Maand: november 2016

Níet voor 100% geaccepteerd worden geldt zowel voor jou als voor mij. Helaas. Vervelend maar waar. Gelukkig zijn er ook plekken waar je wel voor 100% gewaardeerd en geaccepteerd wordt. Er echt bij hoort. Dat is iets wat voor ons allemaal belangrijk is. Vaak heel belangrijk.

Wat de meesten van ons doen is op zoek gaan naar een omgeving waar we wél geaccepteerd worden. “We” kan zowel enkelvoud als meervoud zijn. Jij kan in je eentje op zoek gaan, maar je kunt ook als groep op zoek gaan. Klinkt verstandig nietwaar? Je kunt het ook iets “uitdagender” maken en besluiten om je zo aan te passen dat je er wél bij hoort. Niet makkelijk, maar vaak wel haalbaar en soms zeker de moeite waard. De laatste mogelijkheid is niet 100% geaccepteerd worden, je niet aanpassen en de anderen proberen te dwingen jou toch volledig te accepteren. Ik kan je verklappen dat dit laatste wel degelijk kan lijken te lukken. Soms. Met de nadruk op lijken…… Voorbeelden hiervan zijn vooral te vinden onder een deel van regeringsleiders, managers, scheidsrechters en rijken. Je lijkt dan geaccepteerd te worden, in ieder geval door wat hielelikkers, maar het blijft iets tijdelijks. Zodra je je positie en “macht” kwijtraakt blijk je er niet meer bij te horen. Het verklaart waarom sommigen zo vreselijk vasthouden aan “de macht”. Hun onbewustzijn waarschuwt ze.

De juiste omgeving zoeken, jezelf aanpassen of het afdwingen dus. En wanneer dat geen van alle lukt? Is het dan eigen schuld dikke bult? Soms……. Maar steeds vaker blijkt, de laatste jaren in toenemende mate, dat hele groepen mensen er niet meer bij (kunnen) horen door een gebrek aan inkomen, bestaanszekerheid en toekomstperspectief. Dat was niet altijd zo! Met name in de jaren ’70 van de vorige eeuw kwam dit, in ieder geval in onze vrije Westerse wereld, weinig voor. Daarna  hebben we als maatschappij een heel lelijke fout gemaakt. Bovendien, door de nog maar sinds kort bestaande mogelijkheden van social media, is het voor deze groepen verdraaid zichtbaar geworden dat heel veel anderen dit probleem niet hebben. Wat doe je dan? Zeker als het wat langer duurt? Je grijpt iedere strohalm vast die jou uit de ellende kan halen en die zicht kan bieden op inkomen, bestaanszekerheid en toekomstperspectief. Helaas is die strohalm vaak iemand die zelf eigenlijk ook niet geaccepteerd wordt (maar wel bereid is zich in te vechten). Dat geeft waarschijnlijk verbondenheid. Gedeelde smart is halve smart.

Anders gezegd: Zolang wij er niet voor kunnen zorgen dat de overgrote meerderheid tenminste een redelijke kans heeft op inkomen, zekerheid en toekomstperspectief (en daarmee er bij horen!) is vragen om “aanpassen” op z’n minst paradoxaal. Voor wat hoort wat. Wanneer wij willen dat iedereen zich aanpast aan “onze manier van leven; onze waarden en normen” dan moeten wij hen “voorzien” van een aantal basismogelijkheden. En “hen” is niet alleen maar de zogenaamde onderkant van de samenleving!

Zo hebben we nu (dus) te maken met tenminste 2 groepen die eigenlijk niet geaccepteerd worden: De groep die niet (meer) mee kán doen en de door hen verkozen leiders plus hielelikkers die hun acceptatie afdwingen, maar die we eigenlijk niet salonfähig vinden. Het ergste is nog dat het onze eigen schuld is. “We” wentelen ons al decennia in zelfgenoegzaamheid en hedonisme, waarbij zowel de maatschappelijke bovenkant als de welstandige bovenkant steeds minder het goede voorbeeld geven. Vaak zelfs een beroerd voorbeeld zijn. De combinatie van een weldoorvoede elite van gutmenschen en inhalige bully’s.

En ikzelf? Word ik voor 100% geaccepteerd? En door wie? Daarnaast: Ben ik ook niet, tenminste ten dele, een gutmensch en een inhalige bully? Geaccepteerd door andere gutmenschen en bully’s?

Het begint met jezelf de vraag stellen. Er niet voor weglopen. En daarna? Iets zegt me dat ik boter op m’n hoofd heb. Dat ik iets moet doen om te zorgen dat grote groepen ontevreden stemmers niet meer stemmen op de door hen verkozen leiders. Hoe? Door m’n stemgedrag? Wie of wat is het alternatief? En wat kan ik doen naast m’n stemgedrag? Het goede voorbeeld geven? En wat is dat dan?

Vragen, vragen vragen………..

 

Rob Franse, 18 november 2016

Op 9 november om even na vijven ’s morgens was het mij wel duidelijk. Of wist ik het tegen drie uur al? Toch maar naar bed gegaan; slecht geslapen en met koppijn wakker geworden. Geheel tegen m’n gewoonte in direct de PC aangezet. In dat eerste kwartier ben ik wel 5 maal teruggelopen….. Is het echt waar? En ook de Senaat en het Huis van Afgevaardigden? Dus straks ook het Hooggerechtshof?

Na een flinke douche en dito ontbijt met een paracetamolletje besloot ik om alles goed en rustig te lezen. In m’n CD speler zat nog “Simon and Garfunkel live at Central Park” uit 1981. Toeval? Is er een grotere tegenstelling mogelijk?

Nu, ruim 2 etmalen later, heb ik het allereerste album wat ik ooit kocht opgezet: Bridge over troubled water (  ). De afgelopen 2 dagen zijn voornamelijk besteed aan lezen, luisteren, praten en denken. Meestal met de voor mij “juiste” muziek op. Het gekke is dat, nu we niet meer om de feiten heen kunnen, de rust in m’n kop snel terugkomt. Dat vind ik daarom zo gek omdat de persoon Trump en alles daaromheen me met afschuw vervuld (ik ga dat verder niet uitleggen, die afschuw). Ik vraag me af: Zou Johans “Ieder nadeel heb z’n voordeel” voortgekomen zijn uit een soort overlevingsstrategie? Gewoon, omdat het alleen maar naar de nadelen kijken en het je zorgen maken helemaal niets oplost? Werkt dat bij mij wellicht zo?

Ik ga proberen wat van die “voordelen” met jullie te delen:

• Het is een echte wake-up call. Misschien (?!) dat stemmers in Europa (de komende maanden moet er op veel plekken gestemd worden) iets beter gaan nadenken op wie ze stemmen? En vooral op wat ze mogelijkerwijs wegstemmen?
• Wellicht worden vele politici all over the world een beetje wakker. Nemen ze de boze en wanhopige stemmers ook serieus. Gaan ze misschien wel samenwerken op het gebied van veiligheid en werk.
• Wie weet ziet Europa zich wel genoodzaakt voor echte samenwerking daar waar nodig en zinvol. En loskoppeling daar waar nodig.
• Over samenwerking gesproken: Ik denk dat er flinke groepen mensen zullen ontstaan die weer “ergens bij willen horen”. Samen iets willen opbouwen. Iets als “wanneer wij nu niet samen de schouders er onderzetten……..”
• Soms komen in dit soort dramatische situaties sterke mensen bovendrijven

Dit zo opschrijvende moet ik terugdenken aan wat ik ooit in het basketbal leerde. En later als coach aan mijn spelers leerde: Je speelt je wedstrijd volgens de regels, maar wanneer de tegenstander jou onheus blijft aanpakken en de scheidsrechter dat niet ziet, dan heb je 2 mogelijkheden: Je laat je de rest van de wedstrijd piepelen of je zorgt dat het “klaar” is. Dan laat je (dus) je tanden zien. Je boos maken helpt niet. Terug piepelen helpt meestal ook niet.

Ik blijf geloven in kracht boven macht. In fatsoen. In geïnformeerd zijn. In echt met elkaar in gesprek gaan. Ik geloof dat opvoeden en omgaan met anderen begint met aandacht en liefde, maar altijd mét kracht!

Kortom: Op zoek naar onze kracht. Zelf de broek ophouden. Niet al te afhankelijk zijn. Mannen als Trump, maar denk ook aan Poetin en Erdogan, vreten je op wanneer je slapte vertoont. Laten we ons maar beseffen dat het zo werkt. Tegen het water bouwen we dijken, buffels gaan in een kring staan met de horens naar voren om de leeuwen van zich af te houden. Dijken en buffels vallen niet aan, maar stralen hun kracht uit. Net zoals een groep mensen, in welke samenstelling en voor welk doel dan ook, kan uitstralen “Tot hier en niet verder. Dit zijn wij, met onze waarden en normen”. Iets heel anders dus dan het in de aanval gaan op de waarden en normen van de ander.

Heb ik een andere keus? Moet ik m’n zorgen toelaten? Ik denk het niet. De CD is afgelopen. Ik zie dat de zon doorbreekt. Ik ga een eindje lopen. Lopen met krachtige tred!

 

Rob Franse, 11 november 2016