Enorme (tijd)winst door een “tijdrovend” gesprek.

Het is bijna niet te geloven wat een goed gesprek kan opleveren. Niet alleen kan in een goed gesprek een concreet antwoord op een concrete vraag gevonden worden, maar de “bijvangst” is echt enorm. Deze week was ik in gesprek over 2 jonge mensen die letterlijk uitgeput en vertwijfeld waren. Waren! Inmiddels is hun uitputting voorbij. De oplossing bleek te liggen in minder informatie via boeken en internet en meer informatie “op maat” via gesprekken.

Dat werkt als volgt: Boeken en zeker internet hebben een grenzeloze hoeveelheid informatie maar gesprekspartners hebben die grenzeloze kennis níet! Gesprekspartners zijn in staat om informatie “af te ronden”. Dat geeft jou het gevoel dat je klaar bent; voldoende informatie hebt. Bij twijfel kun je dan nog een verduidelijkingsvraag stellen. Of vragen om bevestiging. Zaken die boeken en internet niet kunnen….

De gesprekspartner is bovendien niet alleen een informatieverstrekker zoals boek of internet maar ook iemand die jouw vraag en jouw informatie in zich opneemt. Er iets mee doet. Aan jou terugkoppelt. Zo kan een gesprek over het ene onderwerp zomaar leiden tot de opmerking “maar zou dit dan ook kunnen gelden voor…….” ,wat razendsnel kan leiden tot nieuwe antwoorden en inzichten. Wat er dan gebeurt is toenemende interesse en steeds meer motivatie. Het geeft vertrouwen. Het geeft ook een zekerheid voor vragen en twijfels in de toekomst; omdat je weet dat er een gesprekspartner is die niet alleen antwoorden heeft, maar jou ook een goed gevoel geeft.

Neem als voorbeeld maar die arts die wél tijd voor je neemt. Of die alternatieve genezer wiens echte kracht vaak zit in de tijd en aandacht die hij of zij jou schenkt. Die buurman wiens grote verdienste het is dat hij er gewoon is wanneer jouw vraag actueel is (zelfs van een ladder lenen kan een heel gesprek komen…….).Die broers en zussen van je vader en moeder die uit hetzelfde nest komen maar plotseling heel andere ideeën te hebben (Helaas kom je die heden ten dage steeds minder als vanzelf tegen).

Van gesprekken komen gesprekken. Je leert steeds meer de waarde van die gesprekken te herkennen. Je gaat steeds meer vertrouwen op de kennis en kunde van die ander. Er blijkt meer te zijn dan de informatie uit boeken en van internet……… Bovendien geeft informatie uit goede gesprekken veel minder risico op “schijnkennis” en “schijnzekerheid”. Het bevordert je eigen realisme door gesprekken te voeren. Door terug te praten. Jouw idee aan te houden tegen het idee van die ander.

Gesprekken leiden nog al eens tot napraten. Bij het, vaak wat meer ontspannen, napraten ontstaan vaak de mooiste ideeën. Goede gesprekken komen vaak pas tot stand na wat inleidend gedoe, geholpen door de juiste omgeving en het juiste moment. Goede, soms vertrouwde, gesprekspartners zijn goud waard. Soms vertellen ze je zelfs zaken waar je niet onmiddellijk blij van wordt. Soms bouw je voldoende band op met gesprekspartners om ze te benaderen op het moment dat jij dat nodig hebt. Wat een voorrecht!

Toegegeven: De vanzelfsprekendheid van gesprekspartners zoals je die in het verleden had is fors verminderd. Niet alleen doordat je alle informatie direct zelf op kunt zoeken via een schermpje, maar ook doordat de huisarts, de bankemployé, de winkelier, de leraar, ouders, familie en wie al niet meer druk zijn. Zo druk dat je ze (te) weinig ziet waardoor er ook geen natuurlijke band kan ontstaan. Wanneer het zo ver is dan wordt het ook erg moeilijk om de contacten te leggen. Andere mensen en hun informatie te vertrouwen. Op waarde te schatten. Hoe vaak zeg je nog tegen iemand “Lekker, jij (of u) begrijpt mij!”.

Ontmoetingen, gesprekken en het tijd investeren in de vragen en ideeën van anderen. Het kost tijd. Het mag ook tijd kosten. De opbrengst is dan ook zonder weerga!

Ruim tijd in voor gesprekken. Voel je bevoorrecht dat iemand met jou wíl praten; jou vragen wil stellen. Dat geldt altijd en overal. En dat geldt ook voor werknemers, werkgevers, ouders, verzorgenden en wie al niet meer.

 

Rob Franse, 12 mei 2017.

Het échte probleem is onze veranderde manier van denken!

Misschien is het “wat willen we”, aangemoedigd door reclame, social media, vormen van opvoeding, gekweekte verwachtingen en bevestiging door demagogen wel het échte probleem van onze tijd! Iets willen is niet verkeerd, maar wanneer je iets wilt én je ook nog verwacht dat je dat krijgt of zou moeten krijgen (er recht op hebt) dan roep je de problemen over jezelf af. Trouwens niet alleen over jezelf, maar bijvoorbeeld ook over je kinderen en je partner.

Hoe ik daar zo op kom? Door een aantal zaken bij elkaar op te tellen, zoals de toename van psychische klachten en burn-outs op jonge leeftijd, verslaving aan social media, de teleurstellingen over studie en werk, het stemmen voor een Brexit en voor een Trump, het aantal echtscheidingen en het gemopper op overheden en mensen “die anders zijn”. En zo is er nog wel het een en ander.

Samengevat zou je kunnen zeggen dat ons denken en doen razendsnel veranderd is van “gezag, niet janken, doen wat je gezegd wordt, de kerk, normen en waarden en dienstplicht” naar “ik heb toch recht op, verwachtingen, hedonisme, welvaart en individuele ontplooiing”. Die veranderingen zouden op zich geen probleem hoeven te zijn…..

Wat wél een probleem is van het wegvallen van oude waarden en het hebben van nieuwe kansen is dat het “onze manier van denken” essentieel heeft veranderd. Althans: Bij velen. En dat gaat (dus) niet altijd goed. De basis van ons denken, bij zeer velen, is geworden: “Is het ons welgevallig”. En van daaruit verder. Van daaruit wordt zelfs “waarheid” benaderd. En het was, kan ik me goed herinneren: “Wat is de realiteit”. Om van daaruit verder te denken en te doen.

Realiteit heeft dus bij velen plaatsgemaakt voor welgevalligheid (ik begin al een hekel te krijgen aan het woord). Om van daaruit een (ongemerkte) schijnrealiteit te maken. En aangezien schijn vaak bedriegt zijn we nu terechtgekomen in een situatie waarbij we heel erg angstig zijn dat onze verwachtingen (volgens die schijnrealiteit) niet gaan uitkomen. Je kunt nu twee dingen doen. Je kunt er voor kiezen om als een gek te proberen al jouw eigen verwachtingen waar te maken, gelijktijdig de schijn op te houden en te klagen (als het daar bij blijft) over het feit dat anderen niet aan jouw verwachtingen voldoen. Maar je kunt er ook voor kiezen om je verwachtingen bij te stellen en uit te gaan van de realiteit………….

Zo zou je bijna terug kunnen komen bij de rede. En dus bij de verlichting. Uitgaan van de realiteit dus. Misschien is er nog helemaal geen eind gekomen aan de verlichting, maar zit er slechts een (tijdelijke?) sluier voor. Een sluier die misschien wel weg te nemen is wanneer we onze verwachtingen bijstellen, leven volgens de gulden regel, leven met liefde, aandacht én kracht, moraliteit, samen, luisteren en misschien wel een beetje gezag………. Zodat we weer gaan nadenken vanuit de realiteit.

Een methode daarvoor zou kunnen zijn een flinke aanpassing van het stemrecht. Iedereen heeft één stem, maar middels zeer brede educatie en bewezen kennis en kunde kan je stem voor twee of misschien wel voor vijf gelden. Zo dwing je mensen zich te verdiepen voordat ze wat (onzin) zeggen, wat net zo hard meetelt als de “mening” van iemand die zich verdiept heeft. Een mooi extra voordeel is dat je op die manier echt iedereen betrekt en de democratie versterkt! Nu ik dat zo opschrijf lijkt me een brede vorm van educatie, waarin nadrukkelijk zaken als ethisch denken etc. ook opgenomen moeten zijn, ook wel iets voor managers, aandeelhouders, politici…….

Hoe langer ik er over nadenk hoe meer ik er voor voel….

Rob Franse, 4 mei 2017