Het zat ook allemaal tegen. Ik moest harde keuzes maken. Het lijf wilde niet. Het hoofd wilde maar half. Het was teveel. Teleurstellingen werden echte teleurstellingen. Of het nou om de wereld in het algemeen ging of om m’n eigen kleine omgeving.
Tot ik tegen vijven, ik zat net een paar minuten achter in de tuin, zag hoe een bijzondere lichtval de laatste bloemen op een bijzondere manier bescheen. Zelfs de nagenoeg uitgebloeide bloemen gaven een kleurenpracht zoals je die uitsluitend in de naderende herfst kan tegenkomen. Langzaam realiseerde ik me dat m’n huid de warmte van de al vroeg ondergaande zon overnam. Een vlinder zocht langzaam haar weg. Uit de vijver klonk een eerste aanzet van een kikker. Sommige wingerdbladeren gaven in dit licht al een felrode gloed. In gedachte zag ik de egel die ons gisterenavond laat kwam bezoeken. Een egel die zich tevreden rond at op weg naar een mooie winterslaap.
De wijn, een al wat oudere Garnacha, had naast een miniem fruitje lichte tonen van bosgrond en mos en paste zodoende perfect bij de paddenstoelrisotto, afgemaakt met een krokantje van oesterzwam en knoflook.
Er was niets meer te wensen over. We waren intens tevreden en stomweg lief met elkaar en voor elkaar. De vermoeidheid, de ongemakken en de irritaties waren voor even verdwenen.
En of het toeval er mee speelde: ’s Avonds was er een prachtig programma over Franse chansons, natuurlijk opgenomen op de juiste plekken in Parijs, waar het leven en de melancholie vanafdroop. Na afloop liep ik in alle rust de tuin door. De laatste druppels Armagnac en een heerlijke sigaar versmolten met de wat zwaarder wordende avondlucht.
Een diepe weemoedige zucht, me realiserend dat ik wat ouder ben en wat meer hersteltijd nodig heb. Me realiserend dat de wereld de tijd nauwelijks heeft voor zo’n contemplatie. Wensend dat we stomweg wat aardiger zijn voor elkaar. Hopend dat ook drukke mensen een minuutje vinden om het eerder genoemde genot, wat er zomaar en plotseling is, zien en waarderen en er een moment bij stilstaan.
Een moment van contemplatie waarin de omgeving je bijna dwingt tot ontzag en waardigheid.
Rob Franse, 17 september 2021