Niets houdt ons meer tegen

Jarenlang werden we tegengehouden doordat het zo goed met ons ging. Nee, niet met de wereld maar wel met ons zelf. De meeste van onze verwachtingen werden ingelost. We leefden prettig. We hadden vooral heel veel vrijheid en konden zelf beslissen.

We wisten wel dat er veel moest veranderen (iets met het milieu en iets met ongelijke kansen en zo) maar daar moesten offers voor gebracht worden. Niets voor de meesten van ons. Daar hadden we een overheid voor. En verder ieder voor zich (eventueel uitgebreid tot onze kleine bubbel). Dát hield ons tegen.

Maar nu! Nu is aan de belangrijkste voorwaarde voldaan. Thomas Edison zei het al: ‘Onvrede is de eerste voorwaarde voor vooruitgang’. En die onvrede is er inmiddels in overvloed. Net als chagrijn. En onzekerheid. Het raakt ons allemaal. Onze verwachtingen voor ons eigen persoonlijke leven komen niet meer uit.

Of het nou gaat om veel meer regen dan verwacht, vakanties die niet doorgaan, een stijgend aantal besmettingen en dus nieuwe beperkingen, geen leerkrachten voor jouw kinderen of kleinkinderen, geen (zieken)verzorgenden voor jou of jouw ouders en voor velen geen woning te vinden. Het zijn zaken die ons persóónlijk raken.

Vanuit die onvrede (de OESO heeft het zelfs over een wereldwijde golf van onvrede) zou je dus denken dat ‘we’ klaar zijn voor veranderingen.

Maar ho! Dan willen we wél veranderingen waardoor we er zélf op vooruit gaan. Merkbaar. Nu direct. En we willen vooral niet geconfronteerd worden met nóg meer beperkingen zoals minder vlees eten, geen open haard meer mogen stoken, minder vliegvakanties, van het gas af en wat al niet meer. Juist nú niet.

Eigenlijk is er dus maar één hele grote vraag: Welk ‘voordeel’ heb jij nu nodig om mee te werken en samen te werken aan veranderingen die nodig zijn en op termijn (!) voordeel opleveren? Vooruitgang brengen?

Ik kon ooit pensioenaanvullingen verkopen omdat daar direct een belastingvoordeel aan vast zat. Hypotheken omdat ook daar een belastingvoordeel aan vast zat. Aandelen omdat er kans was op vette winst. Ik investeerde in m’n huis om zo meer ruimte te hebben. Het mooier te laten worden. Geen lekkages te hebben.

En welk voordeel heb ik nu direct wanneer ik meewerk aan ‘milieumaatregelen’? Aan het beperken van ongelijke kansen? Aan het opleiden van leerkrachten en verzorgenden? Aan vooruitgang?

Hoe raak ik dan nu direct m’n chagrijn kwijt? M’n onrust? Misschien wel m’n angst? Hoe weet ik dan dat m’n verwachtingen wel uitkomen?

Nu ik er over nadenk: Welk direct voordeel zou ik nodig hebben om …..? Wat houdt mij tegen? Hoe zorg ik er voor dat ‘niets’ me meer tegenhoudt? Gaat het wel om een gewenst voordeel of zou dwang beter helpen? Of angst? En wat zou alle anderen helpen?  Wat zouden anderen nodig hebben?

Rob Franse, 15 juli 2021

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *