Normaal gesproken heb ik een ontzettende hekel aan om m’n hoofd zoemende en brommende vliegen. Het zijn ook stomweg laffe beesten. Schuin achter je oor heen en weer bewegend zijn ze vliegen(!)svlug weg om vervolgens net zo snel terug te komen wanneer jij je weer bezig gaat houden met waar je mee bezig was. Daarnaast heb ik het gevoel dat hun gebrom en gezoem eigenlijk een vorm van uitlachen is. Uitlachen in de sfeer van “ullak en lekker puh, je kan me toch niet pakken”. Nou, dan zijn ze meestal flink aan het verkeerde adres. Niet alleen heb ik een grote vaardigheid met de vliegenmepper, maar ook mijn 2 vrij groot uitgevallen handen zijn machtige wapens tegen de vlieg die denkt weg te kunnen scheren vanaf mijn bureau. “Klap, ik heb je”. Daarna een weg naar de prullenbak en handen wassen natuurlijk.
Maar nu heb ik een echt stoere bromvlieg binnen. Ik denk een overmoedige en stoere puber. Van linksaf aan hoor ik langzaam het geluid aanzwellen wat zich op 10 centimeter van mijn neus tot een crescendo verheft om net zo snel weer af te zwakken. Iets in de sfeer van “daar kan geen straaljager tegenop”. Kijk, daar heb ik geen moeite mee. Niet laf een beetje om me heen zoemen, maar in volle vaart en op vol volume vlak langs me scheuren. Toppertje!
Ik laat de vliegenmepper waar die is, ik houd m’n handen aan het toetsenbord en ik ben vol verwachting. Zou ie weer in volle snelheid…….? Of wordt het deze keer misschien een looping?
Hoe dan ook, ik voel een zekere trots dat deze vlieg mij heeft uitgekozen voor zijn (of haar) gepuber. Ik laat ‘m. Hoop ‘m groter te zien groeien met nog mooiere acties in het luchtruim boven mijn bureau. Tot hij om m’n hoofd gaat zoemen natuurlijk. Want dan verandert hij behoorlijk snel van een brommende vlieg in een niet eens meer lopend stom insect.
Ach ja, het leven is mooi. Maar soms ook hard…….
Rob Franse, 14 september 2016