Maar dat doen we niet! We proberen de weg compleet te ontdoen van alle obstakels en gevaren en zetten aan de kant van de weg uitsluitend juichende mensen neer die vertellen hoe geweldig bijzonder en uniek dit kind is en dat het zeer goed behandeld en bijzonder gewaardeerd moet worden.
Tsja, je oogst nu eenmaal wat je zaait. En zaaisel wat te veel vertroeteld is knakt als kiemplantje al bij de eerste flinke storm. Meestal tot stomme verbazing van de zaaier ‘die er toch alles aan gedaan heeft om ….. nou ja, vul maar in’. Zaad kan nog zo goed zijn, alle omstandigheden kunnen zo maar aanwezig zijn, maar wanneer de zaaier te veel vertroetelt dan is het allemaal volslagen zinloos. Teleurstelling bij zaaier en kiemplantjes valt je dan ten deel. En ergernis bij de complete omgeving. Iets opkweken of iemand opvoeden heeft nu eenmaal alles te maken met aandacht, liefde én kracht. Maar dat laatste vergeten we liever.
Tot wie moet ik me nu richten: Tot de zaaier of tot het kiemplantje? Of wellicht tot beide? Laat ik maar een paar voorbeelden noemen, eerst richting de zaaiers:
Spelletjes spelen op een scherm in plaats van samen klaverjassen ontneemt je de mogelijkheid om elkaar uit te lachen, een beetje te plagen en om te leren gaan met het genoegen van winnen en de teleurstelling van verliezen. Je raakt niet gewend aan iemand die jou, in het bijzin van anderen, kritiek geeft! (De makers van digitale spelletjes doen er alles aan om jou te vertellen hoe goed jij bent).
Confronteer goed bedoelende kinderen die klagen over het milieu met hun eigen gedrag en inconsequenties: Livestreaming is extreem milieuvervuilend in een krankzinnige hoeveelheid en vliegen is zo mogelijk nog misdadiger. Een keer samen rond een open haard, desnoods met rokers, valt daarbij geheel in het niet.
Leer nou eens, dat geldt ook voor de zaaiers, dat enorm je best doen, presteren -op welk gebied dan ook- en ‘leuk’ zijn niet (!!) betekent dat ánderen jou waarderen! Vraag er niet om en verwacht het ook niet. Wanneer jij afhankelijk bent van de waardering van anderen dan zal de rest van je leven uit teleurstellingen bestaan.
Leer jezelf en je kinderen dat reageren of meningen vormen vanuit ‘ik voel het zo’, zonder je echt goed te informeren, na te denken en je mening te toetsen aan die van anders denkenden dicht in de buurt ligt van stuitend narcisme gecombineerd met gemakzucht.
En dan richting de kiemplantjes (zaaiers, lees gerust mee):
Zaaiers geven niet altijd het goede voorbeeld. Ze zijn vooral goed om zichzelf lang voor te houden dat ze wél het goede voorbeeld geven. Maar uiteindelijk moeten ook zij toegeven dat ze het bij nader inzien fout gezien hebben (alleen noemen ze dat dan anders). Zo kan een vrije markt niet zonder strenge en rechtvaardige marktmeesters. Kan socialisme niet zonder dankbaarheid en wederkerigheid. Kunnen geloofsovertuigingen (het zijn geen zekerheden) niet bij anderen afgedwongen worden. Is de moraliteit van de ene groep niet superieur aan die van de ander. Is zelfspot de redding voor iedereen maar ontbreekt de durf (zeker in een groep) daartoe meestal.
Ben jij ‘prepared for the road’? Of ben je nog steeds bezig de weg te plaveien voor jou en de jouwen…. Waar je ook voor kiest, doe eens een beetje flink! Anders wordt aanpassen (en dat moeten we nu meer dan de laatste decennia) wel een heel moeilijke opgave.
Geniet van de weg terwijl je hem bewandelt. En durf andere wegen in te slaan zonder huilen.
Rob Franse, 5 maart 2019
Tja, je kunt een bodem zozeer bemesten dat hij stikt……
Groet,
Herman.