Want opofferingsgezind zijn we. We offeren onze jeugd op om naar school te gaan om vervolgens een baan -bij voorkeur in loondienst- te nemen, in plaats van eindeloos te genieten van de natuur en onze vriendschappen. We zijn bereid om dagelijks in eindeloze files te staan en onder vreselijke managers te werken ten einde dat o zo belangrijke werk voor elkaar te krijgen. Velen zijn zelfs bereid, ondanks de vervloeking ‘ik wens je veel personeel toe’, om de leiding te nemen en moeilijke beslissingen te nemen.
Met zulke opofferingsgezindheid moeten we de Aarde wel kunnen redden. Sommigen zijn zelfs zo opofferingsgezind dat ze zelf aan kinderen beginnen of lid worden van milieu organisaties. Daarnaast is er zo belachelijk veel kennis en geld in deze wereld dat er van die kant ook geen enkele belemmering kan zijn. Tel de combinatie van kennis, geld, de bereidheid om leiding te geven op bij het feit dat we eigenlijk kuddedieren zijn en het kan niet anders dan dat we de Aarde samen gaan redden van welke dreiging dan ook.
Bovendien worden wij mensen vooral gedreven door de prehistorische maar nog altijd in onze hersens aanwezige primaire drijfveren angst, hebzucht en gemakzucht. Die angst is heel nuttig om ons te realiseren dat we maar één Aarde hebben die we natuurlijk niet kunnen uitputten, vervuilen of over bevolken. Ook is die angst heel nuttig om de dreiging van ‘anderen’ te onderkennen en tegen te gaan; niemand wil immers bevochten worden door groepen mensen die het zo veel slechter hebben dan wij dat ze onze rijkdom komen opzoeken of ophalen. Hebzucht helpt enorm om te behouden wat je hebt en dat uit te bouwen. En wat wil je nou liever hebben dan een mooie schone Aarde voor jou, jouw kinderen en jouw vrienden? Wat wil je liever voor alle anderen, waar ook ter wereld, dan prettig en in vrede kunnen leven? Dus in een zekere gelijkwaardigheid aan anderen maar wel zo veel als mogelijk volgens de manier die hen past? Onze gemakzucht zorgt er daarnaast voor dat we lekker veel thuis blijven en niet altijd maar reizen. Het geeft een weldadige rust en het scheelt zo veel drukte en vervuiling.
Kortom: Er is geen kwaliteit die we missen om onze Aarde te redden en wellicht zelfs mooier te maken.
En stel nou eens dat we die kwaliteiten als hebzucht, leiding willen geven, kuddegedrag, kennis en geld/welvaart net een beetje ‘te veel’ gebruiken. Of misschien net niet helemaal voor de beste doelen inzetten. Dan kun je, wetende met hoe belachelijk veel mensen we op deze Aarde zijn, nog altijd terugvallen op de kennis van de laatste miljarden jaren. Kennis die ons vertelt dat bijna alle soorten levende wezens ontstaan en ook weer verdwijnen. En wanneer wij als mens verdwijnen dan kan de Aarde zich weer in alle rust herstellen. Tot er natuurlijk weer wat cellen evolueren tot iets wat lijkt op mensen.
Zo opofferingsgezind zijn we nou. We offeren desnoods onszelf op. Maar dat zullen maar heel weinigen in de gaten hebben. We kijken namelijk liever de andere kant op terwijl we bezig zijn met directe zelfbevrediging in vele vormen.
Dat is ook een kwaliteit: De andere kant op kijken, je amuseren en niets in de gaten hebben. Misschien niet eens de slechtste manier om je op te offeren en ten onder te gaan als mensheid en daarmee de Aarde te redden.
Rob Franse, 19-2-2019