Helden? Nou, zij ook!

Natuurlijk is een heel aantal mensen in de zorg momenteel een held. Maar het zijn niet de enige helden!

Helden zijn in mijn ogen niet zo zeer de mensen die hun werk doen of extra hun best doen in hun werk. Ook zijn het niet de mensen die stressbestendig piekbelasting aankunnen. Nee, helden zijn volgens mij die mensen die plotseling geconfronteerd worden met situaties waarin acuut gehandeld moet worden onder veel grotere emotionele en psychische spanning dan gebruikelijk, met veel meer onzekerheid dan waarvoor men opgeleid en getraind is om vervolgens boven zichzelf uit te stijgen. Vaak niet zonder risico voor zichzelf. Gericht op een groter belang dan alleen het eigen belang. Het is bovendien iets wat niet iedereen kan. Niet iedereen kán een held zijn. Dat is niets om je voor te schamen.

Toeval of niet, ik ben de laatste maanden bezig met artikelen over de 2e Wereldoorlog (binnenkort vieren we 75 jaar vrijheid ….). Over helden gesproken. De vraag rijst dan al snel wie er nu echt een held was. Was dat de jonge man of jonge vrouw die verzetsdaden pleegde of was dat de vader of moeder die het gezin door de oorlog wist te slepen? Voedsel opofferend voor opgroeiende kinderen en zelf, hongerend en wel, op voedseltocht gaand?

Wanneer ik dat vertaal naar de huidige crisis, God zij dank zonder oorlog, dan kun je de vraag stellen wie er heldhaftiger is. Is dat de verpleger/arts/onderwijzer (ze doen allemaal prachtige dingen en meer dan van hen verwacht mag worden) of is dat de man of vrouw met een eigen bedrijf waar jarenlang bloed, zweet en tranen in gegaan zijn en waar nu, zonder dat je iets kunt doen, het geld uitstroomt zonder dat er noemenswaardig iets aan geld binnenkomt? Een man of vrouw die dan ook nog vader of moeder moet zijn, de moed erin moet houden, zich houdt aan alle beperkingen maar zo ontzettend graag weer aan de slag zou gaan.

Vergis je niet. We hebben die ondernemers op heel korte termijn heel hard nodig. Al die kosten die nu gemaakt worden in o.a. de zorg moeten wel terugverdiend worden. Terugverdienen kan natuurlijk niet wanneer je bedrijven en ZZP’rs om laat vallen. Ergens, zo snel als mogelijk, hebben we al die ondernemers en zelfstandigen heel erg hard nodig. Zij zijn het die de economie straks weer op gang moeten trekken. Misschien moeten wij hen als eersten weer aan de slag laten gaan……

Wat ik wil zeggen: Heldhaftigheid bestaat soms uit niets doen en je houden aan de regels van niets doen. Ten behoeve van de gemeenschap. Dat is iets wat voor velen ontzettend moeilijk is. Voor diegenen die dat lukt onder lastige omstandigheden heb ik veel respect. Voor diegenen die daarnaast al in de startblokken staan om straks weer aan de slag te gaan heb ik nog meer respect. Al die mensen zijn straks keihard nodig.

Als er iets is wat mij opvalt in deze zowel geglobaliseerde als individualistische wereld dan is het wel de noodzaak (!) om niet te denken ‘loop ik gevaar’ of ‘wat heb ik het moeilijk’ maar: Hoe kan ik helpen om de wereld er doorheen te helpen. Welk offer moet ik brengen ?!

We zullen een draai moeten maken. We moeten nieuwe ogen aanschaffen. De wereld zal anders uit deze crisis komen dan hoe we er in gingen. Diegenen die daarvoor offers brengen zijn voor mij heldhaftig. Dus, 80-jarige oma, net gepensioneerde niet-op-vakantieganger, examenkandidaat zonder feest en al die anderen: Het gaat niet meer om jouw geluk of ontplooiing alléén. Het gaat vanaf heel binnenkort om ons allemaal sámen. Jouw geluk, ontplooiing en jouw leven kan straks alleen maar succesvol en gelukkig zijn wanneer het de juiste samenhang heeft met ‘elkaar’.

Hoe dan ook: De vrijblijvendheid van de laatste decennia lijkt mij iets om gauw achter ons te laten. We moeten weer aan de slag. Met offers en vooral samen!

Rob Franse, 3 april 2020

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *