Na het diner zat ik buiten in alle rust in de laatste zon in het niet aflatende gezelschap van een vlinder. Het was een atalanta die mij duidelijk maakte dat hij of zij ook graag gebruik wilde maken van die laatste zon plek. Het was een opportunistisch en vasthoudende vlinder. Keer op keer bleef deze vlinder landen op m’n lijf waarbij er een zekere voorkeur bleek te zijn voor m’n shirt. Het ten dele kalende hoofd is viermaal onderzocht maar bleek steeds na enkele seconden niet aan de wensen des vlinders te voldoen.
Natuurlijk verbeeldde ik mij dat het de vlinder om mij te doen was ofschoon ik beter wist. Ik zat stomweg op vlinders laatste zon plek van die dag. Ach, kennelijk was mijn rust -iets wat ik niet van nature heb- deze maal voldoende om de vlinder te doen besluiten de plek dan maar te delen. Waarbij het vanzelfsprekend goed was dat de vlinder bovenop mij zat en niet andersom.
Met een glimlach en half geloken ogen keek ik de tuin rond die feeëriek verlicht werd door de ondergaande zon. Plots was daar weer zo’n enorme libelle. Het beest is nauwelijks te volgen voor een mensenoog. Niet in het minst omdat deze dragonfly op volle snelheid haakse hoeken kan maken.
Wat was dat mooi afgelopen maand. Uit onze vijver zijn dit seizoen tenminste zo’n 25 libellen gekropen. Dat wil zeggen: De nimfen kropen vanuit de vijver in de stengels van de zwanenbloem om aldaar de perfecte plek te vinden voor hun metamorfose tot libelle. Ik zette mijn stoel er soms naast om deze metamorfose te volgen. Vanuit een klein plekje in de nek van de nimf breekt de libelle in spe naar buiten en ontrolt de dan nog piepkleine en natte vleugels maximaal uit om deze zo te laten hangen dat ze goed kunnen drogen. Na verloop van tijd zit er op de stengel een kant en klare libelle die nog nooit gevlogen heeft.
De meeste libellen maken hun eerste vlucht van enkele meters van de zwanenbloem naar een inmiddels door de zon opgewarmde struik om daar te bekomen van die eerste vlucht en moed bijeen te rapen voor meerdere vluchten. Er was echter een libelle die de verkeerde kant op vloog en prompt stuitte op het venster in mijn achter pui. Versuft zat het beestje op de grond. Wat de libelle bewoog om op mijn uitgestoken vinger te kruipen weet ik niet. Wat ik wel weet was dat hij daar lang bleef zitten. Lang genoeg om hem over te dragen aan een aantal buurmeisjes en hun moeder die niet bekend waren met dit metamorfose wonder.
Ach, de wereld kan zo mooi zijn. Een laatste hommel, zwaar en moe van al het werk van de dag vliegt in een ongeëvenaarde rust met een tevreden en zacht brommend geluid van mij weg. Vlinders, libellen en hommels. Ieder op hun eigen manier. Hoopvol richting de volgende dag?
Rob Franse, 29 juli 2021
Mijn gedachten na zomergasten gaan naar ……..het lied ….vanmorgen vloog ze nog…
Robbert long vanmorgen vloog ze nog