….. Joe Cocker zittend naast Ray Charles samen achter de piano. In diepe bewondering voor elkaar. Joe zingt, Ray speelt de piano en zingt wat mee…… Het was hét magische moment tussen vele andere magische momenten tijdens een uur lang Joe Cocker op donderdagavond van 11 tot 12: Het uur van de wolf.
Ik was moe en overwoog naar bed te gaan. Een vermoeidheid die al 30 seconden na aanvang geheel was verdwenen. Sommige mensen hebben die magie. Ruim een uur lang zat ik gekluisterd aan de buis, telkenmale het geluid nog iets harder zettend. Met enige regelmaat echt geraakt door vaak maar één noot, één klank gecombineerd met het bijna gepijnigde gezicht van Joe. Alsof hij zo af en toe, wellicht vanuit zijn onbewustzijn, alle gevoel van vele jaren wist samen te ballen tot dat ene unieke moment …… Een moment wat bleef hangen lang nadat de klank verstorven was.
Nu, nog geen dag later, realiseer ik me dat ik al jarenlang met enige regelmaat Joe beluister op heel specifieke momenten. Vaak zijn dat momenten van euforie. Momenten dat je echt gelooft de hele wereld aan te kunnen en misschien wel meer dan dat. Momenten waarop je méér ervaart dan je gecombineerde rationele en gevoelsmatige waarnemen. Een moment dat je jezelf tussen de goden waant. Zo’n moment wat nooit voorbij zou moeten gaan.
En ja, Joe helpt me daarbij! Hij helpt door de prachtige kant van Dionysus te laten zien. De kant van ongetemd onverstand. Gevoelens uitend en oproepend waar we meestal helemaal niet in de buurt (kunnen)komen. Misschien wel niet durven te komen. Het is rauw en diep; grensoverschrijdend. Het is het zoeken en vinden op al die plekken in jezelf welke door je opvoeding en je verstand afgegrendeld lijken te zijn. Een verboden gebied met veel risico’s en misschien daarom wel zo aantrekkelijk.
Dat “verboden” gebied betrad Joe natuurlijk veel te vaak. Het leverde ook veel ellende op. Maar naast die ellende natuurlijk ook de mythische hoogtes van Woodstock en historische optredens achter de Berlijnse muur. En met het kijken en luisteren naar Joe verdwijn je soms zelf naar zo’n moment waar we stiekem allemaal wel eens van dromen, vooral in onze stoute dromen. Dat is waar en waarom Joe Cocker me “raakt”. Je waant je voor een moment de god Dionysus boven op de Olympus. Alles durvend, alles kunnend en vooral daar voorbij! Het moment waarop je ook even vergeet dat destijds je ouders en heden ten dage de huisarts natuurlijk gelijk hebben. Maar nu even niet!
Anders gezegd: Durf te leven, durf zo af en toe een beetje Joe Cocker te zijn, een beetje Dionysus. Durf zo af en toe heel heerlijk over de top te gaan en er extatisch van te genieten…….
Dank je wel Joe!
Rob Franse, 7 april 2017