2 Egeltjes

Nu de dagen snel korter worden en de avonden lengen, gedragen een aantal dieren in onze tuin zich zichtbaar anders.  Vanmiddag was een tiental vlinders, een beperkt aantal hommels en een serieus aantal bijen in die paar uur echte zon zeer druk bezig de laatste nectar uit de laatste bloemen te halen. Dat koste zichtbaar extra energie want de daarvoor beschikbare bloemen staan nu iets verder uit elkaar dan voorheen. Ze zijn met z’n allen zo druk dat ik er gewoon midden tussenin kan gaan staan. Ze hebben haast! Ze voelen dat de herfst er aan komt.

Toch zijn het zeer bescheiden beestjes wanneer je ze vergelijkt met de 2 egels die zo vanaf een uur of tien ’s avonds onze tuin bezoeken. In de stilte van de avond maken ze, geholpen door de kurkdroge afgevallen bladeren, een ongelooflijk lawaai. Je hoort ze van verre aan komen waarbij het er op lijkt dat er een beest van veel grotere omvang aankomt. Dat wordt nog eens versterkt door een geluid dat het meest lijkt op combinatie tussen een zeer tevreden varken en een geigerteller.

Ik heb wel iets met deze egels. In tegenstelling tot mijn 2 katten overigens die hun uiterste best doen om die rare, herrie makende en prikkende beesten te negeren. Ik heb er zo veel mee dat ik op tactische plekken, zo dat ik ze goed te zien krijg, wat kattenbrokken strooi. Iets waar mijn katten echt helemaal niets van begrijpen trouwens. Brokken horen tenslotte in hun bakken en niet in de tuin. De egels op hun beurt trekken zich niets van de katten aan. Zodra ze de brokken vinden beginnen ze direct te eten. Het knorrende en geigerteller achtige geluid wordt nu bijna weggedrukt door het onvoorstelbare gekraak wat het doorbijten van kattenbrokken door egelkiezen veroorzaakt. Heel bijzonder. En ze kauwen langdurig kan ik je vertellen.

Zelden zien we beide egels tegelijkertijd, maar laatst scheelde het niet veel. De ene had zich net uit de voeten gemaakt via de steeg naast ons huis toen ik mij omdraaide richting de openstaande achterdeur. Net op tijd om de 2e egel in volle vaart over de drempel te zien schieten om zich te verstoppen tussen de kast en de brandblusser. Joost mag weten waarom, misschien was het een onbesuisde actie, maar het gebeurde wel. En dan zit je met een egel in huis die er niet meer uit wil. Uiteindelijk zag ik geen andere oplossing dan me te bewapenen met 2 dikke tuinhandschoenen om de egel op te pakken (duwen hielp helemaal niets). Zo had ik de inmiddels opgerolde egel op zijn (of haar) rug in m’n handen; slechts het neusje en 2 kleine kraaloogjes waren nog zichtbaar….

We hebben al snel afscheid van elkaar genomen. In de dorre bladeren zette het egeltje het direct op een lopen zonder verder te knorren. Tevreden voor me uitkijkend werd de inmiddels stille late avond een drietal malen benadrukt door een uil met diens kenmerkende roep. Daarna was het stil. Heel stil. En dat gold ook voor mij.

 

Rob Franse, 27 september 2016

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *