Gewoonte als grootste risico ?!

Hoe langer ik er over nadenk hoe meer ik er van overtuigd raak. Gewoonte is echt een heel gemeen risico voor bijna alles. Gewoontes appelleren immers aan de enige drie echte drivers die je hebt: Angst ( je zal die gewoonte toch kwijtraken), Hebzucht (ten koste van alles wil ik die gewoonte houden) en Gemak (het zal toch eens minder gemakkelijk worden).

Laten we het uitgeven van geld maar eens als voorbeeld nemen: Je bent gewend aan dagelijks vlees eten van een bepaalde kwaliteit. Dat is inmiddels een gewoonte geworden. Stel nou eens dat je eigenlijk te veel geld uitgeeft aan o.a. vlees. En dat je moet bezuinigen. Je gaat minder, minder vaak en goedkoper vlees eten. Het idee alleen al zal bij velen angstgevoelens geven ‘Nee, niet m’n stukkie vlees!’, de hebzucht aanwakkeren ‘Wat er ook gebeurt, dat vlees zál op tafel komen’ en het leven minder gemakkelijk maken ‘Wat moet ik dán eten?’.

Met bovenstaande lijkt me aardig in één alinea duidelijk gemaakt hoe moeilijk bezuinigen is (zelfs als het ten behoeve van het milieu is). Je moet, wanneer je te weinig geld hebt, bezuinigen maar je wilt die ouwe trouwe gewoonte van dat stukkie vlees níet kwijtraken.

Laten we een stap verder gaan: Je groeit op als overtuigde sociaaldemocraat (wat voor vele 60-plussers geldt) en je hebt het o.a. middels stakingen en actievoeren voor elkaar gekregen dat er een eerlijk salaris binnenkomt, je beschermt bent tegen werkloosheid, ziekte en arbeidsongeschiktheid, ook jouw kinderen goed onderwijs kunnen volgen (en straks eerlijk hun boterham kunnen verdienen), je ouwe dag geregeld is en dat je samenleeft met ‘jouw soort mensen en jouw soort waarden’ ………..

Dan is de kans zo langzamerhand toch wel heel groot dat je teleurgesteld bent. Je bent gewend geraakt aan al die mooie hierboven genoemde zaken. Het was min of meer beloofd! Het is gewoon (of een gewoonte) geworden om deze rechten te hebben……. Heel graag wil je ‘gewoon’ door kunnen leven. Maar in vele situaties is dat een jammer maar helaas. Dat geldt trouwens niet alleen voor de ‘ouwerwetse’ sociaal democraat. Het geldt tevens voor vele anderen.

Het komt voor velen neer op de vraag: Hoe kan ik gewoon zoals ik dat gewoon ben volgens mijn gewoonte doorleven? Ik ben zelfs opgevoed met ‘doe maar gewoon!’. Waar haal ik het geld vandaan? Het werk? Waar vind ik mijn soort mensen? De voorzieningen die ik gewoon ben?

Stukje bij beetje ontstaat er een groot risico dat je boos wordt. Je wordt niet gehoord. Je krijgt geen erkenning. Je hebt en krijgt te weinig geld…… In je boosheid raak je er van overtuigd dat het de schuld is van de politiek. Van de bankiers. Van de elite. En aan de andere kant van de immigranten, de Islam, de klaplopers van je eigen soort…. Je wordt verdorie van beide kanten en door je eigen soort gedwongen om je gewoontes op te geven!

En dan is er plotseling iemand die zegt dat hij jou begrijpt, die naar jou luistert en in actie wil komen. Wat kan het jou dan schelen of het een nationalist, populist of zelfs een tribalist, racist of fascist is? Natuurlijk vindt je dat niet goed, maar als hij nou eindelijk wél naar jou luistert en jou je gewoontes kan teruggeven? Jouw manier van leven, met alles er op en er aan?

Weet je dat ik, terwijl ik dit opschrijf, begrip krijg voor…. Ja, voor wat eigenlijk. Nou, in ieder geval voor velen die hun ‘gewone’ leven terug willen. Het verandert te snel en voor je gevoel raak je teveel kwijt. Zowel nu als in de toekomst.

Ik keur gewoontes niet af. Verre van. Ik probeer de risico’s te onderkennen. En het valt me niet mee. Misschien omdat ik de zestig al gepasseerd ben? Andere tijden heb gekend?

Maar laat asjeblieft iedereen om me heen me behoeden voor het vasthouden aan gewoontes tegen-welke-prijs- dan- ook!

 

Rob Franse, 5 februari 2019

2 gedachten over “Gewoonte als grootste risico ?!”

  1. Rob
    Is de kern niet weerstand tegen verandering ? De natuur zegt en laat zien alles verandert permanent en we moeten aanpassen. Zelf onze eigen cellen sterven af en groeien aan. En wij eigenwijze mensen met ons bewustzijn willen daar niet aan. Is alles daarom niet een grote spiegel voor ons? Het enige dat is is het hier en nu en het leven een mysterie

  2. Ik weet het niet Tjerk.
    Is het weerstand tegen verandering of angst om wat dan ook kwijt te raken?
    Het hele leven beweegt, maar al van kleins af aan zoeken we vooral houvast.
    We beperken (dus) van meet af aan de beweging.
    Het blijft een puzzel voor mij.
    Rob

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *