Dáárom ga ik een klooster nieuwe stijl beginnen!

Jazeker, een klooster. Een klooster is een gemeenschap van mensen die dezelfde waarden en normen delen met daaromheen een muur. Althans, zo zie ik dat.

Is daar dan behoefte aan? Nou en of! En wel voor een aantal verschillende groepen mensen.

Allereerst denk ik aan de groep mensen die deze zeer veel eisende, snel veranderende en verhardende wereld niet (meer) aankan. De mensen die last hebben van burn outs, depressies etc. Veelal mensen die op zoek zijn naar rust en iemand die hen daarbij kan helpen. Iemand die misschien zelfs wel een stuk verantwoordelijkheid wil overnemen.

Vervolgens denk ik aan de groep mensen die te slecht is om nog onbezorgd thuis te kunnen wonen maar te goed is om opgenomen te worden in bijvoorbeeld een verpleeghuis.

Ik denk aan alle overtuigde verlichtingsdenkers, inclusief de Geert Maks en Rob Riemens van deze wereld. Mensen die geloven of geloofden in een betere wereld maar nu geconfronteerd worden met een groeiend populisme. Een populisme wat zo maar richting fascisme zou kunnen afglijden met alle gevolgen van dien.

Misschien passen daar ook wel veel werkwilligen bij. Een deel zal nu werk hebben en een ander deel zal werkloos zijn. Wat hen bindt is de behoefte om “gewoon” goed werk te leveren, zich daar aan te committeren, maar inmiddels ziek zijn van de ieder jaar verhoogde doelstellingen.

O, wie er ook bij passen zijn al die mensen die werkelijk willen luisteren en zich willen verdiepen. Mensen die op zoek zijn naar feiten, misschien zelfs een stukje waarheid, en gek worden van alle niet lezers en zich niet verdiepende die feiten boos afdoen met de woorden “dat is ook maar een mening”.

Ik vergeet vast nog wat groepen. Toch kom ik al op vrij forse aantallen. Waarschijnlijk fors groeiende aantallen bovendien. Ik vrees zo maar dat er dan ook een heel lange muur nodig is. Een muur overigens die niet zo zeer nodig is om mensen binnen te houden, maar vooral om andere mensen (inclusief gedrag, meningen en overtuigingen) buiten te houden.

Nu ik het er zo over heb: Waarom zijn er de laatste 30 eeuwen met regelmaat kloosters en vergelijkbare zaken gebouwd? Waarom was daar behoefte aan? Was dat vanwege een (te) harde buitenwereld? Of was dat misschien omdat de kloosterlingen zelf niet “hard genoeg” waren? Was het uit teleurstelling over de wereld buiten de kloosters? Was het omdat de kloosterlingen tot de overtuiging kwamen dat “de anderen” toch alleen maar “barbaarser” zouden worden?

Zouden beide partijen, diegenen die het klooster nieuwe stijl wel in zouden willen en diegenen dat die juist niet willen, wellicht prima naast elkaar kunnen bestaan? Zouden de partijen elkaar laten bestaan en elkaar in hun waarde laten? Zouden ze misschien zelfs van tijd tot tijd van elkaar kunnen leren? En, wie weet, voordeel hebben van elkaar?

Ik zie mogelijkheden. Misschien gaat het daar ook wel om. Blijven denken in mogelijkheden. Niet denken in vluchten, elkaar willen veranderen of in vechten maar in slim naast elkaar leven. Ieder op zijn of haar eigen manier.

Samen leven, ieder op zijn eigen manier, blijkt niet te werken. Naast elkaar leven wellicht wel. Heel misschien, wie weet, heb je dan niet eens een klooster nodig. Misschien kun je je beperken tot verschillende landen met verschillende leefstijlen die over en weer de lieve vrede bewaren.

Of hebben we dat al eens geprobeerd?

 

Rob Franse, 6 januari 2016

4 gedachten over “Dáárom ga ik een klooster nieuwe stijl beginnen!”

  1. Ja, een klooster, daar hadden we het al over. Het bleef in mijn hoofd zitten. Een aantrekkelijke gedachte om met gelijk gestemden elkaar op te zoeken en dan in veiligheid je eigen leven leiden.
    Maar, het roept ook stilzwijgend een wij-zij sfeer op. Wij hierbinnen en zij daarbuiten. Vanavond kwam een zin van Elie Wiezel voorbij: “Stilte helpt nooit de onderdrukte, alleen de onderdrukker”.
    En ook een gedachte van Claudia de Breij: “Ook al ben je het niet met alles eens, je moet blijven zoeken naar waar je wel met elkaar overeenkomsten hebt”. Het wezen van democratie.
    Of dit een oplossing is, weet ik niet. Maar misschien draagt het er toe bij.
    Wie zwijgt stemt toe. Als je niets doet gaat alles gewoon zijn gang, ook in de richting, die je niet wil.

    1. Ik snap je reactie. En wat je zegt is denk ik waar. Maar er is ook iets anders. Dat “iets anders” is misschien het beste te zien “In Europa”. Sluipenderwijs hebben we van Europa eenheidsworst gemaakt. En eenheidsworst vindt echt niemand lekker. Wat we wel lekker vinden: Op de juiste plaats de juiste zaken vinden en ervaren. Zo zou je in kloosters niet alleen rust en wijsheid kunnen vinden, maar ook gespecialiseerde kennis. En zou je buiten het klooster de dynamiek van het zakendoen kunnen vinden. Beide groepen zijn dan bezig met hun eigen aard, natuur en vaardigheden. En (!) leren daardoor van elkaar. Hebben waardering voor elkaar.
      Dat kan ook op regionaal of landelijk niveau. Ooit leerden andere landen van ons het polderen. Leerden we van Japan efficiency. Leerden we van Frankrijk te genieten van landelijk leven………
      Misschien, wanneer je mij in een klooster zet, komen jongeren mij wel opzoeken voor verlichtingskennis wanneer ik ze niet in de weg loop. En kom ik hen opzoeken om meer te begrijpen van Social Media, wanneer ze me daar niet steeds mee confronteren.
      Dus iets als Living Apart Together.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *