De Ramp Facebook

Ik ga je uitleggen waarom. En daarna moet je zelf maar uitzoeken hoe en of je Facebook blijft gebruiken. Of iets vergelijkbaars. Facebook is slechts het topje van veel ellende. En het wordt erger!

Het leven is relatief simpel. Naast eten, drinken, een dak boven ons hoofd etc. zijn we vooral sociale wezens. Wezens die erkenning en waardering willen. Tot een groep of groepen willen behoren. Niets mis mee. Tot je gaat denken dat jij de koning of koningin bent natuurlijk. Dat was al een beetje aan het gebeuren met velen die geboren zijn na pakweg 1970 door toenemende luxe (je krijgt wat je wilt), kleinere gezinnen (alle aandacht van je ouders voor jou)en meer persoonlijke aandacht van onderwijzers, leraren en werkgevers. Stukje bij beetje gaat het al zo’n 45 jaar steeds meer om het individu en steeds minder om “wij”.

Dan krijg je in 2008/2010 een echte crisis. Lastig wanneer jij opgevoed en opgegroeid bent met het idee dat de hele wereld op jou zit te wachten. Normaal gesproken zou je dan wat meer inschikken en aanpassen. De onzekerheden zijn groter geworden. Samenwerking lijkt meer dan ooit nodig. Net als het bijstellen van je verwachtingen.

Maar dan is er zomaar Facebook. En vergelijkbare zaken. Een platform waarop jij je veel beter kunt profileren en voordoen dan je ooit in het dagelijks leven zou kunnen. Dat geldt vervolgens niet alleen voor jou maar ook voor alle anderen. We pompen ons zelf op! Weerwoord krijgen we niet meer want we zorgen er voor uitsluitend te maken te hebben met mensen die ons bevestigen. We trekken ons terug in die groep en worden telkens weer gevoed met een dagelijkse portie dopamine bij ieder vinkje en bij elke like.

En dan gebeurt het: Je komt ook mensen in het echt tegen! Face-to-face. En die mensen vallen tegen…. Nog erger: Jij valt hen ook tegen!! Teleurstellingen alom. En dat in een toch al onzekere tijd. Bovendien ben je nauwelijks gewend aan al die tegenvallers.

Ik zal je een geheim vertellen: Tegenvallers horen er bij! Veel tegenvallers zijn heel normaal. Daar leer je van. Je past je aan. Je stelt je verwachtingen bij. Of……. Je profileert je zelf nog leuker en gaat op zoek naar nog leukere mensen. Want die moeten er toch zijn? Dat laatste zie je meer en meer gebeuren. Meer met je neus in je mobieltje dan in gesprek met je omgeving. De schijnwereld van Facebook neemt de werkelijke wereld over. Niet bij jou natuurlijk, maar wel bij vele anderen. De onzekerheid en de twijfel groeien. Vervreemding van je omgeving. Je terugtrekkend in de omgeving van “gelijken”. Een fijne homogene nepgroep. Met veel afstand en onbegrip voor andere groepen. Ongedeelde waarden. Eigen waarden.

Misschien is ‘ramp’ een verkeerd woord en kunnen we het beter hebben over een moeras. Een moeras waar je steeds verder in wegzakt. Tot groot genoegen van de monopolisten achter Facebook en vergelijkbaren, de eigenaren van het moeras, die er echt alles aan doen om je in het moeras te houden maar je net niet te laten verzuipen.

Maar er is hoop! Vlak voor het moment van definitief verzuipen is de batterij leeg. En aan de rand van het moeras wordt een hand uitgestoken door iemand die jou niet ziet als koning of koningin maar als medemens. Die uitgestoken hand hoort bij iemand die jou plotseling als drenkeling ziet en niet als overgelukkige. De uitgestoken hand hoort niet bij die andere overgelukkige van het scherm maar bij een willekeurige passant die misschien wel net zo veel drenkeling is als jij. Zittend aan de rand van het moeras, nog stinkend van de blubber en ontdaan van alle glamour, kan er zo maar een gesprek ontstaan. Langzaam aan kan er zo maar waardering voor elkaar groeien. Nu maar hopen dat er geen opladers in de buurt zijn……

 

Rob Franse, 12 april 2017

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *