Maand: oktober 2018

Als variant op zalige onwetendheid betrap ik mezelf sinds kort op selectieve onwetendheid. Heel concreet gaat het dan om de zwarte piet discussie en om de uitzichtloze situatie in Jemen. Waarom? Ik weet het niet; het is gissen.

Het is wat mij betreft wel belangrijk. Door mijn luxe van wat meer tijd kan ik veel lezen en beluisteren. Daardoor ben ik van vrij veel vrij goed op de hoogte. Het heeft ook allemaal mijn interesse. Het is bovendien iets wat ik altijd graag wilde maar waar ik tot voor kort stomweg de tijd niet had. Dat geldt natuurlijk voor het merendeel van de mensheid. Het merendeel van de onwetendheid van de gemiddelde mens zal ik dus niet snel veroordelen (anders dan het denken dat je iets weet en er over praten zonder er echt over gelezen te hebben trouwens).

Terug naar zwarte piet en naar Jemen. En het gissen waarom. Ik denk dat het veel te maken heeft met de eerste berichten hierover en het toeval dat m’n hoofd toen stomweg vol zat. Vervolgens denk ik waarschijnlijk iets als ‘laat maar; ik kan ook niet alles volgen’.

Ik bedenk me nu dat het nog amper 30 jaar geleden best wel lekker was dat we bijna niets wisten van wat er zich afspeelde achter het ijzeren gordijn. Überhaupt wist je niet zo veel voordat het 8 uur journaal afgelopen was. Wat stelde internet in die tijd voor? En na het 8 uur journaal was er wel weer wat anders waardoor je snel je gedachten wist te verzetten. Ook dat is anders geworden. Alles wat er momenteel op de wereld gebeurt vliegt m’n scherm op………. 30 Jaar geleden had ik helemaal nog geen scherm!

Hoe is dat eigenlijk bij jou? Ben jij net als ik selectief onwetend? Misschien wel erger dan ik omdat je minder tijd hebt?

Soms, heel soms, verlang ik wel eens terug naar een wat langere rit in een auto. Een auto zonder autoradio. En natuurlijk zonder schermpjes. Stomweg wat om je heen kijken. Lekker onwetend. Halverwege uitstappen en de benen strekken. Koffie uit een meegenomen thermosfles. Voetbal uit de achterklep halen. Beetje pielen.

Misschien is dat wel het grootste gemis. Het een beetje pielen. En misschien wil ik daarom soms een beetje onwetend zijn.

Wie het weet mag het zeggen.

Rob Franse, 10 oktober 2018

Rozen, een topdiner en mooie ontmoetingen. En dat allemaal met veel aandacht.

Omdat ik een verwonderaar en onder woorden brenger ben, meer dan een fotograaf, selfiedeler, dichter of schilder, schrijf ik graag. Het grote voordeel daarvan voor mijzelf is dat ik alvorens te gaan schrijven het geheel nog meerdere malen herbeleef en het zelf kleur geef. Met aandacht herkauwen zou je het kunnen noemen. En ja, dat deel ik via m’n blog, wat natuurlijk in zekere zin ook aandacht vragen is.

Meestal deel ik iets om over na te denken. Vaak is het kritisch en gaat het over de maatschappij. Deze keer gaat het vooral over mijn beleving welke ik mooi genoeg vind om anderen daarin mee te nemen. 35 Jaar aandacht van en aan één en dezelfde persoon. Waarachtig iets om aandachtig maar met zekere luchtigheid te beleven. Samen.

De dag begon al zo leuk. De plaatselijke bloemist komt mooi op tijd met een vaas gevuld met 35 prachtige rode rozen. Je hoeft er niets meer aan te doen. Gewoon neerzetten en er van genieten. Wat een superservice.

Door de dag heen neemt het verheugen op het diner toe. Daarbij hebben wij de luxe dat het op slechts 5 minuten lopen van ons huis is (en 10 minuten terug overigens). Toch moet dat diner nog even wachten omdat we ter plekke verrast worden met 2 onwaarschijnlijk grote glazen prachtige champagne. Ze waren gelukkig niet tot aan de rand gevuld maar toch. Zittend aan ons tafeltje in de hoek van het restaurant ontgaat het de andere bezoekers niet. De jonge vrouw naast ons is zo lief om voor te stellen een foto van ons te nemen. Wellicht dat ze een moment denkt ‘dus zo ziet dat er bij ons over 30 jaar uit’.

De chef en de sommelier hadden er echt zin in. Prachtige gemarineerde zalm en tonijn werden begeleid door een Sancerre welke nadrukkelijk de kenmerkende vuursteen smaak had zonder dat moderne florale. De cappuccino van truffel en Parmezaan blijft iets heel bijzonders, zeker wanneer deze begeleid wordt door een Meursault met precies de juiste houtopvoeding. Om beide volledig tot hun recht te laten komen is het verstandig om tenminste 20 seconden te genieten van de slok wijn alvorens de volgende hap of slok te nemen. Gelukkig bleef er genoeg Meursault over voor bij een werkelijk geweldig en superieur klaargemaakt stuk rog vleugel. Zelden kost het zo weinig moeite om je aandacht volledig bij het diner en bij elkaar te houden.

In zo’n sfeer heb je kennelijk beiden de uitstraling die leidt tot meerdere buitengewoon leuke ontmoetingen. Tijdens de koffie raakten we bijvoorbeeld aan de praat met een echtpaar dat net als wij het genieten met aandacht weet te combineren met verwondering. Dat gaan we dus binnenkort herhalen in hun galerie……

Aandachtig zijn we samen in alle rust naar huis gelopen. Dat was gezien mijn wankele tred nodig ook. 12.784 dagen getrouwd…….. Zou het geheim in oprechte aandacht voor elkaar zitten?

Rob Franse, 3 oktober 2018