Waarom kan het bij vrijwilligerswerk wél?

Het antwoord is heel simpel: Omdat in vrijwilligerswerk geaccepteerd wordt dat niet iedereen even snel of even goed is. Punt. Daar kun je dus wel op jóuw manier bijdragen

Kan dat dan niet in betaald werk? Neen. Wanneer je betaald werk hebt dan worden er eisen gesteld. Eisen die de laatste decennia steeds zwaarder zijn geworden. Qua snelheid, qua produktie per minuut, qua kosten, qua “nu direct en op mijn manier”, ………

Logisch? Ja en nee. Ja, omdat ons hele economische model gebaseerd is op groei (met in extremo de kapitaalverstrekkers waaronder de aandelenbeurzen). Groei heeft ons -of is het een steeds kleiner deel van ons?- de welvaart gebracht waar we zo blij mee zijn. Toch? En Nee, omdat de welvaart (op macro niveau) steeds meer ons welzijn “bijt”.

Laat ik heel eerlijk zijn: Ik zou niet weten hoe we onze welvaart zelfs maar kunnen vásthouden zonder ons economische groeimodel. Dus richt ik me op welzijn en vrijwilligerswerk en laat de vraag over het groeimodel aan anderen. Welzijn is superbelangrijk. Niet alleen voor ons allen als “consument” van het welzijn, maar zeker ook voor al die mensen die het welzijn, waaronder vrijwilligerswerk, vorm geven.

Nou gebeurt er iets geks. En dat is al een aantal jaren aan de gang. Enerzijds blijken veel mensen niet “uitgenodigd” te worden om betaald werk te gaan doen (opleiding, gezondheid, leeftijd, etc.) en anderzijds hebben we inmiddels een participatiemaatschappij die niet anders kán functioneren dan op en met vrijwilligers. En dan wordt het nog gekker: Een werkende heeft nauwelijks de tijd en de mogelijkheden om vrijwilligerswerk te doen. En de vrijwilliger moet toch ergens van leven? Het lijkt dan logisch om niet-betaald-werkenden “in te zetten” voor het vrijwilligerswerk waar de participatiemaatschappij om vraagt en om die vrijwilliger een vergoeding te geven uit “algemene middelen”. Maar……. Is het dan nog wel een vrijwilliger? Of is het een participatieburger geworden? En is die participatieburger daarmee 2e rangs geworden? En, misschien nog wel erger, wordt er dan van die vrijwilliger of participatiemedewerker geaccepteerd dat hij of zij minder snel of minder goed is? Is daarmee het kringetje rond? Of gaan we dan een stap verder en gaan we naar meerdere soorten “vrijwilligers”?

Zoals altijd is de wereld, onze wereld, in wankel evenwicht. Dat geldt ook voor vrijwilligers en voor vrijwilligersorganisaties. Of niet? Wat ik heel zeker weet is dat er vele vrijwilligers zijn die, allen op hun eigen manier en naar eigen vermogen, deelnemen aan deze maatschappij. Zij zijn een onmisbaar bestanddeel in ons wankele evenwicht. Maar wat een mooi bestanddeel! Wat mooi dat vrijwilligers met hart en ziel, met verantwoordelijkheidsgevoel voor deze maatschappij en binnen de/hun mogelijkheden en waar mogelijk op hun (eigen) manier een fantastische bijdrage leveren. Aan de maatschappij en aan zichzelf.

Of ik voor eigen parochie preek? Nou en of! Ik ben een trotse vrijwilliger. En als bestuurder binnen het vrijwilligerswerk blijf ik me inspannen om ruimte te bieden voor iedereen! Opdat het blijft kúnnen. En iedereen betekent natuurlijk echt iedereen. Drukke en hardwerkenden mét een betaalde baan zijn natuurlijk ook welkom…..
Rob Franse, 22 september 2017

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *