Toch heeft het ook voordelen, flink verkouden zijn. Het altijd maar informatie tot me nemen en het interpreteren van die informatie lukt niet meer. Alsof alles vast loopt in een vieze, slijmerige plaktroep welke we meestal betitelen als ‘snot’. Best goed dat het eventjes niet lukt. Het geeft noodzakelijke rust. Het lijf heeft ook genoeg (spier)pijn om in bed te gaan liggen, wat mij ook wat rust geeft (en anders mijn echtgenote wel).
Een dag verder komt de vastzittende snotlaag in beweging. Van spontaan de neus uitlopend tot heel hart niezend. Zowel smerig als opluchtend. Laat iedereen vooral uit m’n buurt blijven. Soms mompel ik er ook iets bij wat van hetzelfde niveau is als het veelkleurige snot.
Wanneer ik er zo over nadenk dan is een verkoudheid eigenlijk een prima grote schoonmaak. Kijkend naar de gebruikte zakdoeken lijkt dat ook meer dan nodig. Nu maar hopen dat met alle zichtbare viezigheid ook alle muizenissen en andere onzin uit m’n hoofd verdwijnen.
Plotseling hoop ik op een flinke herfststorm. Zo eentje waarna je bij thuiskomst graag een kop erwtensoep neemt bij een knapperende open haard. Mijmerend over hoe die storm alle idiote plannen en ideeën van beleidsmakers, overheden, bedrijfsleven, actiegroepen etc. meeneemt. Om daarna, lekker fris, helemaal opnieuw te beginnen.
Maar dan wel zónder snottekop.
Rob Franse, 20 oktober 2018