Laat ik voorop stellen dat ik blij ben dat er straks weer van alles kan en mag. Vanwaar dan dat ongemakkelijke gevoel? Is er zoveel wat ik ontwend ben? Wat ik vroeger niet leuk of aangenaam vond? Ben ik in de laatste anderhalf jaar veranderd? Ben ik andere dingen gaan waarderen?
Gisteren bestelde ik een mooi diner voor 4 personen. Om zaterdag thuis te nuttigen. In m’n eigen omgeving. Met m’n eigen wijn. Daar hebben we zin in. Vlak voordat ik de telefoon neerlegde werd mij gezegd ‘U bent straks weer zeer van harte welkom om naar ons restaurant te komen!’. Het bleef een beetje knagen. Een diner thuis betekent o.a. dat je heerlijk in je eigen omgeving kunt blijven. Je hoeft je niet op te doffen. Je hoeft niet de deur uit. Je houdt erg veel geld in de zak doordat de rekening voor wijn, water en koffie thuis een fractie is van die in het restaurant.
Verschillende mensen roepen nu al ‘dat we samen’ gaan wandelen, fietsen, spelletjes spelen, verjaardagen vieren, feestjes houden, barbecueën, borrelen en ….. Ho stop! Niet zo snel! Mag ik even wennen alsjeblieft. De laatste anderhalf jaar heb ik me geen seconde verveeld. Er zitten nog steeds meer leuke en interessante dingen in een dag dan dat er tijd is. Ten koste van wat ga ik die tijd vrij maken? Wil ik de tijd vrijmaken? Wil ik die tijd ook vrijmaken voor 5 uitnodigingen in een weekend? Voor feestjes/verjaardagen met veel oppervlakkige gesprekken? Aanhorend wie je kent, wie je hebt gesproken en waar je op vakantie bent geweest?
Ik zie een beetje op tegen de vragen en opmerkingen als ‘je komt toch wel he’, ‘je doet toch wel gezellig mee!’, ‘ga je nu al naar huis?’. Ze klinken al te vaak als een verwijt. Ik zie nog net niet de verjaardag kring voor me, ongemakkelijk gezeten tussen mensen waar je niet zoveel mee hebt.
Ja, ik wil wel, maar niet altijd. En niet altijd even lang. Is het zo verkeerd als ik na een uur weer weg ben? Wanneer ik een simpel watertje prefereer boven thee met gebak? Is het zo verkeerd wanneer ik niet kom? Betrap ik mezelf nu? Ben ik bang om straks geen excuses meer te hebben? Vind ik het nodig om een ‘geldige’ reden te hebben?
Ben ik bang anderen voor het hoofd te stoten? De ene is nu eenmaal graag en lang onder de mensen. De ander prefereert een wat rustiger omgeving in klein gezelschap. De ene vertelt graag over zijn of haar belevenissen. De ander is meer nieuwsgierig naar drijfveren en gedachten van anderen. Bovendien is de ene keer de andere keer niet. Ik weet niet van te voren of ik zin heb in gekkigheid, lachen, ouwehoeren en wat meer.
Hoe vaak wil ik ja zeggen? Hoe vaak wil ik het van m’n stemming af laten hangen? Is dat misschien de reden dat een kroeg of een terras zo aangenaam is? Iets waar je alleen heengaat wanneer je er op dat moment zin in hebt?
Ben ik de enige? Nee zeggen mag toch? Net als ‘misschien’? Wie weet ben ik inderdaad veranderd. Misschien verander ik nog wel eens. Hoe dan ook, de laatste anderhalf jaar heeft wel iets met me gedaan.
Rob Franse, 27 mei 2021