Daar spot je niet mee!!

Iemand bespotten is geweldig leuk. Vooral wanneer betreffende persoon het nog begrijpt ook en er bij voorkeur om mee kan lachen. Misschien zelfs wel in staat is om vervolgens zichzelf te bespotten Of de spot terug te drijven. Reflectie en zelfreflectie.

Soms worden mensen zelfs graag bespot. In de tijd van de grote cabaretier Wim Kan voelden politici zich bijna beledigd wanneer zij niet bespot werden door Wim. Kennelijk deden ze er dan niet genoeg toe om bespot te worden.

Op een studentenvereniging en zeker op een corps kan het er wat dat betreft hard aan toegaan. Er heerst een bepaalde mores en de meesten kennen elkaar. Twee stevige voorwaarden om los te kunnen gaan in spot.

Op Sinterklaas bijeenkomsten met de familie zijn het met name de gedichten die de ontvanger stevig aanpakken. Vaak met veel herkenning door het hele gezelschap. En veel gelach.

Binnen menige sportvereniging is het prima mogelijk om elkaar te bespotten. Soms zelfs heel grof.

Sommige mensen zijn zo goed in spot dat ze het op de TV kunnen brengen zonder enig probleem te veroorzaken. Denk daarbij vooral aan Koot en Bie maar bijvoorbeeld ook aan Farce Majeure.

Raymond was in Raymond is laat weer van een ander kaliber. Het bespotten van met name Surinamers was stevig maar toch ook vriendelijk. Bovendien was het iets wat vooral onder elkaar gebeurde.

Even terug naar die corpsstudenten. Hoe hard het afzeiken ook gebeurt, ook de getroffene hoort erbij en blijft erbij horen. Een zichzelf respecterende corpsstudent zal dan ook niet buiten deze omgeving iemand gaan afzeiken.

Respect……..

Al heel jong leerde ik dat je andere kinderen niet mocht uitlachen omdat ze bijvoorbeeld scheel waren of heel erg stotterden. En al helemaal niet wanneer ze uit een bepaalde wijk kwamen. Dat deed je gewoon niet!

Op m’n werk leerde ik iets vergelijkbaars. Echt harde grappen met spot maakten we als popiejopies onder elkaar. Tot anderen begonnen mee te lachen natuurlijk. Dan waren ze al snel de Sjaak.

Spotten is niet zo moeilijk. Hard spotten al helemaal niet. Subtiel spotten op het juiste moment daarentegen is een kunst! Een kunst waarin je zoveel mogelijk mensen betrekt. Het is tevens een kunst om op het juiste moment juist niet te spotten. Daar heb je karakter en gevoel voor nodig. Dan desnoods maar even niet de grappigste van allemaal.

Soms heb je mensen die deze inside spot naar buiten brengen. Op het verkeerde moment aan het verkeerde publiek zonder de juiste context. Soms willen media hun bereik vergroten met over-the-top spot. Soms willen we spot uitleggen aan mensen die het om vele uiteenlopende redenen niet alleen niet kunnen begrijpen maar het vooral ook zien in het verlengde van een neerbuigendheid die ze al jaren ervaren.

Dan vinden wij het vreemd dat mensen hier boos over worden? Dan zijn wij bevreemd dat men het geen wat hen stoort zonder context op social media knalt? Boos en wel?

Bovenstaande wetende: Waarom spot je over zaken en met mensen die je tegelijkertijd door je eigen gedrag duidelijk maakt dat je hen minderwaardig vindt? Bijvoorbeeld omdat je weet dat ze jouw spotprent niet zullen herkennen laat staan waarderen? Om maar niet te spreken over de mogelijkheid dat dit waarschijnlijk niet tot (zelf)reflectie zou kunnen leiden?

Spot moet tot een lach leiden. Desnoods tot een grimlach. Het mag leiden tot irritatie mits je kunt inschatten dat deze irritatie tijdelijk zal zijn.

…. Met sommige zaken spot je niet. Desnoods omdat je jezelf boven diegene die bespot wordt verheven voelt.

Nog één stap verder: Wil je met spot mensen tot (zelf)reflectie met een lach aanzetten of wil je ze vernederen? Wil je dat ze zich aan jouw gedachtegoed aanpassen of interesseert je dat eigenlijk niet?

Spot is heerlijk voor wie het begrijpt. Spotten kan jou in het middelpunt van de belangstelling zetten. Spot kan ook in jouw eigen gezicht ontploffen. Letterlijk. Dat mag natuurlijk nooit gebeuren. Nooit.

In mijn leven ben ik soms te ver gegaan. En kreeg ik het deksel op de neus. Ik denk er iets van geleerd te hebben. Ik had het voordeel om m’n onbesuisde periode in een zeer veilige wereld te leven. Misschien dat ik het in deze tijd anders had gedaan.

Goede en effectieve spot kan uitsluitend in combinatie met compassie, mededogen en begrip. Iets wat grote mensen als Kan, Koot, Bie, Farce Majeure en wie al niet meer hadden. Wie treedt er in hun voetsporen???? Wie begrijpt er waar je niet mee spot op welk moment ten opzichte van wie?

Zouden er spotters zijn die hopen dat diegene die ze bespotten vrolijk langs komen met de woorden ‘Dankjewel, ik heb gereflecteerd en ik begrijp m’n domme gedrag’. Dank voor de les!

Ik denk zomaar dat ze, de spotters, daar niet zo heel erg over hebben nagedacht. Ook niet als het per ongeluk of uit gewoonte gebeurde. Hoe leuk het voor een bepaalde groep ook zal zijn.



Rob Franse, 11 november 2020

Eigen belang eerst!

Dat is voor mij het meest opvallende van de Amerikaanse verkiezingen. In de verkiezingsnacht hoorde ik een aantal Amerikanen zeggen dat ze op Trump stemden vanwege de economie. En dat ze het niet zo erg vinden dat Trump gekke dingen zegt en wat ongepolijst is ……..

Ik denk dat ze bedoelen ‘vanwege betere kansen op meer persoonlijk economisch voordeel mij’! Die ‘ze’ betreft trouwens bijna de helft van de kiesgerechtigde Amerikanen……..

Her en der werd, vooral buiten de VS, geschreven dat de democratie in gevaar was. Zelf denk ik dat de VS niet zo zeer een democratie is maar veel meer een meritocratie. Dan is het niet zo gek dat je op Trump stemt in plaats van op een Democraat want de Democraten hebben een linkervleugel wat economisch gezien natuurlijk heel eng is ……..

Tsja, die meritocratie staat natuurlijk wel onder druk wanneer je op Trump stemt. Hij is immers vooral een autocraat.

Voor alle duidelijkheid: In een democratie houdt de meerderheid rekening met de belangen van de minderheid (wat iets anders is dan meeste stemmen gelden). In een meritocratie wordt vooral gekeken naar wat jijzelf presteert. Je houdt daardoor al snel minder rekening met anderen die het minder hebben want het is toch al snel hun eigen schuld. Iets wat we overigens ook steeds meer in Nederland zien gebeuren.

Wat dat betreft is het omgaan met een pandemie, of het nou covid-19 is of de mazelen, dan ook beter te regelen in een democratie dan in een meritocratie. Democraten houden immers rekening met minderheden zoals kwetsbare groepen (de anderen). Echte democraten weten ook dat je voor het bestrijden van een pandemie de medewerking van iedereen nodig hebt.

Terugkomend op ‘Eigen belang eerst’: Wat zal je nou aandacht besteden aan mensen die niet belangrijk zijn voor jou? Wanneer je tot het establishment wilt behoren -omdat daar bij horen het meeste oplevert- maar het establishment jou niet opneemt en wellicht zelfs niet accepteert dan ontstaat er frustratie. Zeker wanneer je nog gelooft in meritocratie ook. Frustratie geeft onrust in je brein en dát wil je niet.

Je brein zou dan zo maar op zoek kunnen gaan naar meer stabiliteit en minder naar de waarheid. Gewoon omdat het beter voelt. Wanneer je daardoor steeds minder belang hecht aan de waarheid, vanwege dat betere gevoel, dan ben je knap vatbaar voor ‘meningen’. ‘Meningen’ van jezelf en van diegenen die jou wel accepteren en jou er bij laten horen. Wellicht zelfs meningen van een Trump, anti vaxxers, covid-19 ontkenners en wie al niet meer.

Zo beschouwd zou je kunnen denken dat het de eigen schuld is van de VS dat ze nu opgezadeld zijn met een Trump (in welke positie dan ook).

Wellicht is het dan ook goed om eens na te denken waar wij nu mee opgezadeld zijn en wat ons allemaal niet bevalt. En wiens schuld dat is! Is dat überhaupt iemands schuld of is het de schuld van het systeem? Hebben wij sinds de jaren zestig de maatschappij verkeerd vorm gegeven? Merken we dat nu pas echt?

Vragen dus. Veel vragen. En wat mij betreft één zekerheid: ‘Eigen belang eerst’ kent meer en ernstigere risico’s dan we ons realiseren. Dat lijkt ook te gelden voor een meritocratie.

Rob Franse, 6 november 2020