Maand: februari 2019

Het is 15 februari 2019 om half vijf ’s middags. De zon schijnt fel in m’n linkerooghoek maar ik weiger het gordijn dicht te doen. Vanaf half twaalf ben ik vier en half uur aan één stuk buiten geweest. Ik ben aan het bijkomen van m’n verbazing. Zo rond half vier (ik zat voor m’n huis met krant, koffie en sigaar in de volle zon op m’n schommelbankje) meende ik echt de geur van vers gemaaid gras op te snuiven. Ik spitste m’n oren en dacht daadwerkelijk het geluid van een grasmaaier te horen!

Binnen tien seconden vond ik de veroorzaker van dit geluid. De buurvrouw stond verhit boven haar grasmachine. ‘Ik vind dit echt helemaal niet leuk Rob!’ Met enige verbazing keek ik haar aan: ‘Buurvrouw, voor vandaag is dit tot heerlijk. Ik denk dat we een Dordogne achtig klimaat krijgen’. Na een korte aarzeling zei ze: ‘Nou, kom dan maar op met de wijn! Ha ha ha’

Toch heeft ze wel een punt dunkt me. Het zou logischer geweest zijn wanneer ze sneeuw aan het schuiven was…..

Het zet me aan het denken. Gisteravond had ik de openhaard aan want het was maar een enkele graad boven nul. Vanmorgen waren de autoruiten bevroren. Eén van mijn zwagers zond een foto waarop hij lachend in tenminste anderhalve meter sneeuw stond. De buurman vertrekt straks naar de wintersport. Eén van mijn broers zit aan de Riviera met in gedachte de winter van vorig jaar toen het ook echt winter was in Nederland (aan de Riviera is het overigens precies hetzelfde weer inclusief de strak blauwe lucht als hier maar dan nog een paar graden warmer). Voor mijn raam langs passeren 2 kinderen op stepjes gevolgd door hun pappa zonder jassen aan. Pappa draagt zelfs niet meer dan een overhemd (uitslover). Ik heb toepasselijke Cubaanse muziek opstaan. De tuin verraadt dat het nog geen voorjaar is maar lijkt met de vogels (ze zingen al!) te overwegen dat het voor het eerst is dat mensen in de volle zon in de tuin zitten tussen de vetbollen in. Eén van m’n katten lag al op een stoel in de zon te snoezen, maar verkoos na een kwartiertje de schaduw….

Kortom: Het is weer om midden overdag te genieten van een buitenlunch met een wijntje om ’s avonds net zo makkelijk aan de boerenkool met worst te gaan. Open haard aan.

Of ik dit ooit eerder heb meegemaakt? Ik geloof het niet. Het geeft me de gelegenheid mijn dionysch pessimisme in praktijk te brengen (ik las eergisteren een middagje Nietzsche). Ik denk met de buurvrouw dat dit soort weer op deze plaats op deze tijd reden kan zijn voor zorgen.

Maar ik verkies het om er voluit van te genieten. Ik laat de kans niet voorbijgaan. En ik ga het morgen weer doen. Misschien wel de gehele komende week. Zowel Darwin als Nietzsche zouden trots op me zijn!

Rob Franse, 15 februari 2019

Hoe langer ik er over nadenk hoe meer ik er van overtuigd raak. Gewoonte is echt een heel gemeen risico voor bijna alles. Gewoontes appelleren immers aan de enige drie echte drivers die je hebt: Angst ( je zal die gewoonte toch kwijtraken), Hebzucht (ten koste van alles wil ik die gewoonte houden) en Gemak (het zal toch eens minder gemakkelijk worden).

Laten we het uitgeven van geld maar eens als voorbeeld nemen: Je bent gewend aan dagelijks vlees eten van een bepaalde kwaliteit. Dat is inmiddels een gewoonte geworden. Stel nou eens dat je eigenlijk te veel geld uitgeeft aan o.a. vlees. En dat je moet bezuinigen. Je gaat minder, minder vaak en goedkoper vlees eten. Het idee alleen al zal bij velen angstgevoelens geven ‘Nee, niet m’n stukkie vlees!’, de hebzucht aanwakkeren ‘Wat er ook gebeurt, dat vlees zál op tafel komen’ en het leven minder gemakkelijk maken ‘Wat moet ik dán eten?’.

Met bovenstaande lijkt me aardig in één alinea duidelijk gemaakt hoe moeilijk bezuinigen is (zelfs als het ten behoeve van het milieu is). Je moet, wanneer je te weinig geld hebt, bezuinigen maar je wilt die ouwe trouwe gewoonte van dat stukkie vlees níet kwijtraken.

Laten we een stap verder gaan: Je groeit op als overtuigde sociaaldemocraat (wat voor vele 60-plussers geldt) en je hebt het o.a. middels stakingen en actievoeren voor elkaar gekregen dat er een eerlijk salaris binnenkomt, je beschermt bent tegen werkloosheid, ziekte en arbeidsongeschiktheid, ook jouw kinderen goed onderwijs kunnen volgen (en straks eerlijk hun boterham kunnen verdienen), je ouwe dag geregeld is en dat je samenleeft met ‘jouw soort mensen en jouw soort waarden’ ………..

Dan is de kans zo langzamerhand toch wel heel groot dat je teleurgesteld bent. Je bent gewend geraakt aan al die mooie hierboven genoemde zaken. Het was min of meer beloofd! Het is gewoon (of een gewoonte) geworden om deze rechten te hebben……. Heel graag wil je ‘gewoon’ door kunnen leven. Maar in vele situaties is dat een jammer maar helaas. Dat geldt trouwens niet alleen voor de ‘ouwerwetse’ sociaal democraat. Het geldt tevens voor vele anderen.

Het komt voor velen neer op de vraag: Hoe kan ik gewoon zoals ik dat gewoon ben volgens mijn gewoonte doorleven? Ik ben zelfs opgevoed met ‘doe maar gewoon!’. Waar haal ik het geld vandaan? Het werk? Waar vind ik mijn soort mensen? De voorzieningen die ik gewoon ben?

Stukje bij beetje ontstaat er een groot risico dat je boos wordt. Je wordt niet gehoord. Je krijgt geen erkenning. Je hebt en krijgt te weinig geld…… In je boosheid raak je er van overtuigd dat het de schuld is van de politiek. Van de bankiers. Van de elite. En aan de andere kant van de immigranten, de Islam, de klaplopers van je eigen soort…. Je wordt verdorie van beide kanten en door je eigen soort gedwongen om je gewoontes op te geven!

En dan is er plotseling iemand die zegt dat hij jou begrijpt, die naar jou luistert en in actie wil komen. Wat kan het jou dan schelen of het een nationalist, populist of zelfs een tribalist, racist of fascist is? Natuurlijk vindt je dat niet goed, maar als hij nou eindelijk wél naar jou luistert en jou je gewoontes kan teruggeven? Jouw manier van leven, met alles er op en er aan?

Weet je dat ik, terwijl ik dit opschrijf, begrip krijg voor…. Ja, voor wat eigenlijk. Nou, in ieder geval voor velen die hun ‘gewone’ leven terug willen. Het verandert te snel en voor je gevoel raak je teveel kwijt. Zowel nu als in de toekomst.

Ik keur gewoontes niet af. Verre van. Ik probeer de risico’s te onderkennen. En het valt me niet mee. Misschien omdat ik de zestig al gepasseerd ben? Andere tijden heb gekend?

Maar laat asjeblieft iedereen om me heen me behoeden voor het vasthouden aan gewoontes tegen-welke-prijs- dan- ook!

 

Rob Franse, 5 februari 2019