Rare mensen die Nederlanders

Ik kan het weten. Ik hoor bij die groep rare Nederlanders. Maar of ik daar altijd trots op ben? Mwâh.

De laatste weken schoppen zo’n beetje alle media deuren open die nauwelijks meer in hun hengsels hangen. Het gaat zo ver dat zogenaamde influencers mensen blijken te zijn die op een slimme manier zeggen wat hun volgers willen horen. Jaja, dat wist ik wel, maar zij schijnen het zelf nu ook te weten. Nu nog de zogenaamde mainstream media. Die komen met verhalen over Rutte die in 10 jaar niet echt verandert (je meent het!), met het verhaal dat Duitsers toch echt gedisciplineerder zijn dan Nederlanders (Jôh!) en dat er -echt waar- een flinke groep Nederlanders is die hun eigen vrijheid en mening belangrijker vinden dan het algemene belang (nou ja!!).

Je snapt het al, ik ben tegenwoordig aardig snel door de kranten heen. Toch zijn er media die me kunnen verrassen. Het blijkt dat Nederlandse kinderen het minste leesplezier hebben van alle onderzochte landen. Dat schijnt dan weer iets te maken te hebben met het schoolvak ‘begrijpend lezen’. Nergens in de wereld schijnen er ouders te zijn die zo pessimistisch zijn over de toekomst van hun kinderen gerelateerd aan hun eigen welvaart (beseffen jullie je soms dat jullie de toekomst van jullie kinderen opsouperen?). Gelukkig weten we na heel lang debatteren dat iedereen nu mondkapjes moet gaan dragen behalve wanneer je zelf weet te beslissen dat jij op goede gronden in bepaalde situaties dat juist beter niet kan doen (ik volg inmiddels niet eens meer wat ik schrijf, wat waarschijnlijk komt doordat ik dat zonder mondkapje doe).

Mens sana in de schuur. In plaats van Mens sana in corpore sano. Nooit gedacht dat ik met 2 uur per dag de schuur opruimen (ik kwam leuke dingen tegen!) momenteel verder kom dan middels sportscholen, wandelingen en wat al niet meer. Lekker bezig hoor; terug naar de basis. Handjes laten wapperen. Daarna heb ik zomaar zin en inspiratie om te denken en te schrijven. Lekker. Ofschoon ik bijna zou wensen dat m’n schuur tienmaal zo groot was.

Weet je wat het allerbelangrijkste is bij het opruimen van de schuur? Dat het er niets toe doet of je man of vrouw bent, hetero of homo, rijk of arm, dik of dun, wit of zwart (wat natuurlijk niet meer gezegd mag worden). Op het eind is de schuur opgeruimd of niet. Ondertussen was er eindelijk helemaal niemand die begrip toonde voor jouw hééél bijzondere ego wat toch echt wat extra aandacht nodig had. Dat ego, hoe zielig en nooddruftig ook, werd eindelijk met rust gelaten. Zó mooi!

Over met rust gelaten worden: Een recent onderzoek zegt dat het vele bewoners van verpleeghuizen zeer goed heeft gedaan dat ze een paar weken geen bezoek kregen. Het gaf ze meer rust en minder opstandigheid. Nou heb ik ruim 8 jaar een verpleegtehuis bezocht en gezien wat voor bezoek er met wat voor opstelling en wat voor mening kwam (de vele goeden daargelaten) dus ik kan me er wel iets bij voorstellen. Enne …. In welke mate wijken we nu werkelijk af van de bewoners van verpleeghuizen? Precies, dat dacht ik ook.

Tel je zegeningen. Wees blij met je rust. Stop met denken. Start met doen!

Dikke kus 😊

Rob, 1 oktober 2020

4 gedachten over “Rare mensen die Nederlanders”

  1. Als ik mijn hoofd leeg wil maken ga ik de schuur opruimen of als dat niet nodig is opnieuw indelen. Geeft rust en energie. Ik begrijp wat jij bedoelt.

Laat een antwoord achter aan rob Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *