Wat maakt het leven de moeite waard?
Voor iedereen zal dat verschillend zijn. Laten we het voorbeeld horeca nemen. Velen van ons vinden dat belangrijk, maar voor de ene persoon gaat het dan om een intiem tafeltje in een hoekje achteraf en voor de andere persoon gaat het dan om een groot terras met veel bekenden en onbekenden. Alles wat daar tussenin zit is natuurlijk ook mogelijk.
Hoe dan ook, wanneer je naar de horeca gaat dan hoop je op een avond die het leven de moeite waard maakt. Met die verwachting, met dat perspectief, ga je op stap.
We kennen allemaal dat gevoel bij thuiskomst en praten er soms nog dagen over: ‘Wat was dat een geweldige avond’. En: ‘Dat moeten we snel nog eens doen’.
Helaas, ook dat kennen we allemaal, komen we ook wel eens compleet teleurgesteld thuis. Vlotte kans dat je nooit meer terugkomt bij betreffende zaak.
Maar wat nu wanneer je vooraf al denkt, zelfs kunt weten, dat precies datgene wat jij belangrijk vindt momenteel onmogelijk is. Wellicht voorlopig onmogelijk is.
Gá je dan überhaupt of denk je ‘Dan liever helemaal niet’. Dit gaat te teleurstellend worden. Precies datgene wat voor mij belangrijk is kan niet. Ik neem nu de horeca als voorbeeld, maar het geldt natuurlijk voor veel meer gelegenheden en bijeenkomsten.
Het goede van deze laatste gedachtegang is dat je een teleurstelling voorkomt. Vervolgens rijst de vraag ‘wat maakt het leven nog meer de moeite waard?’
Je snapt het al. Ondanks het feit dat er veel dingen zijn die voor mij het leven de moeite waard maken mis ik inmiddels ook een aantal zaken en mensen zeer. Anderzijds ben ik nog niet zo wanhopig dat ik voor ‘surrogaat’ ga.
Hoe dit verder gaat? Ik heb er even geen idee meer van. Ik probeer er niet te veel bij stil te staan en vertel mezelf dat er morgen weer een nieuwe dag is met nieuwe kansen.
Nieuwe kansen. Morgen weer een dag. Leven is dansen met omstandigheden. Ik heb het, zeker relatief gezien, ontzettend goed……… Maar wat mis ik het ongedwongen samenzijn met een hand op de schouder enorm. Het komt vast terug, maar wanneer?
Hoe zou dat zijn voor mensen die geen of weinig perspectief hebben? Zouden die zich altijd zo voelen als ik nu? Zouden die misschien wat vaker roepen ‘dan maar helemaal niet’? Of roepen die juist ‘dan maar wat minder’?
Misschien dringt het nu pas tot me door hoe door en door goed ik het al jaren heb………… Wie weet waar dat me toe brengt.
Rob Franse, 5 juni 2020