen iets wil opleveren.
De inspiratie komt langzaam terug. Ik ben benieuwd of ik straks weer stomweg zin heb.
Wat zijn coronamaatregelen, hoe nodig dan ook, toch rotdingen. Het zijn maatregelen waardoor je juist níet aan de gang kunt. Terwijl het in onze aard ligt om wél aan de gang te kunnen. Energie te leveren. De strijd aan te gaan.
Rob Franse, 13 november 2021