Het blijft voor mij een waar genoegen om het gedrag van terrasbezoekers te aanschouwen. Dat hebben we, mijn echtgenote en ik, tijdens onze vakantie dan ook uitgebreid gedaan. Dat gaat prima zolang je kijkt vanuit verwondering en niet vanuit ergernis.
“Zich ergeren” is misschien wel het meest voorkomende gedrag van een bepaalde type terrasbezoeker. Je kunt het meestal al zien aan de manier waarop ze naar het terras toe komen lopen. Ze hebben eisen! En dát zal het personeel en de overige bezoeker niet ontgaan. “ik zie nergens een geschikt tafeltje”, “de tafeltjes staan veel te dicht bij elkaar”, “je zit daar wel op de tocht”, “daar zit je veel te veel in de zon”, “niet naast dat grote gezin met die schreeuwende kinderen” , “niet naast die rokers”, etc. Zonder acht te slaan op de bediening of wie dan ook stormen deze mensen naar een door hen te claimen tafeltje wat vervolgens enigszins verplaatst wordt. Kritisch worden de stoelen uitgeprobeerd waarna de geërgerde blik op zoek gaat naar het personeel wat hen nog steeds niet heeft opgemerkt . “Het is ook overal hetzelfde”. “Mevrouw, mevrouw!” ondertussen heftig zwaaiend om de aandacht te trekken. ”Ze kijkt niet eens!”. Wanneer de bediening er dan “eindelijk” is blijkt men nog te moeten nadenken over wat er besteld moet worden. Tsja, daar denk je natuurlijk niet over na wanneer je je ergert over mogelijk “vergeten” worden.
Eigenlijk worden deze mensen pas echt grappig wanneer ze eindelijk de bestelling voor zich hebben. Als dan ook nog blijkt dat er niets mis is en er niets meer te klagen valt dan zijn ze geheel aan elkaar overgeleverd. Een soort geërgerde verveling vindt dan slechts een uitweg in een ontwijkende oogopslag van de ene naar de andere, gelardeerd met korte opmerkingen als “je moet wel je groente opeten” of “je weet toch dat dit al je 2e glas is he”.
Ik vraag me steeds meer af of deze terrasbezoekers, die ongetwijfeld precies weten hoe het hoort, niet beter in te ruilen zijn voor het gezin met zeer onopgevoede kinderen die, wanneer ze de bediening omver rijden met hun stomme stepje, het personeel toebijten rekening te houden met hun kinderen! Of voor de groep uiterst luidruchtige, gekleed in ongewassen en in het kruis kruipende korte broek -vergezeld door pitbull en poedel- voor zichzelf ruimte makende dikhuiden. Deze laatste groep heeft echt nergens last van; alles is goed (tot het moment dat iemand vraagt of het iets aangepaster kan natuurlijk).
Wij vermaken ons kostelijk met kijken, evalueren en voorspellen hoe het verder zal gaan. Wijzelf zijn natuurlijk de meest gewilde terrasbezoekers ooit …….
Maar zonder gekheid. Wanneer je, met name in Frankrijk, richting een terras loopt en oogcontact zoekt met de bediening dan wordt je meestal binnen een paar seconden opgemerkt. De vraag of er misschien een tafeltje vrij is wordt steevast beantwoord met “naturellement”. Wanneer je direct vertelt dat je graag wilt roken dan wordt ook daar rekening mee gehouden. En of je misschien wat wilt drinken?
Bekijk het eens van de andere kant: Jij hebt een terras en ontvangt daar graag gasten. Hoe blij word je dan van mensen die zich ongevraagd neer laten ploffen op de plek die zíj willen? Zelf tafels verplaatsen? Aan de gang gaan met de parasol? Niet naar jouw menukaart kijken maar uit de hoogte vertellen wat ze op welke manier willen? Zijn eisende bezoekers eigenlijk wel gasten?
Mensen kijken blijft een heerlijke bezigheid. Zeker wanneer ze zich in onze ogen uiterst merkwaardig gedragen. En zolang wij daar geen “last” van hebben. Blijf dus vooral onaangepast, sikkeneurig, veeleisend en ongemanierd. Maak bij voorkeur onderling wat ruzie. Wij genieten er van! Zolang je maar op enige afstand blijft, want anders steek ik een extra grote sigaar op.
Soms, een enkele keer, ben ik wel benieuwd wat er over ons gezegd wordt wanneer wij het terras verlaten. En dat is geen ijdelheid. ……..
Rob Franse, 13 juli 2017