Ongelijkheid is een noodzaak!

Wees er blij mee! Niets zo erg als allemaal gelijk zijn. Bah. Stel je voor: Alles waar je bij jezelf zo’n hekel aan hebt zie je dan ook nog eens bij alle anderen. Afschuwelijk. En op wie zou je dan ooit verliefd kunnen worden? Met wie zou je goeie gesprekken kunnen hebben? Hoe wil je in hemelsnaam taken en werk verdelen? Allemaal kapitein? Of juist niemand?

Ongelijkheid is een zegening. Koester het! maar dat doen we niet…….. Nog sterker: We willen ons eigenlijk erg graag onderscheiden van anderen (Dames: Allemaal in dezelfde jurk? Ik denk het niet! )

Toch gaan zeer veel discussies en artikelen momenteel over het “probleem” ongelijkheid. Of heb ik het onjuist? Vertaal ik tweedeling (zo je daar al over kunt spreken) ten onrechte in ongelijkheid? Wie zoeken er naar gelijkheid? En zoekt men dan wel naar gelijkheid of is het stomweg de kift? Willen we eigenlijk “gewoon” méér dan de ander? Platte jaloezie?

Een Gelijkheidszoeker (…..) heeft ooit gezegd dat alle dieren gelijk zijn. Maar dat sommige dieren wat meer gelijk zijn dan andere dieren. Uiteindelijk waren, meen ik, de varkens het meest gelijk en deed het paard al het werk.

Mijn conclusie: We willen helemaal geen gelijkheid! Wij willen allemaal “tenminste” ons “redelijke” deel van de koek. Om dat zonder fysiek geweld voor elkaar te krijgen hebben we een maatschappij gevormd met wetten, regels, een regering, belangengroepen en wat al niet meer. Vervolgens hopen we dat die instituties zorgen dat er eerlijk gedeeld wordt. Dat eerlijk verzorgen “zij” maar daar hebben “wij” wel een heel duidelijke mening over. Die mening luidt tegenwoordig al te vaak dat de verdeling helemaal niet eerlijk is. Daar bovenop zijn we dan ook nog eens erg bang dat het nóg oneerlijker gaat worden.

Ja, ongelijkheid is een noodzaak. Maar: Ongelijkheid kent ook zo z’n problemen; of uitdagingen. Zelf kom ik daar niet uit. Wat me helpt is lezen en luisteren om er vervolgens over na te denken. Wat me écht helpt is om er daarna over in gesprek te gaan. In gesprek te gaan met mensen die net als ik meer vragen dan antwoorden hebben (het lijkt me namelijk heel eng om mensen te spreken die menen dé oplossing te hebben).

Misschien ga ik dat nog wel organiseren ook. Een bijeenkomst met mensen die ook zoeken en daar over heen en weer willen praten. Gewoon luisteren en praten. In gesprek gaan zonder een ander te willen overtuigen. Sluit dat politici en religieuze voorgangers uit? Misschien; dat hangt vooral van hen af. Willen ook zij wijzer worden door te praten en te luisteren dan zijn ze natuurlijk welkom.

Hoe zullen we zo’n bijeenkomst eens noemen: Een filosofisch café? Een salon? Een praathuis? Een luisterhuis? Een hoe-word-ik-wijzer huis? Een comparitie? Het moet ook weer niet te zwaar worden natuurlijk. Zeker is dat je voor zo’n gesprek ongelijken nodig hebt., maar om het nou een ongelijkheidscafé te noemen? Wat denk je van “De salon van de mooie verschillen”?

Zou je een uurtje of 2 mee komen praten wanneer ik je daartoe uitnodig? Kopje koffie, omlijstende muziek, drankje na? Met een goed gevoel weer naar huis? ……..

Rob Franse, 21 maart 2017

3 gedachten over “Ongelijkheid is een noodzaak!”

  1. Hallo Rob,
    ik ben benieuwd naar het “cafe” en wil meedoen. Samen filosoferen en elkaar verrijken.
    groet,
    Rob Hoekstra

  2. ik zou ook graag meedoen met het “cafe” er zijn zoveel onderwerpen waar je met elkaar
    over kunt praten en vooral van elkaar leren.

  3. Ha Rob,
    Heel leuk initiatief, maar helaas is de woensdag voor mij niet haalbaar. Gimborn en daarna tot niet veel meer in staat.
    Guus

Laat een antwoord achter aan Rob Hoekstra Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *