En jij?
Als klein jongetje speelde ik op straat met heel verschillende kinderen. Ook met kinderen “die niet helemaal goed waren”.
Als scholier zat ik in de klas met heel verschillende klasgenoten. We kwamen uit heel verschillende wijken. Kinderen van heel rijke ouders en kinderen van heel arme ouders.
In de bus en de trein kwam je echt iedereen tegen. Ik keek m’n ogen uit. Wat een bijzondere mensen bestonden er.
Als middelbare scholier zat ik in een onverdeelde brugklas. Dat waren echte verschillen. Van bekakt tot zeer ordinair.
Basketball was een sport voor iedereen. Vaak in grote hallen met 4 velden naast elkaar. Alle soorten door en tegen elkaar.
Als vestigingsmanager van een bankkantoor had ik de hele dag klanten voor m’n neus. De ene wilde een voorschot, de volgende moest geholpen worden met lezen en rekenen en weer een ander wilde beleggen.
Ergens werden die verschillen kleiner. Dat was toen ik accountmanager werd voor uitsluitend “betere” klanten, verhuisde naar een vrij homogene wijk, reisde met de auto in plaats van met het OV, stopte met sporten, steeds beter ging verdienen, klanten steeds meer via internet gingen bankieren, ……….
Een paar jaar geleden ging ik voor het eerst naar een rug centrum. En werd geconfronteerd met mensen met rugklachten. Oude mensen, jonge mensen, bureaumensen, verhuizers, autochtonen, allochtonen, hele domme mensen, zeer ontwikkelde mensen…….
Plotseling kwam ik weer in aanraking met verschillen. Met verschillende mensen. Met dank aan mijn deplorabele rug. Ik ben meer om me heen gaan kijken. Ik ben meer gaan lezen, ook over mensen en problemen waarmee ik zelf niets te maken heb. Van mensen met héél andere opvattingen en oplossingen. En andere problemen natuurlijk.
Best gek, eerst kom je het hele leven in alle facetten en verscheidenheid als vanzelf tegen en later, zo’n 30 jaar geleden, wordt het sluipenderwijs minder en minder. Al 30 jaar zie ik hele groepen mensen eigenlijk nooit meer. Ik heb geen idee wat hen beweegt; wat hun problemen zijn. Ja, ik lees er over, maar meemaken? Of dat ook voor mijn kinderen geldt? Ik ben zo bang van wel. Op een universiteit kom je studenten tegen. Trouwens, bij hockey kom je hockeymensen tegen. En ze zaten op een school in een heel homogene wijk.
Zou dat kunnen betekenen dat velen van ons al 30 jaar lang alleen hun eigen soort tegenkomen? Zou dat kunnen betekenen dat alles wat jonger is dan pakweg 40 jaar oud in praktijk (!) geen enkele weet heeft van de wensen, gewoontes, zorgen en problemen van “ander soort” mensen? Weten we/we überhaupt wel van hun bestaan? Het merendeel van ons is niet blind, maar we kunnen niet zien wat buiten ons gezichtsveld ligt. Niet horen wat buiten ons gehoor ligt.
En zo hebben we heel langzaam een maatschappij gecreëerd waarin we elkaar niet meer kennen. We horen en zien veel over vluchtelingen. We weten dat er wel degelijk iets voor hen gebeurt. Waarschijnlijk krijgen ze het beter dan voor hun vlucht. We weten dat homo’s tegenwoordig mogen trouwen. Is een verbetering voor hen. Voor bijna iedere groep mensen is er wel aandacht via welke partij of welk comité dan ook. Daar horen we over. En we gaan er van uit dat ze het beter krijgen.
Toch is er een heel grote groep die eigenlijk nauwelijks aandacht krijgt. Een groep die tot een paar jaar geleden dacht een zekere baan te hebben, zekere en betaalbare zorg, een waardevast pensioen vanaf 65, redelijk toekomstperspectief voor hen en hun kinderen,…… Een groep die het níet beter krijgt………. Een groep die we vaak niet kennen. Een groep die nauwelijks als groep of als “soort” herkenbaar is. Een groep mensen waarover dan weer vele andere mensen denken “Zeur niet zo”.
We kennen elkaar niet (meer). Daardoor kunnen we elkaars gedrag vaak ook niet begrijpen; niet aanvoelen; laat staan meeleven. Nog erger: We hebben er wel een mening over. Nog veel erger: “We” spreken “ze” wel vermanend toe!
Dat zal anders moeten, voordat we ook hier Amerikaanse toestanden krijgen (met of zonder een Trump achtige). Hoe? Volgende week zal ik jullie wat ideeën voorleggen. Al was het maar omdat ik dat ei wil leggen.
Succes met zien,
Rob Franse, 1 maart 2017