Níet voor 100% geaccepteerd worden geldt zowel voor jou als voor mij. Helaas. Vervelend maar waar. Gelukkig zijn er ook plekken waar je wel voor 100% gewaardeerd en geaccepteerd wordt. Er echt bij hoort. Dat is iets wat voor ons allemaal belangrijk is. Vaak heel belangrijk.
Wat de meesten van ons doen is op zoek gaan naar een omgeving waar we wél geaccepteerd worden. “We” kan zowel enkelvoud als meervoud zijn. Jij kan in je eentje op zoek gaan, maar je kunt ook als groep op zoek gaan. Klinkt verstandig nietwaar? Je kunt het ook iets “uitdagender” maken en besluiten om je zo aan te passen dat je er wél bij hoort. Niet makkelijk, maar vaak wel haalbaar en soms zeker de moeite waard. De laatste mogelijkheid is niet 100% geaccepteerd worden, je niet aanpassen en de anderen proberen te dwingen jou toch volledig te accepteren. Ik kan je verklappen dat dit laatste wel degelijk kan lijken te lukken. Soms. Met de nadruk op lijken…… Voorbeelden hiervan zijn vooral te vinden onder een deel van regeringsleiders, managers, scheidsrechters en rijken. Je lijkt dan geaccepteerd te worden, in ieder geval door wat hielelikkers, maar het blijft iets tijdelijks. Zodra je je positie en “macht” kwijtraakt blijk je er niet meer bij te horen. Het verklaart waarom sommigen zo vreselijk vasthouden aan “de macht”. Hun onbewustzijn waarschuwt ze.
De juiste omgeving zoeken, jezelf aanpassen of het afdwingen dus. En wanneer dat geen van alle lukt? Is het dan eigen schuld dikke bult? Soms……. Maar steeds vaker blijkt, de laatste jaren in toenemende mate, dat hele groepen mensen er niet meer bij (kunnen) horen door een gebrek aan inkomen, bestaanszekerheid en toekomstperspectief. Dat was niet altijd zo! Met name in de jaren ’70 van de vorige eeuw kwam dit, in ieder geval in onze vrije Westerse wereld, weinig voor. Daarna hebben we als maatschappij een heel lelijke fout gemaakt. Bovendien, door de nog maar sinds kort bestaande mogelijkheden van social media, is het voor deze groepen verdraaid zichtbaar geworden dat heel veel anderen dit probleem niet hebben. Wat doe je dan? Zeker als het wat langer duurt? Je grijpt iedere strohalm vast die jou uit de ellende kan halen en die zicht kan bieden op inkomen, bestaanszekerheid en toekomstperspectief. Helaas is die strohalm vaak iemand die zelf eigenlijk ook niet geaccepteerd wordt (maar wel bereid is zich in te vechten). Dat geeft waarschijnlijk verbondenheid. Gedeelde smart is halve smart.
Anders gezegd: Zolang wij er niet voor kunnen zorgen dat de overgrote meerderheid tenminste een redelijke kans heeft op inkomen, zekerheid en toekomstperspectief (en daarmee er bij horen!) is vragen om “aanpassen” op z’n minst paradoxaal. Voor wat hoort wat. Wanneer wij willen dat iedereen zich aanpast aan “onze manier van leven; onze waarden en normen” dan moeten wij hen “voorzien” van een aantal basismogelijkheden. En “hen” is niet alleen maar de zogenaamde onderkant van de samenleving!
Zo hebben we nu (dus) te maken met tenminste 2 groepen die eigenlijk niet geaccepteerd worden: De groep die niet (meer) mee kán doen en de door hen verkozen leiders plus hielelikkers die hun acceptatie afdwingen, maar die we eigenlijk niet salonfähig vinden. Het ergste is nog dat het onze eigen schuld is. “We” wentelen ons al decennia in zelfgenoegzaamheid en hedonisme, waarbij zowel de maatschappelijke bovenkant als de welstandige bovenkant steeds minder het goede voorbeeld geven. Vaak zelfs een beroerd voorbeeld zijn. De combinatie van een weldoorvoede elite van gutmenschen en inhalige bully’s.
En ikzelf? Word ik voor 100% geaccepteerd? En door wie? Daarnaast: Ben ik ook niet, tenminste ten dele, een gutmensch en een inhalige bully? Geaccepteerd door andere gutmenschen en bully’s?
Het begint met jezelf de vraag stellen. Er niet voor weglopen. En daarna? Iets zegt me dat ik boter op m’n hoofd heb. Dat ik iets moet doen om te zorgen dat grote groepen ontevreden stemmers niet meer stemmen op de door hen verkozen leiders. Hoe? Door m’n stemgedrag? Wie of wat is het alternatief? En wat kan ik doen naast m’n stemgedrag? Het goede voorbeeld geven? En wat is dat dan?
Vragen, vragen vragen………..
Rob Franse, 18 november 2016
Hi Rob,
Mooie verhalen, maar wat bedoel je met Gutmensch? Waarom ben je bang een Gutmensch te zijn? Het lijkt mij een eretitel. Ja, sommige Gutmenschen slaan kennelijk door en verkeren permanent in een roze wolk. Maar alles beter, dan niet meer durven dromen en niet meer willen streven naar een betere wereld. Het grauwe negativisme heeft nog nooit iets goed gebracht.
Ik heb de term Gutmensch maar eens in de Wikipedia opgezocht: https://en.wikipedia.org/wiki/Gutmensch. Lees dat artikeltje en vraag je je af of je liever tot degenen behoort die Gutmensch genoemd worden of dat je liever tot degenen behoort die anderen wegzetten als Gutmensch.
Ga door met schrijven!
Edzard Hoyng
Met een gutmensch bedoel ik iemand die moraal predikt tegen mensen die honger hebben. Dat vind ik onverstandig. Niemand wil luisteren naar een moraalridder zolang hij honger heeft.
En ja, ik blijf schrijven!
OK! Die gutmensen zijn de verschrikkelijksten. Lopen de Straatkrantverkoper voorbij, denkend (niet: zeggend): zoek echt werk! Waarbij ze zich niet realiseren dat zo’n Straatkrantverkoper ook gewoon een dienst en een produkt aanbiedt – net als Philips, ENECO, Nissan, Albert Heijn en weet-ik wie/wat nog meer.
1. Ik vind je artikel dit keer “wat moeilijk”. Heb het gevoel dat ik over verschillende wissels moet denderen waardoor ik niet weet waar ik eindig. Kennelijk heb ik wat meer zekerheid nodig. 🙂
2. Maak ik je blij met een boekje van mijn hand -getiteld Filosofie en Levenskunst? Je hebt mijn emailadres -dus…
Ja, ik vind het zelf ook wat moeilijk. Dat komt doordat de huidige tijd en de plotselinge veranderingen vragen om nieuwe koersen. Dat is zoeken. En dan kom je nogal wat te nemen wissels tegen.
Kortom: Een tijd voor niet bange zoekers met energie, durf en doorzettingsvermogen