‘Als je maar gelukkig wordt!’?

Erger kun je een kind niet belasten. Ik realiseerde me dat nooit zo. Toch las ik het onlangs als klein stukje in een veel groter artikel. ‘Natuurlijk’, dacht ik, wanneer je dat op de verkeerde manier en op het verkeerde moment tegen je kind zegt dan belast je dat kind veel te zwaar. Een grotere belasting is bijna niet denkbaar!

Kinderen willen later van alles worden. Ze willen een bepaald vak leren, een bepaalde studie doen, sporten, muziek maken, misschien wel trouwen en kinderen krijgen. Ze willen vrienden, vakanties en misschien wel ergens bij horen of uitblinken in wat dan ook. Daar kunnen ze best wat steun bij gebruiken want het gaat meestal niet vanzelf. De laatste 10 jaar is het misschien wel moeilijker dan ooit doordat we in een nieuwe ratrace beland zijn en omdat we, vooral via social media, gebombardeerd worden met voorbeelden van succes. Soms lijkt het er op dat bijna iedereen succes heeft.

Jij ziet hoe moeilijk het is voor een kind en zegt, met de beste bedoelingen, ‘als je maar gelukkig wordt’. ‘Jaha’ denkt dat kind ‘maar ik word pas gelukkig als ik ……’ En dan volgt er een hele serie zaken die allemaal belangrijk en lastig haalbaar lijken. Daar kun je vervolgens mee aan de slag gaan. ‘Gewoon’ doen. En maar zien hoe ver je komt. Je ergens in verdiepen en/of iets bouwen kan veel voldoening geven, ook wanneer je er niet de beste in wordt. Ieder op zijn of haar eigen niveau. Sommigen zullen het samen willen doen en anderen liever alleen. Máár gaat me dat ook gelukkig maken? Want dat moet. Dat moet van m’n ouders, van school, van de media …. Van wie eigenlijk niet? Dat zal ik je vertellen: Van je trainer of coach hoef je níet gelukkig te worden. Die wil alleen maar dat je beter wordt (om welke reden dan ook). Ongemerkt is deze figuur daarmee een van de weinigen die jou niet belast met gelukkiger moeten worden. Heel goed.

Weet je waar ik ooit gelukkig van werd? Van m’n eerste spijkerbroek. Die kreeg ik pas in de 2e klas van de middelbare school na veel pesterij en veel strijd. Een Levi’s. Wat was ik gelukkig. En dat zonder dat iemand mij vertelde ‘als je maar gelukkig wordt’. Nog sterker, het was veel meer een ‘vooruit maar’ en ‘naar opa en oma doe je een andere broek aan’. Dat was in 1969. Een tijd waarin de meeste ouders absoluut niet konden volgen welke kant hun kinderen opgingen (Beatles, Stones, lang haar, spijkerbroeken, vrijheid!,……).

Misschien lijkt de huidige tijd wat dat betreft, en voor het eerst in bijna 50 jaar, wel op de tijd van de jaren ’60 en ’70. Ouders konden het niet meer volgen. Net als nu. Ouders worstelen vaak zelf extreem met de behoefte om gelukkig te worden (ergens in een krant las ik zelfs ‘wanhopig’). Ze hebben zelf geen idee hoe om te gaan met de mogelijkheden van on-line zijn. Laat staan dat ze weten wat goed is voor hun kinderen.

Of het met mij en mijn generatie goed is afgelopen? (Voordat het echt afgelopen is trouwens). Ik denk met de meesten wel. Maar ja, wij hoefden ook niet verplicht gelukkig te worden….

Rob Franse, 17 januari 2018

3 gedachten over “‘Als je maar gelukkig wordt!’?”

  1. Mijn opvatting: je “wordt” helemaal niet gelukkig. “Gelukkig worden” klinkt als: hopenlijk maken de omstandigheden mij gelukkig. Nogal passief dus.
    Naar mijn mening is het beter om jezelf gelukkig te maken. Hoe: dat is wellicht iets voor een volgende post. Kortom: leef je uit, Rob!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *