De nieuwe oliekachel is geplaatst

Nu hebben we het ook in de achterkamer warm nadat er een moderne oliekachel is geplaatst. In de achtertuin staat op pootjes een groot rood met geel vat wat gevuld is door een man met een lange vette slang die door de gang en de keuken kwam. Voor op straat stond een gele tankwagen te brommen. In de voorkamer staat gelukkig nog steeds de kolenkachel die de lekkerste warmte geeft. Boven hebben we inmiddels een petroleumkacheltje om de ergste kou te verdrijven.

M’n moeder heeft een nieuw asbestplaatje gekocht voor onder de pan. In het oude plaatje zit een gat. Met m’n vingertjes probeer ik het gat groter te maken.

Voor het eerst gaan we met vaders kevertje zonder kreukelzone of veiligheidsriemen op vakantie naar Duitsland. Vader legt uit dat de rechterbaan heuvel op een kruipspoor heet. Daar rijden pikzwarte rook uitbrakende vrachtwagens met 10 kilometer per uur omhoog. We gaan naar een gebied met heuvels en leuke beekjes. Dat is iets anders dan de Rijn die een groen met bruine kleur heeft en waar echt niets in leeft.

Ruim 50 jaar geleden waren dat toch de nieuwe luxe verworvenheden. Niets om je voor te schamen. Vooruitgang heette dat en dat was het ook.

Niet zo heel veel later werden er maatregelen genomen tegen vervuiling. Kruipsporen zouden verdwijnen en in de Rijn zouden weer vissen zwemmen. Asbest ging in de ban. We gingen voor het eerst douchen en er kwam deodorant in spuitbussen die na enige tijd ook weer in de ban gingen.

Met gepaste trots gingen we steeds meer genieten van de vooruitgang, de welvaart en de luxe waarbij we het ook nog eens, tegen de verwachting in, voor elkaar kregen om enorme stappen te zetten op het gebied van natuur en milieu.

Wederom staan we voor zeer forse uitdagingen. Ook nu zijn er protesten tegen milieuvervuiling. Maar tot mijn verbazing zijn er mensen die zich schamen voor ‘wat zij als generatie hebben verprutst’.

Hou eens op. Het gaat helemaal niet om de vraag wie iets verprutst heeft. Misschien moet je zelfs wel zeggen dat er niet zo gek veel verprutst is. Ik weet niet anders dan dat er altijd weer maatregelen genomen zijn ten behoeve van het milieu. De groei van onze bevolking en de groei van de welvaart ging echter nog harder. We zijn, soms fors, uit de pas gaan lopen. Waarbij ‘we’ wij allemaal zijn.

We kunnen dus wel zeuren over boeren, bouw, wegen, industrie, luchtvaart, vlees en wat al niet meer maar wij allemaal maken hier direct of indirect wel gebruik van. Wanneer we dat willen blijven doen dan moeten we stomweg naar oplossingen zoeken zonder tijd en energie te verspillen aan de schuldvraag. Het is wat het is en vanaf daar verder.

Dus voor iedereen die van uitdagingen houdt: Dit is er één. Een uitdaging die aangegaan moet worden zonder te beschuldigen en te protesteren.

Zo’n 50 jaar geleden losten we het op met nieuwe techniek. Het zou mooi zijn wanneer dat nu ook weer zou kunnen. Zo niet, dan wordt het aanpassen. Inleveren dus. Is dat naar? Ja, meestal wel. Een kwestie van de lasten eerlijk verdelen ligt voor de hand maar is in praktijk erg moeilijk. Anderzijds mag ik hopen dat ook jij opgevoed bent in de wetenschap dat de wereld niet altijd eerlijk is.

Wat we vooral níet moeten doen is op ieder gebied ook de laatste procenten voor elkaar willen krijgen. Stel je tijdig ‘tevreden’ en richt je op de echt grote uitdagingen. Die zijn er in overvloed.

Wat je vooral wél moet doen is hoop houden. Hoop voor jouw kinderen en kleinkinderen zodat die over 50 jaar …………

Rob Franse, 1 oktober 2019